“The story of my life; geen idee wat ik doe, maar gewoon gaan doen!”

Twello- Toekomststemmen - Voor de rubriek toekomststemmen interviewen we jongeren in de leeftijd van 16 tot 24 jaar, wonende in een van de dorpskernen van de Gemeente Voorst. We praten met deze jongeren over hun leven van nu, wat hen bezig houdt als ook hoe zij de toekomst zien van zichzelf en de wereld om hen heen.

Hoe ga je om met de teleurstelling, wanneer een droombaan in het verschiet ligt, maar je de weg ernaar toe uiteindelijk niets vind? Welke zelfkennis is er nodig om te hollen en wat brengt je dan tot stilstand? Wat ga je doen, wanneer je het idee en gevoel hebt, heel veel te kunnen? Amanda Leurink is de autodidact van haar eigen leven. “Ik heb m’n verstand, ik kan nog steeds heel veel bereiken.”

“Toen ik gitaarles gaf, dacht ik bij mezelf; misschien word ik later wel muziekdocent. Het was een droombeeld van mij, al kan ik geen noot lezen.”

Je praat in de verleden tijd, wat gebeurde er?

“Ik ben de opleiding gaan volgen, maar het beviel me totaal niet. Ik kan voor de klas staan, ik kan goed omgaan met kinderen en ik kan muziek maken. Het was echter de juf-en-meester opleiding, teveel volgens het boekje. Ik wil creatief zijn en dat mag dan weer niet.”

Streep eronder, opstaan en verder gaan?

“Toen ben ik in een gat gevallen, wat ga ik doen met mijn leven? Ging in dat jaar voetbaltraining geven aan de meisjes in Terwolde en ben toen gaan zoeken. Wat vind ik leuk?”

Vond je antwoorden op je vraag?

“Ben toen meer gitaarlessen gaan geven en vrijwilligerswerk gaan doen voor Tactus verslavingszorg. Beiden doe ik overigens nog steeds!”

Verslavingszorg, klinkt intens!

“Er werden vrijwilligers gezocht. Mensen die met kinderen om kunnen gaan. Je gaat een week mee als leidster van jonge kinderen in de leeftijd van acht tot 16 jaar. De week bestaat uit taakblokken, je praat met de kinderen over de verslaving van de ouders. De verslavingen zijn voornamelijk alcohol en drugs.”

Schuilt in jou een hulpverlener?

“Je leert jezelf goed kennen. Je wordt in een groep gegooid, kent de leiding en de kinderen niet en daarbij, het is een ander soort kinderen dan bij de sportvereniging. Je hoort heftige verhalen aan. Ik ben erachter gekomen, dat ik er goed tegen kan, dat ik mij er goed voor af kan sluiten. Ben nu wel zoekende of dit wat voor mij kan zijn, bijvoorbeeld medewerker preventie.”

Amanda denkt vaker na over de toekomst. Ze ziet zichzelf over een aantal jaren wel als een ‘huisje, boompje, beestje’. Opmerkelijk voor een vrouw die zich anderzijds juist helemaal niet thuis voelt in de wereld van geplande structuren, gebaande wegen en voorspelbaarheid. Wellicht dat in al die onrust, een fijne thuisbasis voor evenwicht gaat zorgen. “Ik doe nu dingen die me gelukkig maken, waar ik gelukkig van word. Overigens is fotografie ook iets wat ik oppak, wat ik steeds leuker ga vinden.”

Fotografie is geen hulpverlening, waar komt dat dan zo vandaan?

“Heb altijd mijn telefoon gebruikt, dat was een opstapje en zoals iedereen het volgens mij doet. Het begint dan op Instagram en Facebook met het delen van foto’s en dan krijg je reacties. Heb een fotocamera geleend en ik werd ook meegenomen om foto’s te maken.”

En ineens weet je het; ik word fotograaf …?!

“Het punt was een eigen camera. Heb er zelf voor gespaard door het geven van de gitaarlessen. Sindsdien is het groter geworden, wordt je gevraagd bij vrienden en andere mensen. Het wordt dan steeds leuker.”

Wat maakt het dan steeds leuker?

