Hermien was altijd al anders. Hermien dacht nooit in hokjes, laat staan dat ze er in wilde. Als jong meisje hoorde ze nooit echt ergens bij. Door haar fantasie en haar ongeëvenaarde manier van dromen. Hermien droomde van vrijheid. Als klein meisje droomde Hermien over vliegen, regenbogen en boven alles van de geur van vrijheid. Dat hoort niet. De anderen vonden haar maar een rare. Wel lief, maar wel een hele rare. Ze vonden haar het typetje wat je niet in een hokje kon plaatsen. Er was geen touw aan de gedachten van Hermien vast te knopen.

Vorige week schreef ik in een vlaag van fanatisme een korte column op mijn Facebookpagina over de hele deeltijd-werken-voor-vrouwen-gate. Het was een gedachtenspinsel die al een aantal dagen door mijn kop denderde welke ik in een minuut of tien optikte. Er razen gedurende de dag honderden, vaak belachelijke spinsels door mijn hoofd. Gelukkig schrijf ik niet alles op. Deze wel. Het bleek dat ik iets typte wat veel anderen met mij dachten. De column werd geliket en gedeeld. Mijn hersenspinsel werd bevrijd van mijn idiote brein en in plaats van verketterd te worden bleek dat er velen met mij die kronkels bezaten. Fantasie is fantastisch.

Tijdje terug kreeg ik een mail van een dame die het zelden eens was met mijn columns en me graag even wilde attenderen op mijn schrijffouten. Spelling-technisch ging het nog wel, maar mijn zinsopbouw sloeg volgens haar helemaal nergens op. In mijn hoofd pieste ik een beetje in mijn broek van het lachen gezien ik net vorige week dat stukje over lezen van de NOS geschreven heb. Kennelijk zijn korte-teksten-schrijvers even stupide als korte-teksten-lezers. Of deze mevrouw werkt bij de NOS, dat kan ook.

Even twijfelde ik of ik zou reageren. Ik kan niet op alles reactie geven, maar in mij hunkerde iets of iemand die een email terug wilde typen. De Hermien in mij schuifelde onrustig langs de zijkanten van mijn hoofd. Dus ik gereageerd. Ik vertelde haar dat ik weet dat ik het Nationale Dictee niet ga winnen. Dat ik het VWO gedaan heb en hier de regels en wetten der grammatica en spelling geleerd heb. Zoals het hoort. En ik vertelde dat ik naar de Schrijversvakschool ging. Waar ik totaal het tegenovergestelde leerde: wees niet bang om spel- of grammaticafouten te maken, maar schríjf. Leer je fantasie te vertalen op papier. Kies scènes. Droom en pen. Fantaseer fabels en mijmer mythes. Rek uit die fantasie. Verder. Nóg verder. Rek totdat het touw knapt en je het allermooiste bezit wat een mens heeft, genadig vaak kunt inzetten. Vergeet de regels der letters en zinsopbouw. Kies ritmes in je woorden, maak muziek met de letters. Zorg dat het ráákt. Dat het ritme klopt. Dat de zorgvuldig gekozen woorden en zinnen niet voldoen aan regels maar aan ritmiek en klank.

Hermien had geen school nodig om haar touwen te doorbreken. Hermien wist het bij haar geboorte. Hermien wilde niet in hokjes. En daarom was Hermien een rare. Koe Hermien loopt nu al ruim zes weken los in de bossen van Lettele, ontsnapt aan de messen van de slager. Waar andere koeien het onmogelijk achtte, fantaseerde Hermien van jongs af aan over een frank en vrij bestaan. Dat hoorde niet. Frank en vrij bestond niet, volgens de andere koeien. Het ging nu eenmaal zo, ze kon zich er maar beter bij neerleggen.

Hermien wist beter. Vorige week wisten mijn korte-column-likers beter. Zij fantaseerden met me mee. En ik weet beter. Niets meer kostbaar dan (kinderlijke) fantasie. Sla dat niet kapot. Fantasie brengt je overal. Regels nergens. Het levende bewijs? Deze soms scheef-schrijvende columniste en koe Hermien in de bossen van Lettele. Wees een fantast. Droom. Blijf weg van wat hoort. Wees Hermien!

RK

www.renskekruitbosch.nl