Je weet dat het als mensheid niet helemaal snor met je gaat als je Thierry Baudet uitroept tot politicus van het jaar en een hond in een boodschappenkratje op een karretje het restaurant mee in neemt. Beide situaties deden zich aan mij voor vorige week en ik schrok me kapot. Nu ging het vorige week sowieso een beetje discutabel met me, gezien ik het fantastische besluit had genomen de zaterdag voor kerst de grote gele J-supermarkt te betreden. Zelden zo een spijt gevoeld als die dag.

Dat is wat hoor, die supermarkten voor kerst. Dan gaat het met een heleboel mensen niet goed. Of eigenlijk gaat het een heleboel mensen veel te goed. Als je al tijgerend door de Jumbo karren, tassen, mánden vol met koolhydraten en calorieën waar heel Terwolde vier dagen van eten kan door die supermarkt heen wurmt. Inslaan. Meer. Overvloed. En bij iedereen diezelfde paniek in hun ogen. Angst voor de afwijzing van je kookkunsten door tante Ria. Paniek om de laatste Vegters rolletjes. Drinkt ome Kees wel rode wijn? Hebben we genoeg aardappelgratin? Waarom eten we dat eigenlijk niet vaker? Aard-appel-gra-tin. Waarom alleen met kerst? En waarom nodig ik die lui eigenlijk uit? Ik mag die lui helemaal niet. En die lui mij al helemaal niet! Waarom eten we stoofpeertjes? Hoe lang moet gratin in een oven? Hebben we wel eens een oven? Drinkt Suzan cola? Vragen, zoveel vragen. En terwijl de kerstig aangeklede fanfare olijke kerstnootjes door de supermarkt scandeert razen alle gedachten van alle winkelwagen-woekeraars en kerstdiner-kanslozen paniekerig alle kanten op. En ik liep er tussen. Te zweten. Waarom? Ik was de wijn vergeten. Voor een licht alcoholistisch aangelegd gezin waar ik uit kom is dat wel een kleine pré om die dagen door te komen. Ik kom er tenminste eerlijk voor uit.

Over licht alcoholistisch gesproken. Een paar dagen later zat ik in de kroeg met een vriend wat bier weg te tikken en grappen te maken toen er een ouder stel het pand betrad. Allebei een jaar of 70. Zij met donkerrode Gaastra trui, hij in het donkerblauw. Ze waren niet alleen. De vrouw drukte een zelfgebouwd karretje voor haar uit met daarop een boodschappenkrat gemonteerd. Op zich nog niks mis mee, hoor ik u denken. Ware het niet dat in het boodschappenkrat een hond zat. Een glanzend, perfect verzorgd hondje wordt in zijn eigen wagentje naar binnen gerold, aan tafel gezet, er wordt een Spa Blauw besteld en een broodje carpaccio aangerukt. Ik dacht dat ik alles wel zo een beetje gezien had maar op de valreep van 2017 had God nog een paar mooie grapjes voor me in het verschiet. De dame veegde met een servetje het toetje van het hondje schoon en hij schonk de Spa Blauw nog maar een beetje bij. Dan gaat het niet goed met je. Of misschien wel veel te goed.

Wat gebeurt er toch met ons? Van boodschappen karren vol met veel te veel naar boodschappenkratjes met perfect verzorgde hondjes die betutteld worden en niet rennen mogen. Wat is er toch aan de hand? Dat we een enge gluiperd als Politicus van het jaar uitroepen? Dan snappen we het allemaal toch niet meer zo? Ik heb oudjaarsavond Youpie gekeken op NPO1. Dat helpt. Dat zet de boel weer een beetje in perspectief. Youpie weet ook dat het af en toe helemaal niet goed met ons gaat. Dat we maar een aandoenlijk sneu ras zijn. Zelf was ik stomdronken. Ik moest het jaar vergeten. En nu? Nu gaat het weer goed met me. Misschien wel veel te goed.

RK

www.renskekruitbosch.nl