OP MERKEL(IJK)!

Dertig juni tweeduizendzeventien. Ik tik het maar even volledig uit want het is de dag die menigeen niet snel vergeten zal. Duitsland heeft het homohuwelijk gelegaliseerd. Toen ik het nieuws hoorde dacht ik even dat ik in een flauwe mop terecht gekomen was. ‘Ken je die mop van die twee homo’s die wilden trouwen in Duitsland? Mocht niet!’

Ik begrijp hier geen flikker van. Hoe kán het dat het parlement van een land strak naast ons twee mensen van hetzelfde geslacht nog niet in de echt wilde verbinden? Dat daar nog nooit regenboog-groen licht voor is gegeven? Ik vind dat gek. Ik weet dat ze in het oosten een beetje achterlopen, maar dat het zó sneu gesteld is met onze oosterburen, dat wist ik niet. Wat je niet weet moet je vragen en dat ging ik dus doen.

Telefoon gepakt en Merkel gebeld. De doerak had zelf tegen het legaliseren gestemd. Heb dus maar even gevraagd of vrouwen in Duitsland al wel mogen stemmen en een spijkerbroek mogen dragen. Of ze WiFi kennen en weten dat Trump president is geworden. Dat laatste grapje viel niet zo goed. Ze vroeg me of ik een uurtje later terug wilde anrufen want ze was even bezig. Ze zat tv te kijken waar Lionel Messi live het ja-woord gaf aan zijn Antonella.

De voetballer trouwde in zijn oude woonplaats. Tout bekend voetbal-land was er aanwezig. Als je als vrouw een minderwaardigheidscomplexje over je uiterlijk wil, moet je loeren naar wat er zo’n avond over die rode loper paradeert. Laten we elkaar geen mietje noemen: de ene vrouw is nog mooier dan de ander, gerenoveerd of niet. Allemaal aan de arm van kleine voetbalmannetjes met perfect gestileerde kapseltjes. Eng precies geplukte wenkbrauwen die er strakker bij liggen dan de lijnen om het voetbalveld. Hun maatpakken en kleding tot in detail voor elkaar. Maar geen énkel zonnebankbruin Cruijffje heeft een mannetje aan de arm. Nul. Juist dáárom was Merkel zo blij met dit huwelijk op deze gekleurde dag. Dat er ook nog mensen waren die wél wisten wat een normaal huwelijk inhoudt.

Merkel had een bloemetje naar het bruidspaar gestuurd om ze te feliciteren. ‘Voor Lionel en Anton’ had er op het kaartje gestaan. Viel niet helemaal lekker bij haar vriendjes en vriendinnetjes onder de parlementariërs die tegen het homohuwelijk hadden gestemd.

Het is de volgende dag als ik met een zonovergoten kater door Apeldoorn slenter. Mijn oog valt op een kerk. Er staat ‘RK’ op, dus ergens moet dit voorbestemd zijn. Als ongelovig zijn een geloof was, dan geloofde ik heilig. Ik heb in mijn leven amper een kerk van de binnenkant gezien en ken geen letter uit de Bijbel. De Heer komt er in de sectie vloeken bij mij ook niet altijd even fijn en zonder kleerscheuren van af. Nog nooit waagde ik me in een kerk, tot nu. Ik weet nog steeds niet waarom.

Het licht valt door de glas-in-lood-ramen de kerk binnen en de zon schijnt 1000 regenboogkleuren op mijn huid. De zachte muziek lijkt me over te nemen en voor even lijkt het of in God geloven het enige juiste is. Ik geloof even in iets wat altijd zo ver weg en utopie leek. Zo moeten de Duitsers zich op dit moment voelen. Met de zon en zijn regenboogkleurige stralen op hun maagdelijk witte huid. Voor even geloven ze in iets wat nooit het geloven waard leek. Het geloof in het homohuwelijk. Ken je die mop van die blonde die een kerk in ging?
RK
www.renskekruitbosch.nl

woensdag 5 juli 2017

Deel dit bericht