Groen hart van de gemeente
Hij was de trots van het gemeentehuis. De blikvanger in de hal. De groene long van de lokale democratie. Daar stond hij: fier, fris, vol blad en betekenis. De boom van Voorst.
Sinds de opening van het vernieuwde gemeentehuis in 2022 groeide hij onder het glazen dak als een levend symbool van alles wat de gemeente wil zijn: duurzaam, groen en stevig geworteld.
Bruidsparen, bezoekers, raadsleden – iedereen liet zich graag fotograferen met die boom op de achtergrond.
Maar de laatste tijd ging het niet goed. Eerst wat bladval, toen nog meer, en toen… stilte. Wie ernaar vroeg, kreeg schouderophalen als antwoord. Totdat we vorige week constateerden: de kroon is verdwenen, de stam afgezaagd. Alleen wat aarde en mos herinneren nog aan het groene middelpunt van Voorst.

Symboliek of simpelweg pech?
Wat is er gebeurd? Was het ziekte, verwaarlozing, symboliek? Komt er een nieuwe boom, of moet dit lege plekje voortaan de verbinding met de natuur verbeelden?
Toch voelt het een beetje alsof het gemeentehuis het hart kwijt is. Alsof de zuurstof uit de democratie is gezaagd. Want stond die boom niet voor groei, voor samenwerking, voor iets dat dieper wortelde dan de waan van de dag?
‘Stap af en toe over je schaduw!’ schalt het in de raadszaal. Maar hoe doe je dat, wanneer die schaduw er niet meer is? Altijd in het felle licht: contrasten vervagen, hitte neemt toe. Het werkt verblindend, zicht neemt af.

Zagen we meer dan een boom om?
Sommigen fluisteren dat het afsterven van de boom iets zegt over het politieke klimaat. Dat ook in de samenleving de bladeren vallen, de stam hol klinkt en iedereen elkaar aankijkt met dezelfde vraag: ‘Wat nu?’

Misschien is het onzin. Misschien krijgt de boom ooit weer nieuwe scheuten. Maar juist in tijden waarin meningen alle kanten opwaaien, herinnert die lege plek ons aan iets eenvoudigs: dat groei begint bij luisteren.
Bij ruimte geven aan verschillen, bij wortels die elkaar vasthouden in plaats van wegduwen.
Een boom kiest geen richting — hij zoekt het licht, zonder zijn buren te overschaduwen.
En wie weet, misschien is dat lege plekje in de hal helemaal niet zo leeg.
Misschien wacht daar iets nieuws om te wortelen — iets dat we samen laten groeien.
De aarde ligt er, een rijke voedingsbodem, de groeiplek is nog niet weggegeven.