Aan de telefoon kreeg ik al het verzoek vooral niet als dierenarts over te komen, maar als gewone bezoeker het huis te betreden. Jackie zou anders alles doorhebben. Terwijl ik erheen reed zat ik te bedenken hoe ik mijn rol als niet-dierenarts zou moeten vervullen. Gelukkig hadden de eigenaren hier goed over nagedacht en werd mij de rol bepaald: ‘Doe maar alsof je voor de kapotte kraan komt en negeer Jackie maar even.’

De benodigde spullen had ik, in plaats van in mijn reguliere ‘typische dierenartsenbakje’ maar in mijn zakken weggemoffeld. Terwijl ik de keuken binnenliep zag ik Jackie rustig opkijken vanuit zijn mandje bij de verwarming. Mevrouw wist het laatste beetje twijfel bij Jackie weg te nemen, door het gootsteenkastje te openen en met een serieus gezicht mij te vragen of ik naar de lekkage wilde kijken. Ik wilde geen spelbreker zijn en een paar seconden later zat ik geknield met mijn hoofd in het keukenkastje. Terwijl ik daar rustig rommelde en wat spullen uit het kastje haalde en op de keukenvloer legde, vertelde ik aan mevrouw wat het verloop van de euthanasie zou zijn.

Zover hij dat nog kon, kwam Jackie rustig naar me toe gestrompeld en was hij al gauw volledig vertrouwd met mij. Bijna zonder dat hij het doorhad kon ik hem het eerste spuitje geven en legde hij zijn koppie rustig op de gootsteenontstopper die ik even daarvoor daar had neergelegd.

Na het tweede spuitje liet ik de overleden Jackie achter op de keukenvloer - tussen de vaatdoekjes, de fles Jif en beide eigenaren.