‘Mevrouw Kruitbosch. Dag. U weet dat uw paspoort verloopt tijdens uw vakantie?’

‘Oh. Oh god, nee. Kut. En wat betekent dat?’

‘Dat u wel heen, maar niet terug kunt reizen.’

‘Hoe ga ik dat regelen?’

‘Dat moet u zelf uitzoeken, mevrouw Kruitbosch. Dat is uw eigen verantwoordelijkheid. Zonder paspoort komt u binnen de EU landen niet in of uit.’

‘Dus eigenlijk ben ik vanaf 9 augustus niemand?’

‘Eigenlijk niet.’

‘O.’

Vakantietje geboekt op maandagavond en op donderdag stond ik met een fris katertje en een roze koffertje aan de incheckbalie op Düsseldorf. Ik moest volgens de mensen vooral lekker gaan ‘genieten’ en ‘bijtanken’. Ik heb een gezonde allergie voor het woord ‘genieten’. Oh, wat zijn we allemaal lekker aan het genieten. Wat ben je aan het doen, man? Gewoon een leuke tijd hebben. Lachen om jezelf en om het leven. Je kop even uit de sores en een beetje grappies maken. Zeg dat dan. Hoepel op met je genieten. Ik stel voor het woord ‘genieten’ te vervangen door ‘normaal doen en grapjes maken’. Maak daar maar een nieuwe Insta-hashtag van. Omdat het lastminute, wat zeg ik, lastsecond was dat ik boekte, heb ik de catastrofale fout gemaakt all inclusive door m’n typvingertjes te zien. Ik ben een chaoot en als je chaoot bent dan vergeet je dingen.

Ik vergat hoe de all inclusive jungle werkt. Ergens had ik nog het idyllische idee dat je bij een all inclusive netjes op je beurt wacht. Dat het wel relaxed is om niet te hoeven pielepallen met geld, je zorgeloos nog een extra wijntje achterover kunt hijsen en zo’n saladebuffet zo gek nog niet is. Dat er helemaal niet zoveel Dikke Duitsers en Erge Engelsen rondhupsen. Dat men gewoon opschept hoeveel ‘ie op kan, in plaats van een Himalaya aan voer op zijn bord te mieteren om vervolgens na twee happen verveeld over te gaan op een ander bord. Ik was vergeten hoe het allemaal zat. Dat er mensen zijn die wekkertjes zetten om middels handdoekje een bedje bij het zwembad te reserveren. Om 7 uur ’s ochtends. Ging alles maar zo simpel. Je flikkert je handdoek over iets en het is een hele dag van jou. Ik heb inmiddels drie cabrio’s en een vliegtuig. Ik was vergeten dat er entertainmentteams bestaan dat het vakantievolk in het water laat hupsen onder de noemer ‘aerobics’. Mooiere grappen bestaan er niet. Ik had na het aanschouwen van een half uurtje kippenvleugel-gymnastiek zelf weer platte buikspieren van het lachen. Ik vergat dat doodvermoeid personeel met wallen donkerder dan het humeur van de hotelmanager onderdanig bakken bier staan te tappen om tien uur ’s ochtends. Dat, naarmate de dag verstrijkt, er harder en onbeschofter naar ze geschreeuwd wordt. Dat, wanneer Harry en Herma eindelijk, tijdens een pauze van hun treurige leven, ineens de koning uit gaan hangen. Ten koste van de barre barmannen. Dat all inclusive voor hen betekent dat ze één week in het jaar even flink de lakentjes uit kunnen delen! En niet alleen over de zwembadbedjes, maar ook aan het uitgeputte personeel. Dat vergat ik. En dat ik daar tenenkrommend verdrietig van word en daardoor als een idioot zelf tafeltjes ga afruimen. Dat ik me een week lang, vanaf een uur of vijf ’s middags, wanneer het bier en de barman-beledigingen vloeien, me kapot schaam voor m’n medemens. Allemaal vergeten.

Net als het verlengen van mijn paspoort. Dat was ik ook vergeten. Bij het verlaten van de boerderij had ik een waslijst achtergelaten wat te doen met de dieren, wie voor het slapen gaan een kusje wilde, hoeveel vitaminedruppeltjes ze in hun water krijgen en telefoonnummers van hoefsmeden, dierenartsen en andere dierenfluisteraars. Dat de haan graag een blokje brie eet voor het slapen gaan en het jonge kuikentje absoluut nog geen wijn mag. Dat de konijnen bluffen dat ze tot laat mogen Netflixen en daar vooral niet op in moest worden gegaan. Maar het absolute pareltje gaat nog komen. Ik had op het achterblijverslijstje genoteerd dat Paard, als ‘ie naar de dierenarts moest, vooral zijn paspoort moest meenemen. Ik kan zijn paspoort spellen. Ik tel de nachtjes tussen entingen en weet zijn stamboom op te ratelen tot we terugkomen in de oertijd. Het is dan ook een dinosaurus van een beest… Het paspoort van Paard heb ik fantastisch voor elkaar en ondertussen vergeet ik mijn eigen paspoort te verlengen. Vanaf 9 augustus zou Kruitbosch in de vergetelheid raken. Niemand zou ooit nog wat van me horen. Ik zou verdwijnen. Ik stond op 10 augustus tussen de sippe bar en het bulk-buffet. Herma en Henk staan naast me hun borden te bunkeren. Ze zagen me niet, want ik bestond dan ook niet. Mijn paspoort was verlopen en ik ben allang vergeten. Henk tikt Herma aan. ‘Genieten, dit, hè?!’

RK

www.renskekruitbosch.nl

‘Ik was vergeten hoe het allemaal zat. Dat er mensen zijn die wekkertjes zetten om middels handdoekje een bedje bij het zwembad te reserveren. Om 7 uur ’s ochtends.’