Het Zwolse café ruikt zoals rookvrije cafés zweterig ruiken en we zitten met zijn drieën aan de donkerbruine bar. Een vriendin bestelt een wijntje en Jaap mijmert over keuzes bier. Het is rustig in het café, maar dat niet gek te zijn voor een maandagavond. Ik heb dat nooit begrepen. Na een dag stropdassen, laptops en managements-geleuter is er naar mijn idee geen betere plek om de misère van de grijze massa van je af te lullen en te lallen dan in een café. De kater van het weekend wegnippen met alcohol. Kan geen pilletje tegenop.
We zijn hier voor het eerst. De barman heet Patrick en de barman is sip. Als ik niet beter zou weten zou ik zweren dat we bij een begrafenisondernemer aan zijn bureau zitten om een kist uit te kiezen, zo in- en inbedroefd kijkt hij.
‘Hoe gaat het?’ vraag ik, terwijl ik een slok van mijn gemberbier neem. Gember schijnt gezond te zijn dus ik ben buitengewoon #healthy bezig.
‘Waarom vraag je dat?’
Lekker begin Kruitbosch, dit gesprek gaat fenomenale hoogtes bereiken.
‘Gewoon. Je kijkt zo somber,’ mompel ik.
Patrick pakt een brandschoon, smetteloos glas en poleert het alsof zijn leven er van af hangt.
‘Ik haat deze muziek,’ begint hij, ‘ik voel me bar- en barslecht en ik lust geen bier.’
‘Een begrafenisondernemer met vrees voor de dood, dus,’ glimlach ik en Patrick lacht niet terug,
‘Waar had je dan willen zijn?’
‘Lig ik op de sofa ofzo, Dr Phil? Vanwaar al die vragen?’
‘Zomaar. Zet anders een liedje op. Een leuk liedje, voor jezelf. Of hou je helemaal niet van muziek?’
Patrick kijkt op van zijn kristalheldere glas en zijn ogen schieten naar de mijne.
‘Ik ádem muziek…’ mompelt hij. De begrafenis-barman draait zich om en tikt wat op het computerscherm.
‘Ik danste vroeger. De sterren van de hemel. Ik was de beste uit de balletklas en walste de sterren van de hemel’ fluistert hij, ‘ik zat in een tapdansklas en danste de gaten in mijn spitsen.’
‘En nu wals je wijn en tap je bier,’ antwoord ik verwonderd.
Er gebeurt iets in de glooien van het gezicht wat lijkt op glimlachen.
‘Ja. Dat doe ik.’
‘Wat doe je dan hier, Black Swan?’
‘Pa vond het niks. Toen ben ik maar Hoge Hotelschool gaan doen. Dan kon ik dansen met dienbladen, zei hij.’
We zuchten diep.
‘Dus nu is de bar je toneel en zijn je gasten je toeschouwers?’
De ballet-barman knikt.
‘Zo kun je het wel zien, ja.’
‘Als ik dan toch op de eerste rang zit, laat me maar eens wat zien, dan!’
Patrick kijkt argwanend maar glimlacht dan breed. Hij schudt zijn hoofd.
Hij kijkt schuchter om zich heen, draait dan de volumeknop wat harder en loopt kaarsrecht op zijn tenen naar de piepkleine dansvloer. Zijn armen in een ovaal gevouwen boven zijn hoofd en zijn schort tolt mee met de rondjes. Na een minuut of twee zweeft hij van de houten vloer weer terug naar zijn coulissen in de vorm van de bar.
Zwijgend pakt hij mijn lege bierglas en tapt het meest perfecte biertje wat ik ooit gezien heb. Passie. Daar kan geen papa tegenop.
RK
Volg mij op facebook: www.facebook.com/kruitboschcolumnt
woensdag 4 oktober 2017
