Gezellig gesprek met veel uitleg

In een van de kantoren van het in april 2019 in gebruik genomen pand op de hoek Zonnenbergstraat / Tienmorgen vertellen Wim en Henri Bonhof, werknemers Geert Wagemans en Elsbeth Boerkamp vol passie over het bedrijf. Wim vertelt over het begin, Henri over het verloop en de werknemers benadrukken de geweldige werksfeer.

Wim werd geen timmerman

Wim Bonhof werd in 1937 geboren als boerenzoon aan de Zonnenbergstraat. Het bedrijf van vader bestond uit 12 koeien. Ergens in het weiland tussen de koeien stelde vader de 12-jarige Wim de vraag: “Wat wil je worden?” Het antwoord van Wim was: “timmerman”. Waarop vader geschrokken reageerde:”timmerman”? Het timmerbedrijf in de regio had al vier werknemers. Meer dan genoeg. Een onverstandige keus, werk zou er niet te vinden zijn. Wim: “Ik luisterde altijd naar mijn vader, het was een geweldige man, dus besloot ik geen timmerman te worden, maar boer.” Na het verlaten van de lagere school ging de 12-jarige Wim daarom naar de landbouwschool. Waarna hij ging werken op de ouderlijke boerderij.

Tractor met mankementen

Op het naastgelegen boerenbedrijf kwam een tractor. Wim: “Ik stelde vader voor er ook één te kopen.” Voor vader was dit echter een veel te grote uitgave. Toch werd er na enige tijd besloten een oude tractor aan te schaffen.

De tractor was oud en dat betekende regelmatig mankementen. Lastig voor het bedrijf, maar interessant voor Wim. Hij kreeg interesse in het repareren. Regelmatig ging hij naar een bedrijf in Apeldoorn om onderdelen voor de reparatie te kopen. Alvorens huiswaarts te keren gaf hij zijn ogen de kost in het bedrijf en hielp de monteurs door materialen aan te geven.

Zijn hulp werd daar zo gewaardeerd dat hij als 16-jarige gevraagd werd er te komen werken. Hij moest echter wel geschoold worden. Daarvoor moest Wim naar Deventer. Wim: “Heel apart, de theorielessen werden gegeven in een café.” De praktijk leerde hij in drie maanden op de praktijkschool in Slootdorp.

Na een paar jaar verliet Wim het bedrijf in Apeldoorn. De opgedane kennis m.b.t. hooipersen, combines en tractoren bezorgden hem op 25-jarige leeftijd een baan als monteur bij Brinkman en Niemeijer. Wim: “Ik heb daar ruim vijf jaar gewerkt, er waren wrijvingen met de baas. Dat was niet zo vreemd, we waren beiden enigszins eigenwijs.”

Wim één van de eerste ZZP-ers

Gelukkig voor Wim had zijn schoonmoeder een ruimte van 3 bij 4 meter aan de Molenallee te Wilp. Aldaar startte hij zijn “eenmanszaakje”. Wim begon met handel drijven, tractoren werden gerepareerd en verkocht. Wim: “De buren van mijn schoonmoeder waren niet blij met mijn handel. De ruimte werd te klein en ik parkeerde de tractoren aan de straat voor hun huizen.” Verhuizen van het bedrijfje werd noodzakelijk. In de Zonnenbergstraat bij het ouderlijk huis van Wim had vader 2 hectare grond. Ideaal om daar de zaak verder voort te zetten.

Illegaal begin aan de Zonnenbergstraat

Op een zaterdag in januari 1971 besloot de toen 32-jarige Wim aldaar een Romney loods (ronde loods) te plaatsen. Wim: “Op een zaterdag want dan waren er geen ambtenaren in de buurt.” Stiekem dus, Wim had namelijk niet de vereiste vergunning aangevraagd. Er kwam protest van de gemeente, een ambtenaar kwam de boel opmeten. Na enige bemiddeling mocht de hal blijven staan. Het bedrijf groeide. Wim nam personeel in dienst. Een tweede Romney loods werd achter de eerste gebouwd. Toen deze loods ook te klein werd, werd er een hal overheen gebouwd. Wim:” Zo kon het werk in de loods doorgaan.”

Henri verbaasde Wim aan de keukentafel

Toen Wim, 20 jaar geleden, aan de keukentafel vertelde dat er een vacature kwam op de magazijn afdeling, reageerde Henri met “Dat wil ik wel gaan doen.” Wim was verbaasd. Henri had namelijk een opleiding elektrotechniek gevolgd en was werkzaam in de datanetwerken bij Croon, een elektrotechnisch bedrijf in Apeldoorn.

