INGEZONDEN ‘Papa, een buizerd vangt toch helemaal geen kuikens?’ Nee Stan, dat klopt zeg ik terwijl ik mijn koffie op een ochtend aan het drinken ben.

Dat zijn van die dingen die mijn zoon van 10 van mij geleerd heeft, maar ook zelf ziet gebeuren omdat onze kippen (soms met kuikens) recht onder een buizerdnest scharrelen. De buizerds trekken zich weinig van onze kippen aan en vice versa. Een buizerd eet muizen, regenwormen en vangt hier soms vanaf onze brug zelfs kikkers. Maar een kuiken probeert hij niet eens te vangen.

Omdat ik nieuwsgierig ben waarom hij deze vraag stelt, krijg ik het ‘gedicht’ onder mijn ogen wat hij aan het lezen is. Erg verbaasd ben ik wat ik hier te lezen krijg.

Een persoon, die blijkbaar niet eens weet wat een buizerd is, en het een beetje spannend vindt zijn naam eronder te zetten, heeft wat woorden op papier gezet omdat hij vindt dat alle ‘buizerds’ een grens over zijn gegaan. Ze zijn nu begonnen met het vangen van dieren in de bebouwde kom! Wat brutaal! En hij heeft zelfs een mus gevangen! Het moet niet gekker worden!

Nee, het moet inderdaad niet gekker worden. We bouwen onze huizen wat voorheen leefgebied was van heel veel dieren. Veel beton en weinig groen.

Gelukkig worden er ook tuinen gemaakt, waar weer allerlei dieren op af komen. Merels, egels en noem maar op. Toekomstige nieuwe trends als groene daken en muren, zullen een grote groei aan natuur in de bebouwde kom gaan creëren. Goed voor het milieu en de biodiversiteit. En een natuur functioneert niet zonder predatie. Dus ook sperwers (daar doelt ons anoniempje op), slechtvalken en soms zelfs haviken weten de weg tussen onze betonnen huizen te vinden. Iets wat we moeten omarmen en stimuleren. De dieren die hier leven ervaren het natuurlijk niet dat ze ‘in onze wereld’ rondhangen. Voor hen zijn huizen gewoon hopen steen wat losstaat van de soort mens. Dus een term gebruiken als ‘brutaal’ is totaal verkeerd gekozen net als de hele toon van het versje.

Ik zucht een paar keer en deel mijn frustratie met een andere natuurliefhebber en besluit er verder maar niet op te reageren.

‘Ja Stan, je zult het de rest van je leven gaan ervaren. Mensen roepen van alles en vaak ongezouten zonder dat ze er verstand van hebben. Dat kunnen we helaas niet veranderen.’

‘En nu ga je dus maar niet reageren?’

Inderdaad, dit heeft me wel geraakt. In een leuk weekblad als het VN van een gemeente die groen uit wil stralen, is het plaatsen van zo’n gedicht door een anonieme schrijver eigenlijk gewoon ronduit brutaal. En daar mag best op gereageerd worden.

Maurits Bosgoed