Bussloo- Het is een zonnige woensdagmiddag, de school is net uit. Jongens en meiden uit de bovenbouw spreken op het schoolplein af hoe laat ze elkaar in Bussloo treffen. Het zijn de leerlingen van Agnes Biesmans. Of liever: juf Agnes. “Hoeveel kinderen uit de omgeving hebben wel niet bij haar in de klas gezeten?” vraag ik me af. Na bijna 40 jaar in het onderwijs, gaat ze met pensioen.
Overvallen in je eigen lokaal
Geen rustige lunchpauze vandaag. Gewapend met een laptop overval ik juf Agnes in haar eigen lokaal om haar verhaal op te schrijven – oké, een gedeelte dan. Ze laten haar vertrek per slot van rekening niet zomaar onopgemerkt voorbij gaan. Agnes (die de bui waarschijnlijk al zag hangen), vertelt met veel enthousiasme en humor over haar jaren in het onderwijs.
Een meisjesdroom
Als klein meisje wist ze al dat ze lerares wilde worden. “Zo lang als ik me kan herinneren, wilde ik dat al. We waren thuis met z’n achten en iedereen werd verpleger of onderwijzer. Dat werd ons beslist niet opgedrongen, maar het paste kennelijk gewoon bij ons. Denk trouwens maar niet dat we het er bij elk feestje uitgebreid over hadden hoor.”
In het diepe gegooid
De carrière van juf Agnes begon in Vaassen. Piepjong, onervaren en onzeker. “En denk niet dat het in die tijd gebruikelijk was om ingewerkt te worden. Ik ‘kreeg’ een klas met 38 leerlingen en dat was het dan. Krijg ik het ooit onder de knie?, vroeg ik aan mijn oudere broer die ook leraar was. Dat lukt je wel, was zijn nuchtere antwoord.” Negen jaar later kreeg Agnes zelf kinderen en parttime werken was toen nog niet gebruikelijk. Ze stopte tijdelijk als juf.
Thuiszitten niks voor mij
Niet voor lang overigens. Toen de directeur van de Kleine Wereld (in Twello) vroeg of ze één dag per week wilde lesgeven en hier en daar wat invalwerk wilde doen, hoefde Agnes niet lang na te denken. “Het thuiszitten was niks voor mij. Ik wilde weer les geven. Het invalwerkwerk groeide al snel uit tot een volledige werkweek en uiteindelijk werd ik lerares van groep 4, waar mijn eigen dochter in zat. En dat is niet echt ideaal.”
Van Twello naar Bussloo
Toen de St. Martinus in Bussloo een leerkracht voor vier ochtenden zocht, twijfelde ze geen moment. Ze vatte de koe bij de horens, sloeg het schrijven van een sollicitatiebrief over en pakte de telefoon. Met de toenmalige directeur John Hegeman was het snel rond. Juf Agnes werd de nieuwe groepsleerkracht van groep 4/5.
Bovenbouw het leukst
Altijd in voor een grapje, maar streng als het nodig is. En wat juf Agnes zegt, dat gebeurt ook, weten de leerlingen. Maar ze zijn dol op hun ‘bovenbouw juf’. “Een kleuterklas past niet bij mij, dat vind ik leuk voor een dag. De bovenbouw is écht het leukst. Je kan discussiëren met de kinderen, vertellen wat je voelt. En dat beginnende puber gedrag; geweldig toch?”
Al 15 jaar bovenbouw
Inmiddels is Agnes dan ook al 15 jaar juf van groep 7/8. Grotendeels in het lokaal waar we vandaag zitten, dat uitkijkt op het plein en de landerijen van de Poll. “We hebben met de bovenbouw ook in andere lokalen gezeten. Zelfs een tijdje in een noodlokaal op het plein. De school ‘barstte toen bijna uit z’n voegen’ en zo kregen we een leuk houten gebouwtje met grote ramen. Hier konden we lekker herrie maken en druktemakers liet ik een paar rondjes om het gebouw lopen, konden ze even afkoelen. En als ze écht niet luisterden? Dan kon ik de leerlingen zó uit het raam buiten zetten,” lacht Agnes.
Tripjes, schoolkampen en musicals
In de 15 jaar dat Agnes groep 7/8 onder haar hoede heeft, heeft ze al heel wat musicals en schoolkampen overleefd. En vergeet de tripjes naar Amsterdam niet. “Ja, kinderen die buitenaf wonen, neem je natuurlijk niet mee naar het bos. Daar ga je mee naar de stad. Musea bezoeken, gebouwen bekijken. Bij Madame Tussaud herkennen ze me inmiddels.”
Is er veel veranderd door de jaren heen?
De kinderen zijn nog steeds hetzelfde. Maar de relatie met de ouders is door de jaren veranderd, vindt Agnes. “Vroeger werd wat de juf of meester zei, voor waar aangenomen. Nu gaan ouders zelf wel eens op de stoel van de leerkracht zitten. En kinderen hebben veel meer vrijheid. Een ander verschil is dat onderwijs zich vroeger veel meer op ‘de middenmoot’ richtte. Het is goed dat er nu veel meer aanbod is voor leerlingen die meer ondersteuning of juist meer uitdaging nodig hebben. Ik zie mezelf nog in het weekend extra werkjes maken. Was ik aan het knutselen en kopieën aan het maken met een stencilmachine. Nu is er zoveel meer aanbod en daardoor veel meer ‘op maat’ aan te bieden. Ook is er meer aandacht voor persoonlijke ontwikkeling en creatieve vakken. Voor mijn eigen kleinkinderen – nu nog baby en kleuter – hoop ik dat ze op school veel zelf mogen ontdekken en dat hun honger naar informatie wordt gestild. Maar ook dat hun creativiteit wordt gestimuleerd.”
Elke dag genoten
Ga je je vervelen? Vraag ik me hardop af. “Vast wel. Het is heel dubbel: Aan de ene kant is het tijd om te stoppen, aan de andere kant weet ik dat ik de kinderen en de gezelligheid vreselijk ga missen. Ik ben blij dat de laatste schooldag nog niet is aangebroken. Ik heb elke dag van die (bijna) 40 jaar van het onderwijs genoten.”
Op weg naar huis, denk ik aan mijn eigen bovenbouw juf. Wat zal mijn zoon over 25 jaar zeggen als ik naar juf Agnes vraag? Waarschijnlijk antwoordt hij: “Met Agnes kon je altijd lachen, streng maar wel gezellig. Alleen een beetje jammer dat ze niet van voetbal hield.”
woensdag 4 juli 2018
