Op het moment dat u deze column leest, hang ik net zo’n beetje boven Nederland. In het vliegtuig. Ik zeg het er maar even bij. Waar ik heen ga? Naar huis. Ik ben van zaterdag tot en met vandaag een paar dagen ertussenuit gehopt. Wat begon met ‘Het is wel lekker even een dagje weg te gaan’ liep binnen een viertal minuten uit op ‘Marokko of Portugal?’. U kent het wel. Net als dat ome Kees zijn verjaardag ieder jaar maar heel klein viert en uiteindelijk het hele Grolsch personeelsbestand op teamuitje kan van de afname van het festival dat gehouden wordt bij ome Kees in de tuin voor zijn verjaardag. Dat soort uit-de-hand-loperij. Of het hele één-wijntje-in-de-kroeg-principe. Hoepel op, man. Iedereen weet dat zodra je tong het met alcohol gevulde glas streelt, het hek van de dam is. Sterker, ineens is die dam in geen velden of wegen meer te bekennen. Dat soort.

Goed, ik dus naar Marokko. Ik hoor u denken: poeh, poeh, kan niet op daar, hè? Voor een columnistje? Well, de grap is dat ik dus niet alleen columns schrijf. Ik heb ook een tekst- en communicatiebureau. Dat terzijde. Het is dus allemaal helemaal niet zo duur. Ik maak daar zelfs een sport van. Ik ben verre van gierig, maar ik vind het mooi slim te reizen. Voor 2 meier vloog ik heen en terug. Kan niet wachten tot Lelystad Airport meer vluchten gaat aanbieden, dan kan ik over mijn eigen landgoedje nog cheaper op vakantie. Heerlijk lijkt me dat. Pleur ik wat graan uit de boeing om de kippen last minute te voeren en moedig ik de jongens van V&L vanuit mijn budgetvliegtuigje ook nog even aan. Ik tel wat herten in de bossen en check zwijnen op de Veluwe. Enig lijkt me dat.

Vlak voor vakantie gaan mensen rare dingen doen. Mijn moeder deed dat vroeger al en tot mijn grote schrik begin ik ook debiel te doen zodra de vliegdatum nadert. Mijn moeder was altijd vreselijk zenuwachtig aan het doen voor een trip. Het hèle huis werd met tandenborstel en bleek geschrobd en de bedden werden afgehaald. Ik vind dat hilarisch. Waarom doe je dat? Je gaat weg! Het is toch nog lekkerder weggaan als je hele huis een grote bliksemse zooi is die je verlaten kunt? ‘Dat is zo lekker thuiskomen,’ was het standaard antwoord. Maar je gaat toch niet op vakantie om lekker thuis te kunnen komen? Je moet die laatste dag op vakantie kermend en snikkend die boeing richting Lelystad in stappen. En niet alleen omdat je naar Lelystad vliegt, da’s al erg, maar je moet janken omdat je weet dat je weer in je eigen bende terecht komt. Voelt die vakantie dubbel zo lekker!

Voor ik het wist stond ik zelf panisch rond te hupsen in de drogist. Ik had een vaccinatieshotje bij de dokter gehaald en die raadde me loperamide (diarree-stopper) en ORS aan. Je weet maar nooit. Nee, ik weet het ook nooit want iedere twee jaar koop ik weer dezelfde riedel aan zogeheten ‘reisapotheek’ en iedere twee jaar gooi ik het even hard weer ongebruikt in de prullenbak. Lariekoek.

Ook zoiets! Voor de vakantie ga ik achterlijke dingen kopen die ik doorgaans nooit gebruik en die in klein verpakking ineens 16x keer hun waarde hebben verdubbeld. Wel ‘ns opgevallen? Dat die mini-units duurder zijn dan een grote flacon? Ik denk dat die slimmeriken samenwerken met de vliegmaatschappijen, die op hun beurt weer 35 euro extra per koffer in het ruim vragen. De mini-verpakkingen-directeur en de vliegtuigen-directeur golfen samen, wat ik je brom. Die hebben aandelen in elkaar. Ik weet het zeker. Het is één grote vlieg-maffia daar samen. Gelukkig breidt Schiphol uit en kunnen we goedkoper vliegen vanaf Lelystad. Van het overgebleven geld kunnen we dan miniverpakkingen of kofferruimte kopen. Opgelost alle problemen, toch?!

Ik sta daar dus in die drogist me ineens af te vragen of ik ook een klein flaconnetje, komt ‘ie: antibacteriële gel meenemen moest. Ikke! Antibacteriële gel! Toen ik het flaconnetje in m’n handen had brak het zweet me uit. Ik trap er ook in! Ik word ook zo! Ik ben een vakantie-gek. Op het moment dat de rolkoffer van zolder wordt gehaald denken we dat zodra we dat vliegtuig in stappen we nooit meer een winkel zullen tegenkomen. Alles moet mee. Zelfs de watjes gaan nog van het vaste merk mee en de pillen loperamide zijn niet aan te slepen. Nog nooit een Marokkaan met diarree gezien? Dat klinkt dan weer als het begin van een mop. Enfin. We slepen werkelijk àlles in onze handbagage mee. Zo avontuurlijk zijn we. Ja, wij Nederlanders weten wel wat leven is! Ruig en op het randje, dat zijn we!

Aangekomen bij de kassa reken ik alleen een pakje kauwgom en een nieuwe mascara af en voelde ik me een ongelooflijke rebel. Wat een avonturier! Wat een furore. En dat allemaal in de drogist in Twello. Bij het van huis gaan vorige week heb ik zelfs nog even een paar jassen op de grond gemikt en extra afwas laten staan. De tandenborstel liet ik opzettelijk thuis. Ik heb Lelystad Airport helemaal niet nodig. Ik vlieg zelfs zonder koffer als het moet. Ik ben ruig.

RK