Henri vertelt: “Ik dacht dat magazijnwerk is wel iets voor mij. Ik hield daarnaast ook wel van handelen. Ik vroeg pa natuurlijk wel: “ Wat ga ik verdienen?” Als antwoord kreeg ik, dat komt wel goed. En als twintiger ging ik met dit antwoord akkoord.”

Naast het werk in het magazijn stortte Henri zich op de automatisering binnen het bedrijf.

Overname besluit. “Ik kon niet meer mee”

Wim: “Vroeger repareerde ik tractoren met een schroevendraaier en een waterpomptang. De toegepaste elektronica vergde steeds meer specifiekere kennis. Wim: “Ik kon niet meer mee.”Toen zijn zonen Eric en Henri 17 jaar geleden aangaven het bedrijf over te willen nemen besloot Wim het stokje aan hen over te dragen.

Tien jaar later gaf Eric aan zich liever volledig bezig te houden met acquisitie en verkoop van niet agrarisch materieel als hoogwerkers, heftrucks, minigravers etc.

Henri verzekerde zijn vader door te willen gaan met ondersteuning van zijn vrouw Marloes.

Geen “Nee” verkopen

De huidige winkel is spontaan ontstaan. Wim: “Regelmatig werd er gevraagd naar onderdelen, die volgens de koper nergens te verkrijgen waren. “Nee” verkopen kenden we toen al niet. Ik vond het altijd wel ergens in Nederland.”

Naast deze winkel (huidige oppervlakte inmiddels 800 m2) is Bonhof lang geleden ook begonnen met het leveren van een paar stukken ijzer en diverse laswerkzaamheden. Decennia’s lang heeft Bonhof werkzaamheden verricht bij de VAR (nu Attero). Complete grote installaties zijn daar opgebouwd. Deze activiteiten zijn in al die jaren uitgegroeid tot een aparte BV (Metaaltechniek- en machinebouw) waar circa 25 medewerkers werkzaam zijn.

Daarnaast is door diverse overnames in de landbouw-, verhuur- en constructiebranche het bedrijf steeds verder gegroeid. Door hun eigen verhuurvloot van circa 150 machines en gereedschappen kunnen ze snel schakelen bij calamiteiten bij klanten.

De variatie van al deze activiteiten hebben als voordeel een stuk cross-selling en aan de andere kant een stuk risicospreiding.

Werknemers blijven of komen terug

Maar alles valt en staat met een goed personeelsbestand. Momenteel staan er circa 60 werknemers op de loonlijst. Daarnaast worden er permanent mensen ingehuurd. Werknemer van het eerste uur Geert Wagemans vroeg op jonge leeftijd Wim of hij bij hem mocht komen werken. Wim gaf een duidelijk antwoord: “Eerst de school afmaken.” Scholing is ook nu nog belangrijk. Continu wordt er geïnvesteerd in scholing om op de hoogte te blijven van alle nieuwe technieken en wet- en regelgeving. Geert is al 47 jaar in dienst bij Bonhof. Weggaan heeft hij nooit overwogen. Als je eenmaal bij Bonhof werkt, ga je niet meer weg. Henri vertelt dat er nauwelijks verloop is in werknemers.Velen werken er al meer dan 12 ½ jaar of 25 jaar en er zijn er zelfs 2 die er al meer dan 40 jaar werken. Geert voegt daaraan toe:” Er zijn werknemers weggegaan, maar die waren snel weer terug.” Elsbeth verklaart dit met de volgende woorden: “De familie Bonhof is super sociaal. Dat maakt dat hier door de 60 werknemers met veel plezier gewerkt wordt.

Henri: “Het bijzondere van ons bedrijf is dat er met de klant wordt meegedacht en dat we samen met de klant op zoek gaan naar een oplossing tot beider tevredenheid. Dat maakt ons bedrijf zo uniek en het zorgt ervoor dat we nagenoeg altijd voldoende in het werk zitten. Daarnaast is het indrukwekkend om te zien welke projecten en reparaties er worden gerealiseerd door deze mensen.”

Wim beaamt dit met de woorden: “Ik ben ervan onder de indruk.”

Het bedrijf Bonhof

Henri en Wim typeren hun bedrijf: “De eer van het bedrijf komt de hele groep werknemers toe, in het bedrijf zijn we samen één.” Geert en Elsbeth voegen daaraan toe: “Standaard werk is niet goed genoeg, specialisaties en maatwerk maken het bedrijf uniek. Niet alleen in Nederland maar ook ver daarbuiten.”