Dat deed hem duidelijk goed. Daarnaast kon erelid mevrouw Schrijver gelukkig ook acte de precence geven, dus op voorhand was het feest al compleet. Voor de jubileumuitvoering hadden de mensen van Eendracht, onder leiding van hun niet weg te denken dirigent Hans Mol, niet alleen een beroep gedaan op de uitstekende pianiste Godelieve Pieper en (dwars)fluitiste Franca Kranen, ook het na korte tijd al befaamde Dubbelkwartet Eendracht, bestaande uit eigen leden en de muzikanten van de Speelgroep Deventer onder leiding van Annelies Tijman deelden positief mee in het succes van het concert. De verschillende onderdelen van de avond werden door plaatselijke ladyspeaker Annemarie van Hunsel op haar kenmerkende wijze professioneel aan elkaar verbonden.

Bij het bestuderen van het bij binnenkomst in de kerk ontvangen programma zakte bij uw verslaggever de gusting in een feestelijke avond behoorlijk in de schoenen. De leden van Eendracht hadden, samen met hun dirigent, een zéér ambitieus programma in elkaar gestoken met behoorlijk moeilijke stukken en hier en daar heel pittige passages. De zorg bleek volkomen onterecht. De zangers en zangeressen hadden zich meer dan degelijk voorbereidt. Zij hadden, samen met hun maestro de verschillende nummers niet alleen stevig voorbereidt en uitgevoerd, Zij wisten feitelijk ook alle vocale valkuilen uitstekend te vermijden en de nummers te vertolken zoals de componist het bedoeld had. Zij wisten daarnaast ook bij de verschillende nummers de bijbehorende sfeer op te roepen. Met andere woorden: een feest voor het oor. Het dubbelkwartet Eendracht, zoals de naam al aangeeft, bestaande uit twee viertallen, vier vrouwen en vier mannenstemmen was niet alleen een leuk intermezzo, zij wisten het peil van het muzikale aanbod nog verder op te voeren. De aanvulling die de muzikanten van de Speelgroep Deventer aan de bijeenkomst gaf bleek van een geheel andere orde. Hun muzikale kwaliteit was onbetwist, maar hun muzikale palet was behoorlijk tegengesteld aan het programma van wat Eendracht e bieden had, wat wonderlijk genoeg niet met elkaar in oppositionele tegenstelling was, maar elkaars kwaliteiten feitelijk versterkte. Zij boden de aanwezigen een keur aan muzikale volksmuziek, inspirerend en vrolijk, waarbij eigenlijk (niet gebeurd, want te weinig ruimte) alle aanwezigen met de voetjes van de vloer had moeten kunnen gaan. Alleen dirigent Hans Mol kon zich bij de opzwepende klanken duidelijk niet beheersen dus zwierde met één van de dames van Eendracht over de spaarzame stukken vrije vloer.