DIERENARTS ALS EERLIJKE RAADGEVER

Voor het volgende bezoekje had ik veel spullen nodig; een grote mondsperder om te kunnen kijken en werken in een paardenmond en een flinke koffer waar alle gebitsapparatuur in zat. Bij het adres aangekomen wilde ik niet met lege handen van de auto naar de stal lopen en dus kwam ik er al aan met aan bijna elk van mijn ledematen een stuk bagage; alsof ik een week op vakantie zou gaan. Ik had me eerlijk gezegd niet heel erg verdiept in de patiënt, maar ik vond de tekst ‘gebit behandelen’ eigenlijk voldoende. En de rest zou ik gaandeweg wel horen. En dat bleek.

De eigenaar pakte het goed doorvoede paard erbij en ik vroeg wat ‘het verhaal erbij’ was.

De Fjord Renzo had blijkbaar al een paar maanden af en toe dunne mest met veel water, maar was verder fit.

Een collega, die geen paardengebitten deed, was om dezelfde reden hier geweest en had uiteindelijk in de mond gekeken en een paar haakjes ontdekt. Dús dat moest de oorzaak wel zijn.

Paard verdoven, haakjes wegvijlen en weer gaan en een factuur sturen zou de makkelijkste korte termijnoplossing zijn geweest. En als de mest in die volgende weken een keer zou verbeteren zou ik ook nog alle credits ervoor gekregen hebben. Maar wat ik ga doen moet wel écht meerwaarde hebben vind ik, dus begon ik te vragen.

‘Eet hij moeilijk dan of maakt hij proppen?’ Ik keek ondertussen onder de hooiruif of ik iets zag liggen.

‘Nee, hoor, zoals je ziet kan hij goed eten en ik heb nog nooit een propje gezien.’

Mijn enorme hoeveelheid hierheen gesleepte spullen lagen er ineens een beetje belachelijk bij. Want ik wist al dat het mijn koffer nu niet uit zou komen.

Ik zei dat als ik aan dit gebit iets móest veranderen, ik inderdaad die haakjes weg zou veilen. Maar dat als ik iets moest gaan doen wat meerwaarde voor het paard had, ik van het gebit af zou blijven. De eigenaar snapte goed wat ik bedoelde en ik zei dat ik niet wilde meewerken aan een behandeling van een ‘afwijking (een paar haakjes)’ wat geen causaal verband had met het probleem (waterige mest) waarmee hij in eerste instantie was aangeboden.

En toen ik vertelde dat deze mest een beeld was wat ik vaak zag en er veel mensen waarschijnlijk allerlei oplossingen voor aangedragen hadden, pakte ze met een licht schamende glimlach een grote pot pillen uit de kast. De schreeuwende slogan ‘voor een goede darmbalans’ op de verpakking gaf bij mij een acute buikpijn.

Lachend vertelde ze dat ze deze alles helende pillen van een collega had gekregen.

Mijn buikpijn zakte al snel weer weg en enigszins subtiel maakte ik de pot met een glimlach een beetje belachelijk.

‘Wees blij dat de mest niet toevallig was verbeterd toen je dit gaf, want anders was je er nog in gaan geloven ook!’

De mest bekeek ik en was inderdaad wat waterig. Maar van diarree was geen sprake. Behalve af en toe een natte achterkant en staart, had het geen nadeel voor het paard zelf.

‘Die mest gaat vanzelf weer veranderen en we moeten gewoon geduld hebben.’ De eigenaar was duidelijk opgelucht met dit advies.

En zo kreeg Renzo zonder ‘healthy balance’ pillen, zonder medicatie of andere behandeling, maar met wat geduld en een gezond wetenschappelijk verstand na een paar weken weer prachtige mest. De foto van de glimmende droge, glanzende, goed doorvoede billen waren de credits die ik ervoor kreeg.

woensdag 21 juli 2021

Deel dit bericht