Tekenend voor de tijdgeest is daarbij dat niet alleen ieder jaar meer mensen deelnemen aan de stille tocht, maar vooral ook dat steeds meer jeugd deel uit maakt van de zeer lange rij mensen die niet alleen nog steeds hun respect komen betuigen aan de gevallenen, maar zich duidelijk ook bewust zijn van de sluimerende (intolerantie)gevaren in de huidige samenleving. Een belangrijk element bij de jaarlijkse plechtigheid in Terwolde bestaat uit het gegeven dat de hele herdenking woordeloos plaatsvindt. Iedereen is onderweg en/of staat stil met zijn of haar eigen gedachten, wat ieder jaar weer een geheel eigen dimensie aan de herdenking geeft. Ook tijdens de stille tocht wordt die stilte alleen doorbroken door het kwinkeleren van de vele vogels op en rond de begraafplaats en het ritmische dreunen van de omfloerste trom die het tempo en de verspreide rustplaatsen van de gevallenen aangeeft. Muzikanten van Ons Genoegen zorgden zoals gebruikelijk voor de begeleidende klanken van trom en signaalblazer met the Last Post. Na afloop van de plechtigheid verzorgde Ons Genoegen een miniconcert met koraalmuziek, voorafgegaan door het spelen van de Nederlandse, Engelse en Canadese volksliederen. Een mooi gebaar, ook in de richting van een familielid van de Canadese bevrijders die speciaal voor deze plechtigheid was overgekomen. De laatste veteraan uit de groep die met name Terwolde en omgeving indertijd heeft bevrijd, kon jammer genoeg niet meer op het appél aanwezig zijn.