Henk Wassink is een bevlogen man, die enthousiast vertelt over zijn

boeiende loopbaan. Een reis terug in de tijd wijst uit dat er in de loop der jaren vele veranderingen hebben plaatsgehad. “Computers waren er niet en in de klas werd vlug, vlug alles op het bord geschreven”, lacht Wassink. De school had een uitstekende naam als onderwijsinstelling en binnen korte tijd groeide ze zo snel dat er zeven noodlokalen moesten komen op het vorige adres. Vervolgens kwam de fusie met AOC Oost. De groei ging in de daarop volgende jaren gestaag door en het digitale tijdperk nam haar intrede. Henk vertelt dat de taken voor een conciërge in de loop der tijd behoorlijk zijn veranderd. “Het is niet meer deur opendoen en ’s avonds afsluiten’, lacht hij, “ik heb ook cursussen gevolgd. ‘Pedagogisch conciërge’ bijvoorbeeld, en een cursus ‘functioneringsgesprekken voeren’, ontruimingscursussen en EHBO, bovendien mag ik me ook ‘technisch conciërge’ noemen.

Elke dag een nieuwe uitdaging Vijf jaar geleden werd Henk Wassink benoemd als hoofdconciërge. Uit elk verhaal blijkt keer op keer dat Henk Wassink erg betrokken is bij de leerlingen. “Ik zal dat contact met de kinderen straks zeker missen”, benadrukt hij, want ik heb 40 jaar met veel plezier gewerkt. Hij heeft drie generaties zien komen en gaan, de derde verlaat dit jaar de onderwijsinstelling. Het onderwijs vernieuwde zich in sneltreinvaart. Vijf jaar lang heeft hij nu kunnen genieten van het gebouw dat hij overtuigend als ‘prachtig’ omschrijft. De landbouwschool uit Zutphen is er in de loop der jaren bijgekomen en de Wilpsedijk School, waardoor de school al bijna weer uit de voegen is gegroeid. 900 leerlingen en 110 collega’s van Henk Wassink zijn er gehuisvest. Zijn taak als hoofdconciërge neemt hij erg serieus. “Wij zijn er voor de kinderen, dat is het allerbelangrijkste en zo heb ik het altijd gezien. We voelen ons ook verantwoordelijk voor hun veiligheid, dus je moet oren van voren en van achteren hebben en altijd alert zijn, problemen herkennen en helpen oplossen.” Henk Wassink lacht: “ ’s morgens begint het al met vergeten kluissleutels, kapotte fietsen en ga zo maar door. Ik probeer overal een oplossing voor te vinden, zorg samen met alle collega’s dat de kinderen zich veilig voelen en plezier hebben”. Hij vertelt dat leerlingen die in de klas moeilijk mee kunnen komen, altijd extra aandacht krijgen: “Hier wordt iedereen in zijn waarde gelaten, het voelt als één grote familie. Mede een reden, dat ik het hier zo lang heb ‘uitgehouden’, elke dag is hier een nieuwe uitdaging. Maar eerlijk gezegd: ik heb bovendien een stabiel thuisfront. En als thuis alles in orde is, dan kun je geconcentreerd en goed werken.” Henk kijkt met genoegen terug op een fijne tijd en raakt niet uitverteld. Spontaan schiet hem een werkweek in Luxemburg met derdeklassers te binnen, waar Casper Diekerhof in zijn invalidenwagen ook aan meedeed. “Ik heb toen een week lang achter hem aangelopen en samen hebben we een kanotocht aangedurfd, die zijn ouders aanvankelijk helemaal niet zagen zitten, maar het is ons gelukt om dat op een veilige manier te doen. Op 26 juni neemt hij afscheid maar blijft nog doorwerken tot 1 augustus, omdat hij dan 50 jaar werktijd op zijn conto kan schrijven. De vraag naar wat hij vervolgens gaat doen, is snel beantwoord: “Mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn grootste hobby. En dan volgt het fietsen. Mijn vrouw en ik leggen heel wat kilometers op de fiets af en wij maken stedentrips met de caravan, dat vinden we ook hartstikke leuk.” Tot slot benadrukt Henk dat hij voornamelijk bezig wil blijven, positief in het leven wil staan en vooral niet wil vastroesten.