Nijbroek- Het echtpaar Pamela en Bob Hagen – Hameeteman uit Nijbroek vierde vorige week hun diamanten huwelijksfeest in hun paradijselijke stee in Nijbroek. Burgemeester Penninx van de gemeente Voorst kwam het stel feliciteren met deze mijlpaal. In verband met een spoedige operatie van mevrouw Hagen is er niemand anders op de hoogte gesteld van het diamanten huwelijk.
Het paar heeft het leven op heel prozaïsche wijze aan gepakt, door hard te werken voor en met hun warenhuis/z(en) in Arnhem, het opvoeden van hun vier kinderen en te zorgen voor brood op de plank en een schoon huis voor alle leden van het gezin, inclusief een hele roedel dierbare huisdieren. Tot zover dus geen schokkende zaken, waardoor een lang gelukkig en vooral rustig leven vrij logisch lijkt. De eerste twee punten blijken helemaal te kloppen, maar wat rust betreft, dat is tot op heden nog geen realiteit. Hoewel beide echtelieden hun fysieke problemen kennen zijn ze samen nog steeds heel druk en bezig met de meest uiteenlopende zaken.
De bruid, Pamela is geboren in Tandjong-Pinang, Nederlands-Indië en heeft een roerige en ellendige jeugd in een Jappenkamp achter de rug. Na repatriëring na de oorlog naar Nederland werd domicilie gekozen voor Arnhem, waar zij tijdens een lunchpauze uitje met een vriendin bij de Italiaanse ijsmeester in de binnenstad een stel jonge mannen ontmoette, waarvan de één een vriendje van haar vriendin was, zodat als vanzelf Pamela en de andere jongeman (Bob Hagen dus) op elkaar aangewezen waren. Het klikte, het ijs was al snel gesmolten en het is nooit meer afgekoeld. Bob op zijn beurt, was de zoon van een bekend warenhuiseigenaar in de Gelderse hoofdstad en voorbestemd om het stokje over de handel in de winkel over te nemen. Daar had de jongeman (zoals dat al eeuwen in de boeken staat) natuurlijk helemaal geen zin in. Bovendien had hij (al voor zijn kennismaking met Pamela) een grote passie, nl. jazzmuziek. Hij was een begenadigd trompettist en droomde er van de grote jazzmuzikanten uit Amerika te evenaren en zo mogelijk van hun troon te stoten. Het liep even anders.
Na een min of meer turbulent muzikaal avontuur moest er uiteindelijk toch brood op de plank komen en werd intrede gedaan in de zaak van pa. Na een bliksemcarrière in het warenhuis werd de eindverantwoordelijkheid al snel overgenomen, waarna het snel ging. Hagen bleek over veel meer organisatorisch talent dan muzikaal vermogen te beschikken. Het warenhuis groeide, er werd een tweede filiaal in Presikhaaf geopend en het assortiment schoof op naar nichemarkt en trendsettend. Dat ging parallel met een verschuiving in het muzikale leven van Hagen. Waar hij eerst de sterren van de hemel probeerde te blazen transformeerde hij in de jazzwereld van artiest naar organisator. Hij heeft jarenlang gemiddeld zo’n 120 concerten per jaar georganiseerd. Hij was een min of meer sturende factor voor veel jazzgroepen en intermediair tussen muzikanten en technici. De passie voor dit werk spat er bij hem nog steeds van af. Allen al het terugblikken van Hagen op jazz, concerten en randgebeuren lijkt op een jamsessie. Echtgenote Pamela zat intussen niet stil. Haar muzieksmaak blijkt van jongs af aan een totaal andere dan die van haar gade. Zij houdt van klassieke muziek, veel boeken, waarvan en heel veel al meerdere keren gelezen zijn, ze houdt van kunst en héél veel van de natuur. Waar het paar de eerste helft van hun huwelijkse leven in Oosterbeek resideerde, waar Pamela niet alleen de zorg voor de vier kinderen, het huishouden en een grote tuin voor haar rekening nam, maar ook nog een stevige inbreng had in de zaak, vooral voor wat betreft assortimentskeuzes en te verwachten mode en kleurentrends, werd dat na de verhuizing naar Nijbroek bepaald niet rustiger. De inbreng voor het warenhuis nam weliswaar af, de kinderen waren inmiddels het nest nagenoeg ontvloden, maar het pand en perceel waar de keuze van het stel op was gevallen was een lap zware klei met een woning ie bepaald niet aan de wensen van het stel voldeed. Dus werd er verbouwd. Dus werd er gepland. En ook werden er sculpturen en andere kunstuitingen gezocht en na goedkeuring aangeschaft. Het geheel oogt nu, meer dan dertig jaar later, als een paradijselijke oase in de vlakke polder van Nijbroek. Er is een keur aan (vooral inheemse) planten en bomen verrezen uit de koude klei. Er zijn idyllische plekjes gecreëerd en inmiddels is woning en omgeving zover aangepast dat er echt wel wat rustiger aan kan worden gedaan. Dat moet eigenlijk ook wel, waar wie de energie van het stel peilt, verwacht dat dat nog wel even kan duren…
woensdag 27 februari 2019