“De foto’s worden steeds beter en al weet ik nog niet alles, wanneer je een bepaald gevoel meeneemt in het werk, kom je ook verder. Ik zie wat ik leuk vind en wat mooi is. Ik zie ook wat andere fotografen plaatsen, dat ik het anders zou doen en dat probeer ik dan uit.”

Een soort fotograferen uit de losse pols dus?

“The story of my life; geen idee wat ik doe, maar gewoon gaan doen! Het meeste heb ik geleerd door zelf te doen. Fotografie, ik wil er wel verder mee, ik doe het ook steeds meer.”

Wil je er zoveel verder mee gaan, dat je ervoor in de schoolbanken gaat zitten?

“Opleiding … ik heb in mijn jeugd wel wat verpest daarin. Ik heb er met de pet naar gegooid, dacht dat ik het wel ging redden. Ik redde het ook wel, hoefde geen herkansingen. Ik ben veel te makkelijk geweest, haalde geen hoge cijfers omdat ik er niet genoeg voor deed. Ik kon veel meer, maar het was vooral ‘het komt wel goed.”

Maar we leven in de tegenwoordige tijd, het is 2018?!

“Ik heb andere dingen gedaan, uitgeprobeerd, voor dat je het weet vliegen de jaren om.

Achteraf bezien had ik bij de middelbare school wel wat anders kunnen doen. Ik heb m’n verstand, ik kan nog steeds heel veel bereiken.”

Dus aan de bak en gas op de plank!

“Mijn werk in de toekomst; specifiek hulpverlening in de jeugd. Of de creatieve kant, de fotografie, de muziek, of een combinatie daarvan. Ik weet wat ik allemaal niet wil, daarvoor heb ik genoeg uitgeprobeerd en gedaan.”

Hieruit klinkt vastberadenheid …

“Ik doe de dingen niet die ik niet wil versus ik doe wat ik leuk vind. Ik doe ook echt iets waar ik mij fijn bij voel. Waar ik me niet prettig bij voel, doe ik niet. Zo sta ik in het leven. Bij twijfel ga ik het wel uitproberen, dan blijf ik niet in de bubbel hangen.”

“Het mooiste is, wanneer ik straks gevraagd ga worden. Dat mensen zeggen dat ik een goed fotograaf ben. Ik kan nu nog in dingen vastlopen, omdat ik nog niet alle technieken beheers. Foto’s kunnen technisch mooier worden, wanneer je meer weet. Maar het moet niet te technisch worden. Techniek kan ook belemmeren.”

Hoop dan toch van harte, dat je werk zichtbaar is voor het publiek? De lezers van het Voorster Nieuws?

“Heb nu een eigen Facebookpagina en Instagram onder eigen naam. Op insta komt ook het werk van de Facebookpagina. Na het presenteren van een shoot op social media, zijn er opdrachten binnen gekomen. Een gezin op de foto, met mensen aan de wandel en dan beelden vastleggen. Dit jaar komen de eerste opdrachten, dat had ik vorig jaar nog niet. Het zijn dan vaak nog wel mensen die je kent, of via-via.”

Je groeit, je leert en dat volgens jouw eigen wetten.

“Daar waar ik me niet prettig voel, dan blijf ik meer op de achtergrond. Mensen vinden mij wel mysterieus. Ik begrijp dat wel. Ken je ‘Lucide dromen’? Dit is de staat van dromen waarin je je beseft dat je droomt, maar je kunt de droom ook sturen. Als echt dromer, op wat voor vlak dan ook is dat typisch mij, haha!”

Amanda, ik voel hier een prachtige afronding van het interview aankomen…

“Mysterie creëert verwondering en verwondering is de basis van het verlangen van de mens om dingen te begrijpen.” “Het mooie aan deze uitspraak is vooral. dat ik zo naar dingen kijk, maar veel mensen kijken ook zo naar mij. Alhoewel de meesten niet dichtbij mij kunnen komen, waardoor de mysterie om me heen blijft hangen.”

Wil ook jij jouw stem laten horen en lijkt het je leuk om te worden geïnterviewd? Stuur dan een email aan info@voorsternieuws.nl, dan zit ook jij binnenkort met Jos aan tafel! Je krijgt dan tevens een professionele fotoshoot als aandenken.

woensdag 21 november 2018

Deel dit bericht