In Iran groeide Kader op in een klein dorpje in de bergen. Er waren drie belangrijke plaatsen in het dorp: de moskee, de bazar en de begraafplaats. Verder was er niets en tot zijn 15e heeft hij ook niets anders gezien. Er was geen tv en geen radio; deze werden beschouwd als de stem van Amerika. In Iran was men juist tegen Amerika en tegen de sjah. Op een dag veranderde er iets in zijn dorp. Er werd een krantenki-osk geplaatst en voor het eerst sinds lange tijd kwam er Amerikanen naar het land. In de kiosk werden pocketboeken verkocht met plaatjes van schaars geklede vrou-wen op de voorkant. Dit had men nog nooit gezien.

In Iran kwamen de ayatollahs aan de macht. Zij wilden de sjah weg hebben en ook de Amerikanen. Kader sloot zich aan bij het verzet; eerst tegen de sjah en later te-gen de ayatollahs; hij werd lid van de redactie van het verzetskrantje. In deze perio-de schreef hij twee clandestiene verhalenbundels ‘Wat willen de Koerden zeggen’. Hij had zelf geen exemplaar in huis, dat was te gevaarlijk en pas jaren later, in Bel-gië, kreeg hij de boeken van een luisteraar bij een van zijn lezingen.

Gedurende 8 jaar werd er oorlog gevoerd. Na deze oorlog werden tegenstanders van de ayatollahs gevangen genomen c.q. geëxecuteerd. Kader vluchtte naar Tur-kije. Hij wilde graag naar Europa. Hij vertelde dat je bijvoorbeeld voor 8.000 dollars een vals Frans paspoort kon kopen, voor 5.000 dollar kon je naar Zweden en voor 2.000 dollar naar België. Maar omdat hij niet zo veel geld had om de mensensmok-kelaars te betalen, kwam hij uiteindelijk naar Nederland. Kader is nog nooit terug geweest naar Iran, dat is niet mogelijk. Zijn moeder is één keer bij hem in Amsterdam geweest. De tweede keer dat Kader haar terugzag, was in Dubai. Zijn moeder was toen al dementerend en dacht dat ze in Amsterdam was. Kader besloot op dat mo-ment een boek over haar te schrijven.