Maar eerst gaan we terug naar 1962, toen ze elkaar op een dansavond bij Pijnappel in Klarenbeek tegen het lijf liepen. Beiden woonden ze nog bij hun ouders, Gerrie in Twello en Harrie in Wilp-Achterhoek. Een tijdlang hebben ze verkering gehad. “Maar”, onderbreekt de heer des huizes,”niet aan een stuk hoor. Het was ook wel eens uit, want ik was nog niet uitgedold”. Exact op zijn verjaardag, 26 augustus, zijn ze getrouwd. Lachend legt hij uit, dat deze datum bewust is gekozen omdat hij anders hun trouwdag niet zou kunnen onthouden.

Getrouwd zijn ze in het oude gemeentehuis en in de kerk in Duistervoorde. Maar ook hier, hoe kan het ook anders, volgt weer een bijna ongelofelijk verhaal: de pastor kwam niet opdagen! Haar neef, pastor uit een andere parochie, zat midden in de verhuizing en was de huwelijksplechtigheid straal vergeten. De eigen parochiepastoor werd opgetrommeld. Die heeft ze getrouwd maar kon de Heilige Mis niet doen, omdat hij eerder op die dag al een stel in het huwelijk had verbonden. “Het kerkkoor, waar ik toen ook lid van was heeft dat zo goed opgevuld dat bijna niemand in de gaten had dat er geen mis volgde”, lacht Harrie. De mis kwam alsnog een week later.

In de Dorpsdwarsstraat in Twello zijn ze gaan wonen, waar ze de fietsenwinkel verbouwden tot woonhuis. Hun drie kinderen Peter, Rob en Veronique zijn daar geboren. En dan wordt ineens duidelijk wat ‘Petronique’ inhoudt. Vroeger, zo vertelt het echtpaar, hebben ze veel fietsvakanties gehouden. Harrie heeft met zijn racefiets 20 jaar lang heel wat kilometers afgelegd. “Ik begon op mijn 50^e,” grapt Harrie. Anderen gingen afbouwen, ik begon!” Na diverse zangverenigingen en kerkkoren zingt hij nu nog enthousiast in het Chiantikoor en na zijn pensionering als huisschilder staat timmeren in huis en tuin helemaal boven aan de hobbylijst. Het mooiste bewijs daarvan staat pontificaal in de tuin: een imitatie van Huize Nieuw Dernhorst. Gerrie heeft met veel plezier vroeger bij Stichting Deventer-Roemenië samen met twee bestuursleden menig reis en voedselpakket georganiseerd en er persoonlijk op toegezien dat alles ook echt op z’n plek terechtkwam.

Om anekdotes is het echtpaar niet verlegen en Harrie is echt de kwajongen gebleven. Zo herinnert hij zich aan de komische situatie dat de deur van de sacristie geschilderd moest worden. Achter de deur stonden vele flessen wijn, waarvan de koster ooit had opgemerkt dat de kerkwijn overheerlijk was. Om dat aan te tonen greep de toenmalige koster naar een reeds geopende fles en nam een flinke slok. “Ho, Ho”, had Harrie toen geroepen, “daar wil ik me zelf van overtuigen”. En na een paar slokken hebben ze de fles maar helemaal leeggedronken en een nieuwe geopend, opdat het niet op zou vallen. Gerrie verklapt een geheim: “Sinds hij erachter kwam toentertijd dat in de pastorie zowel de pastor als ook de kapelaan bij de maaltijd een glas wijn dronken, heeft hij deze gewoonte thuis ook maar ingevoerd”. Het echtpaar heeft inmiddels twee kleinzonen: Rik en Daan. Beiden zijn ze heel graag thuis en hebben weinig behoefte aan uitgaan. “We hebben het gewoon heel erg leuk samen, “zegt Gerrie met een brede lach van tevredenheid, “en ons servies is ook nog compleet”.