Regio- Vorige week repte ik wat woorden over het No-Trolleybeleidje wat Schiphol in gaat voeren en maakte ik me druk over buideltasjes en anderszins waanzinnig stuitende kledingvoorschriften. Nog niet beseffende dat dit slechts een voorloper was op het nieuws wat vervolgens werd gedropt: Lelystad Airport moet uitbreiden. Op zich niks mis mee. Het doorzon gezin van tegenwoordig moet toch minstens twee keer per jaar op Facebook kunnen knallen dat ze het zo fijn hebben op Costa del nog-wat of andere zuidelijke bestemming, dus daar zijn extra vliegtuigjes voor nodig. Vliegtuigjes voor de olijke facebookposts. Vorige week concludeerde ik al dat Schiphol dichtslibde van de passagierscholesterol. En wie dichtslibt moet bypasses hebben. Lelystad Airport wordt zo’n bypassje. Nogmaals, goed idee. We pleuren wat Boeings op Lelystad Airport, gooien er een aantal routetjes tegenaan en opgelost zijn de ritmestoornissen op Schiphol. Mensen met Crocs krijgen zelfs voorrang, het is en blijft natuurlijk Lelystad.
Wat schetst mijn verbazing: de bypass van Schiphol veroorzaakt een slagaderlijke bloeding op Teuge Airport. De vertrekroute richting zonnige oorden gaat dwars over Teuge. Parachutisten kunnen daardoor niet meer op 3,6 kilometer hoogte springen, maar vanaf maximaal 1,5 kilometer. Zie je het voor je? Max Verstappen die alleen nog op een kartbaan mag racen? Een café wat wél mag schenken, maar alleen 0,0 bier? De parachutisten van paracentrum Teuge zouden hun parachute in de spreekwoordelijke wilgen kunnen hangen en kunnen net zo goed met een forse paraplu naar beneden springen. Wat ze in de Sound of Music kunnen…
Laat datzelfde paracentrum nou voor de helft van de inkomsten zorgen van Teuge Airport. Concreet: door de bypass van Schiphol sterft Teuge een langzame, pijnlijke dood.
Pijnlijk is het. Ik ben opgegroeid in de buurt en ik woon sinds drie jaar strak onder de aanvliegroute van Teuge. Als de piloot z’n telefoon laat vallen, belandt ‘ie bij mij in de kippenren. Zo strak. Ik ken niet anders dan de mannetjes aan ballonnetjes in de lucht. De prachtige kistjes. De zweefvliegtuigen die lijken te walsen op de muziek van lucht. De ‘Anneke, wil je met me trouwen?’-spandoeken en mijn gevoel van kinderlijke hoop dat Anneke kijkt. De shows van de stuntvliegtuigjes. De fotografen die met kriebels in hun buik anderhalf uur staan te wachten voor het perfecte kiekje van de voor hen perfecte kist. De rondvluchten. De piloten van Stella Avia, die met trillende handjes en lijkbleek gezicht voor het eerst hun bakkie van de grond mogen liften. Het geluid. Ik ken niet beter dan het geluid van vliegtuigjes door de lucht: het teken dat het weekend is. Voor sommigen een onoverkomelijk en kennelijk oorverdovend geluid. Voor mij een vanzelfsprekendheid in de vorm van decibellen.
Mijn eigen hart zou breken als door de noodoperatie van Schiphol, Teuge Airport gedwongen zou moeten verdwijnen. Dan kijk ik niet meer naar lieve kistjes, maar naar boze Boeings boordevol cholesterol-toeristen. Dan zitten de mannetjes aan ballonnetjes sip thuis, terwijl ze met hun hand over hun parachute heen strijken, denkend aan vroegere tijden. Toen ze bij de boer in een weiland belandden en een kop koffie kregen met verse melk. Toen ze nog sprongen maakten met angstige niet-parachutisten waarvan de partner het zo een enig cadeau leek. Nu brommen er Boeings. Boze, brute Boeings.
Ik kon er voor kiezen me stil te houden, zo stil als het straks met heel veel pech boven mijn kippenren gaat zijn. Maar misschien moet ik voor even een Boeing zijn en van me af brommen, hopend op een briljante cardioloog voor zowel Schiphol als Teuge.
RK
www.renskekruitbosch.nl
woensdag 12 juli 2017
