De eerste helft kunnen we helemaal overslaan; het enige noemenswaardige was een goede aanval over rechts van Activia waarbij Yorrick Betz Chiel voor de Poorte naar de achterlijn stuurde. Diens afgemeten voorzet werd door Coen Kolkman over het doel gekopt. De tweede helft, met Wouter Hameka voor Yorrick leek Activia de pot naar zich toe te trekken. Het veldoverwicht groeide en RDC kon er niets tegenover stellen. Uit het niets echter kwam de thuisploeg op voorsprong. Niels Achtereekte werd door doelman Wennink ingeschakeld in de opbouw maar raakte op het zachte veld de controle over de bal kwijt en deze werd hem ontfutseld. Tegenstander Tesh Ros kon vervolgens de bal eenvoudig in het lege doel schuiven. Meteen hierna kwam spits Erwin Viester in het veld voor middenvelder Frank Wijnbergen en dat had ook bijna onmiddellijk succes; de gedreven Viester speelde zich goed vrij en schoot de bal met overtuiging bij de 2^e paal binnen. De Activia supporters wreven zich in de handen; alom leefde het gevoel dat we er nu overheen zouden gaan en op weg waren naar de winst. Niets was echter minder waar; opnieuw geklungel in de achterhoede en RDC kreeg wederom een voorsprong in de schoot geworden. Hoewel er nog ruim 20 minuten te spelen waren sloeg nu de paniek toe bij de Activianen die zonder overleg op jacht gingen naar een beter resultaat. Kansen werden er nauwelijks mee afgedwongen en men speelde RDC er mee in de kaart. Die konden afwisselend vertragen en counteren en hadden in de slotfase tenminste nog een doelpunt moeten maken. Dat deden ze niet en dat paste ook wel weer in het beeld van deze wedstrijd die door fouten werd beslist en zelden goed voetbal liet zien. Van RDC weet ik het niet zeker (als verslaggever weet ik alleen dat die ploeg in de beide onderlinge wedstrijden niet bijster veel indruk heeft gemaakt); van Activia weet ik wel zeker dat ze veel beter kunnen. Om de één of andere reden komt het er echter maar moeizaam uit dit seizoen. Verdedigend worden er te veel fouten gemaakt en aanvallend worden er veel te weinig kansen afgedwongen. Daarnaast; en nu word ik kritischer dan dat ik meestal ben of wil zijn; lijken de ego’s soms goed samenspel in de weg te staan. De ploeg van trainer Solen herbergt voldoende spelers die precies weten hoe het spelletje gespeeld moet worden en dat verbaal ook duidelijk kunnen maken. Wedstrijden win je echter zelden of nooit op basis van individualisme of hoe goed je anderen op hun fouten kunt wijzen. Zonder de juiste beleving; concentratie en de bereidheid het ego ondergeschikt te maken aan het teambelang wordt het voetballen een frustrerende bezigheid voor zowel de mensen in het veld als de velen die zich er bij betrokken voelen.