Niet onlogisch dus dat ‘oranje’ aan de rechter kant overheerst. In verschillende technieken: figuratief en abstract. Het portret van Beatrix, vanzelfsprekend met hoed, valt op door de gelijkenis. Pia Marriët heeft haar bijzonder goed getroffen. Kunstenaar Martin Sminia echter heeft het thema van een hele andere kant benaderd. Zijn kubistische vlakken in rood, wit en blauw vormen de basis van zijn kunstwerk. In de traditie van Mondriaan heeft hij veel lijnen met tape gemarkeerd. Mooie kleurrijke vlakken, maar té kaal, zo besloot hij. Pas toen hij de contouren van het toekomstige koningspaar aanbracht met tape en afwerkte met vrolijke verfspatten was het áf. Een bijzonder kunstwerk waar je niet gauw aan voorbij loopt. De traditionele appeltjes van oranje van Martin Sminia en Gerda Suter passen helemaal in het geheel en worden vergezeld door een fraai mozaïek van Anne Marie Mulder: een statige oranje leeuw voorzien van een kroon. Irene Jolink van Essen weet het Oranjegevoel abstract en in knalkleuren over te brengen, de kroon en Nederlandse vlag ontbreken daarbij niet. Maar niet iedereen is gediend van de ophef over het oranjegebeuren en laat duidelijk zien dat hij niet houdt van feesten. Afgezonderd van het feestgedruis staat aan de zijkant een stug en nors manspersoon in brons, dat misprijzend voor zich uit kijkt, zijn hond half onder zijn lange jas verborgen. Een creatie van Marijke van Munster als humoristisch contrast.

Het lentegevoel
De lenteafdeling wil niet het Oranjegevoel overbrengen, maar heeft andere ambities. Hier wordt men blij van ontluikend groen, van helderblauwe luchten, dieren en bomen. Hier ook geen oranje appels maar groene. En ….tandenborstels. Drie exemplaren op een rij, waar iedereen verbijsterd naar staat te kijken. Het zijn de creaties van Joop de Leeuw. ‘Mit Kunst kann man sich die Zähne nicht putzen’, zo heeft hij zijn foto’s genoemd. En wat is er zo bijzonder aan drie tandenborstels? Het antwoord is verrassend: ze hebben een sensuele, bijna erotische uitstraling.
Yvonne Rosenkamp brengt met haar ‘Nieuw leven’, een vrouwensculptuur met een embryo, veel symboliek in het geheel en bedoelt daarmee: nieuwe lente – nieuw leven. En de ooievaars van Jan Rosenkamp, die afsteken tegen mediterraan azuurblauwe luchten luidden het voorjaar in. Ook in dit gedeelte heeft een wonderbaarlijke creatie een aparte plek. Een koddig, wit geglazuurd beeld van een reiger. Truus Rothengatter heeft hem uitgebeeld in zijn typische, geheel eigen, nonchalante houding. Half slapend, half wakend en rustend op één van zijn lange poten. Peter van der Woude heeft gezorgd voor twee eye catchers. ‘Tess’, het levensechte portret van een jonge dame en ‘Victorino’, een portret van een eigenwijze grijsaard; elke plooi heeft de kunstenaar met voorspelbare nauwkeurigheid weergegeven. Een verrassende mix dus in deze tentoonstelling met veel tegenstellingen qua thematiek. Je wandelt quasi van het ene onderwerp naar het andere, gescheiden door Joke Leune’s fraai in pasteltinten beschilderd kamerscherm, maar een zekere balans is niet te ontkennen.