Ook Hélène Wilkens, een achter-achternicht van ‘onze’ Hélène was aanwezig, net als haar zus en ouders. Haar vader vertelde ons over het leven van zijn oud-tante Helena, waarnaar de scoutinggroep vernoemd is. Want de scouting Voorst is niet vernoemd naar een wereldse figuur, maar naar een Voorster mevrouw met het hart op de juiste plek. De vrouw die voor een symbolisch bedrag van ƒ 10,- een stuk grond aan de scouting heeft verkocht. De plek waar tot op de dag van vandaag wekelijks de lokale jeugd bijeen komt om het spel van scouting te spelen.

Fotoboeken, krantenknipsels, dia’s, dvd’s en geprojecteerde digitale foto’s. Alle generaties bewogen zich op hun eigen manier door de herinneringen heen. Een expositie van scouting-attributen door de jaren heen riep vele kreten van herkenning op. Door het hele clubhuis door hingen vlaggenlijnen met (bijna) alle namen van oud-leden, wat tot veel gespreksstof en herinneringen leidde. Ook bijzonder om de foto-vergelijking van ‘toen en nu’ te bekijken. Want hoewel tijden veranderen, blijven sommige dingen toch ook altijd hetzelfde. En een onvervalste scoutingmaaltijd en een vlaflip mét lange vinger tot besluit.

Het koude, natte weer was ook geheel in HHW-stijl. Door de jaren heen hebben de weersomstandigheden de groep vaak uitgedaagd. Maar een echte scout laat zich niet kisten door het weer. Binnen in hun oude, knusse clubhuis stroomde de warmte en een vleugje weemoed door de zaal. Om zich tussen de druppels door als vanouds te verzamelen rondom het kampvuur.

De organisatie kijkt niet alleen terug op 75 jaar HHW, maar ook op een geslaagde ontmoeting tussen oud en jong! Voorzichtig is er al gevraagd wanneer een volgende reünie georganiseerd gaat worden. Het antwoord daarop…? Wie zal het zeggen.