Hij kwam vanuit het niets, die es in mij kleine voortuin. Een zaadje bij toeval daar op die plek terecht gekomen. De schoffel had hem niet ontdekt, zodat hij langzaam maar gestaag opgroeide tot een mooie boom. Met de deftige naam fraxinus exelcior,zoals mijn vriend Peter mij berichtte. ‘En noem het geen onkruid. Onkruid bestaat niet, wel door ons ongewenst kruid,’vermaande hij; Vergelijkbaar eigenlijk met een ongewenste asiel zoeker die spontaan onderdak zoekt.

Mijn es hoorde dus daar nie te staan, hij was een bastaard, niet gewild en niet in een gemeentelijk plan neergezet. Een asielzoeker zonder papieren en, zo bleek later, zonder verblijfsvergunning. De jaren dat ik hem zag opgroeien werden we bevriend. De es gaf mij elke keer weer als ik het even niet zag zitten een impuls: ‘ Kijk naar mij. Ik groei op tegen elke verdrukking in’. Als ik me alleen voelde keek ik uit het raam en zag die es. Maar hij bleef een vreemdeling in de buurt en werd wat lastig bevonden. Hij stond dicht bij de erfgrens en zijn wortels doken onder het muurtje door. Enfin, hij moest om en zo verdween mijn es zoals hij gekomen was: uit het niets en opgegaan in het niets, voor mij in de eeuwigheid, In werkelijkheid in de gehaktmolen

Week van de eenzaamheid

In de week van de Eenzaamheid past mijn weemoedig verhaal over de verloren Es. ‘Het bitter van de eenzaamheid’, zegt Paolo Cognetti in ‘Het geluk van de wolf’.

‘ We kunnen een voorbeeld nemen aan de woestijnvaders uit het vroege christendom. Bewust gingen zij de woestijn in, op zoek naar afzondering om in eenzaamheid te leven. De woestijn is stil, er is geen afleiding en je bent op jezelf aangewezen. Het is er leeg. Tegenwoordig vinden we al snel een oplossing voor leegte door afleiding te zoeken. Zelfs als we helemaal alleen zijn, is er nog vermaak op tv of op het internet. Maar er is ook een andere manier om de leegte tegemoet te treden, zodat je de eenzaamheid voor je laat werken. Een benadering die onthechting brengt en daarmee rust’. (Sandra Hellendoorn: Hoe vecht je tegen eenzaamheid, Google)

We kunnen organiseren wat we willen , als we niet zoeken naar de bron van onze eenzaamheid leidt alle pogingen om die eenzaamheid op te lossen tot niets. Een studie van de Woestijnvaders zou ons vooruit kunnen helpen. Eenzaamheid kan ook een genade zijn. Tot slot het wijze woord van de filosoof Spinoza (1632-1677): Accepteer wat je overkomt, maar berust er niet in.(reageren: Wiel Palmen, palme060@gmail.com)