De kranslegging kondigt de stilte aan,

en in hun rug gesteund door het volwassen verleden,

staan de bloemen leggende kinderen vooraan.

Het contrast tussen het vroeger dat we gedenken,

met de gedichten door de jonge stemmen van nu,

jeugdig leven dat we graag een zorgeloze toekomst schenken.

Hun eerste woorden doen de laatst sprekenden zwijgen,

alle luister gericht op gesproken tekst door een kind,

de jeugd weet volwassenheid stil te krijgen.

Maar ook de stilte is aan tijd gebonden,

de trom zet een immense wandelstoet in beweging,

waarbij iedereen aansluiting heeft gevonden.

Graven met rode geraniums krijgen van de kinderen witte rozen,

herkenning, erkenning, respect en dankbaarheid,

mannen die vrijheid voor anderen, boven dat van eigen leven verkozen.

Er volgen twee minuten stilte, na wederom een bewogen jaar,

samen houden we even onze adem in,

staan bij, met en naast elkaar.

Een moment van samenzijn met eigen vragen,

hoe was het toen, hoe leven we nu,

gevolgd door orkestklanken die onze gedachten verder dragen.

Sinds tachtig jaren is er een wereldoorlog voorbij,

maar wereldse vrede is verder weg dan ooit,

stel jezelf eens de vraag: voel ik me werkelijk vrij?

Slechts twee minuten in een jaar.

Is dat voldoende om te beseffen,

hoe belangrijk we als mensen zijn voor elkaar?

Jos Bosch, 4 mei 2025