Ook denken mensen soms bij „honden trimmen“ dat elke hond met de tondeuse kaal geschoren wordt: het vak wordt vaak niet als een serieus beroep gezien. Dat is een beetje jammer want het valt zelfs onder de ambachten. Er bestaan wel degelijk goede opleidingen die ervoor zorgen dat je de kneepjes van het vak leert en je kan doorgroeien door je te specialiseren voor bepaalde rassen.

Dat vond ik wel fijn want al tijdens mijn opleiding viel ik voor de Terriërs. Het plukken van harde vachten is arbeidsintensief maar echt mijn ding. Ik heb een aantal specialisatiecursussen gevolgd maar ook veel geleerd door regelmatig tentoonstellingen te bezoeken. Kijken, kijken en opslaan hoe de modellen eruit zien, hoe zit dit, hoe zit dat, wat kan ik verbeteren. Maar ook de modellen veranderen door de jaren heen, net als bij een gewone kapper, dit houdt in: bijhouden en meegroeien.

Doordat ik zelf ook Terriërs heb, tentoonstellingen heb gelopen en ook wat nestjes heb gefokt stelde ik al snel hoge eisen aan mijn werk, alles moest tot in de puntjes kloppen en ik krijg nu nog steeds honden (voornamelijk schotse Terriërs) in mijn salon die showklaar gemaakt moeten worden, hetgeen betekent dat ze vaker bij mij in de salon komen en het trimwerk voor een show nog preciezer uitgevoerd moet worden dan bij een huishond, laatst genoemden gaan meestal toch wat korter in model omdat de baasjes zelf het fijner vinden qua onderhoud.

Natuurlijk komen bij mij niet alleen Terriërs of plukhonden over de vloer, ook knip–en scheerhonden horen erbij. Maar ik trim hoofdzakelijk de kleinere tot middelgrote rassen.

Als trimster denk ik bij de woorden “honden trimmen“ aan mijn kleine knusse salon aan huis. Wanneer het in de zomer buiten 30 graden is kan ik in mijn salon met de airco lekker koel werken met de honden en ‘s winters is het aangenaam warm door de vloerverwarming. Ook hoef ik niet in de file te staan om naar mijn werk te komen.

Al deze dingen zie ik puur als luxe, daar ben ik blij mee.

Ik denk aan al de honden welke al 13, 14 jaar of langer klant zijn. Prachtig om te zien hoe deze hier als pupjes hier naar binnen kwamen huppelen en nu als oude honden met grijze snuitjes en dunne lijfjes zo vol vertrouwen nog op mijn tafel komen staan, of zitten of liggen als lang staan niet meer gaat. De oudjes zijn zo aandoenlijk en soms overvalt me dan ook plotseling de gedachte dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat ik ze zie. Daar word ik dan soms best verdrietig van.

Ik denk aan de telefoon die voor iedere vakantie altijd roodgloeiend staat omdat Fikkie naar tante Truus moet en zij hem niet echt kan kammen en Fikkie dus in plaats van in een mooi modelletje ineens als halve naakthond door het leven moet gaan en dus uit de zon moet worden gehouden omdat hij anders verbrandt.

Ik denk aan hoe ik soms moet lachen als ik een langharige hond op tafel heb staan die helemaal vol zit met van die kleine plakbolletjes. Voor mij het bewijs dat de hond een heerlijk leven heeft, lekker hard door het hoge gras mag rennen.

Of aan de naar sloot ruikende Retriever. Fijn als deze honden die als een van de weinige rassen zwemvliezen tussen de tenen hebben, daadwerkelijk ook mogen zwemmen.

Ik denk aan de haartjes achter mijn oogleden, en de haartjes die door mijn kleding kruipen en me ergens in mijn lichaam prikken. Aan de winkelhaakjes die ik in mijn vingers heb geknipt met veel te dure net geslepen scharen die ik wonderbaarlijk genoeg als enige scharen altijd laat vallen, terwijl de goedkopere versies nooit last blijken te hebben van de zwaartekracht.

Ik denk aan het natte pak dat ik regelmatig oploop wanneer zich een hond in bad uitschudt terwijl ik nog geen dekking had kunnen zoeken. Ik denk aan de boze Jack Russell of de bijterige Teckel die in hun kleine verpakking soms echt niet onderdoen voor de gemiddelde Rottweiler. Ik denk ook aan de minder leuke klusjes. Zoals de klitten in de vachten die zowel voor de honden als voor mij een ramp zijn. Het uitborstelen is slecht voor een hondenhuid en een aanslag op mijn gewrichten. Ik denk aan tandsteen, oorsmeer, verstopte anaalklieren, vlooien en teken, aan alle plasjes en poepjes die ik in die 20 jaar heb opgeruimd.

In al die jaren heb ik honderden klanten in mijn salon begroet. Honderden klanten met ieder hun eigen verhaal. De oude man die bang was dat zijn hondje hem zou overleven en hier graag over wilde praten. Aan de klanten waarvan daadwerkelijk hun honden hen hebben overleefd, sommigen gelukkig door familie zijn opgevangen, maar van andere heb ik nooit meer iets vernomen. Dan vraag ik me toch af hoe het ze is vergaan, vooral ook als de honden al op leeftijd zijn is het altijd erg sneu als ze dan nog moeten verkassen.

Ik heb trouwe klanten verloren aan akelige ziektes, maar ik heb ook jonge vrouwen moeder zien worden en oudere klanten die trotse opa of oma werden. Ik heb kijkjes in de levens gehad van zoveel hondeneigenaren. Verhalen vol humor, vol verdriet, vol afschuw, vol lof, vol leven.

Ik denk ook aan de cadeautjes die ik heb gekregen als blijk van waardering of gewoon voor kerst of Pasen, zo lief…. En ik denk ook aan een aantal collega trimmers. Collega’s waar ik van op aan kan als het qua gezondheid even tegenzit en trimmen niet gaat. Hoe fijn is het als je medetrimmers als collega’s kan zien en niet als concurrentie hoeft te beschouwen en hoe fijn is het als klanten na ruim 9 maanden revalidatie gewoon weer bij je terug komen.

Wanneer iemand mij vraagt waarom ik hondentrimster ben geworden heb ik daar geen kort antwoord op. Het kwam ruim 20 jaar geleden op mijn pad en ik kon van mijn liefde voor honden mijn werk maken. Zien hoe ze binnen komen, echt toe aan een trimbeurt en hoe ze een tijdje later geplukt of geknipt en gewassen weer vertrekken. Ik denk eraan hoe blij ze dan met een net zo blije baas weer naar huis gaan. Het laat mijn hart telkens een sprongetje maken. Honden trimmen, het zijn maar twee woorden, maar voor mij is het een groot deel van mijn leven. Het is een mooi en dankbaar beroep en ik hoop dat ik er nog heel wat jaartjes van kan genieten. 20 jaar trimster is wel een traktatie waard. Voor alle viervoeters heb ik daarom lekkere hondenkoekjes gebakken die ik mijn klanten na een trimbeurt meegeef. Tot slot wil ik bij deze nog al mijn klanten en hun “natte neuzen” bedanken voor jarenlange trouw. Ik hoop jullie nog heel vaak in mijn trimsalon te mogen begroeten.

Karin van Wijngeeren