​Beschadigde of ontstoken ogen bij cavia’s zien we vaak. Scherpe stro- of hooisprietjes kunnen dit namelijk veroorzaken en in de meeste gevallen komt het dan na een paar weken weer goed. Maar dit oog wat ik aantrof was andere koek; het leek meer een gemuteerde vleesboom die uit het hoofd wilde kruipen. Met ‘dat ziet er niet heel goed uit,’ had ik het understatement van de dag te pakken.

De Vlaamse taalbarrière filterde kennelijk dergelijk sarcasme merkte ik toen ze me nog hoopvol aankeken of ik er een goede behandeling voor had. ‘Er is voor Wipneus maar één goede behandeling en dat is het verwijderen van het oog.’

Na mijn uitleg begrepen ze dat dit inderdaad beter was en ik was ondertussen aan het kijken naar mijn agenda van deze dag. Propvol, maar ze weer naar huis sturen vond ik niet dat ik dat kon maken. Dus we creëerden gewoon tijd.

Ik liet het Vlaamse gezin zich een poosje in Vaassen vermaken en ik maakte me even wat minder populair bij de assistentes door onverwachts met een extra operatie te komen.

‘Geef me maar een seintje als hij klaarligt!’

Achter het oog bleek ook nog eens een flink abces te zitten welke ik in zijn geheel probeerde te verwijderen voor ik de huid weer dichthechtte. Operatie geslaagd.

En zo vertrok het kleine diertje van nog geen kilo een paar uur later weer richting het mooie zuiden.

Wipneus had een indrukwekkende dag, maar dit was het allemaal wel waard geweest.

We kregen namelijk een paar weken later nog een kaartje uit het zonnige zuiden dat het goed ging.

Een ansichtkaart met ‘Lieve salutjes van de eenogige Vlaamse cavia Wipneus’ had ik nog niet eerder ontvangen.