Vanaf dat moment werd ik zijn mantelzorger. Niet uit plicht, maar uit liefde. Toch voelde het alsof ik langzaam verdween in de rol van verzorger, terwijl ik zelf steeds minder gezien werd.

Ik ben een kameleon, iemand die zich makkelijk aanpast. Maar die aanpassing komt altijd van mijn kant. Ik heb geen ruimte meer voor vluchtige contacten, voor mensen die hun problemen bij mij parkeren en dan weer verdwijnen. Ik verlang naar echte verbinding. Iemand die mij iets biedt. Iets echts.

Onze kinderen wonen ver weg. Ze komen niet zomaar langs. We zijn met z’n tweeën. En toen kwam corona. De wereld sloot zich af. Niemand mocht meer komen. Geen nieuwe vriendschappen, geen spontane bezoekjes. Alleen maar stilte.

Leven met iemand met hersenletsel is intens. In ons geval moet alles gevraagd worden. Er is geen spontaniteit meer, geen “Hoe gaat het met jou?” Geen echte interactie. Mijn man is lief, zorgzaam, en voelt het aan als het mij te veel wordt. Maar de eenzaamheid is diep ingesleten sinds zijn beroerte. En ik zie ook zijn eenzaamheid. Die draag ik mee.

Ze zeggen: “Neem tijd voor jezelf.” Maar hoe dan? Er blijft altijd werk over dat niemand anders kan doen. De eenzaamheid is een rode draad in mijn leven geworden. Wat ik nu het meest mis, is spontaniteit. Iemand die zomaar binnenloopt. Iets lekkers kookt. Iets geeft zonder dat ik erom hoef te vragen. Ik ben altijd bezig met een ander.

Mijn man leeft in overlevingsstand. Zijn sociale kant is verdwenen. Tijdelijk vertier zoek ik niet. Ik zoek zingeving. Mijn ziel heeft voeding nodig. Ik zeg wel eens: “Met eenzaamheid is het elke dag het buskruit uitvinden met wat je hebt.” Als het maar voor jou knalt. Als jij die dag iets hebt gevoeld dat goed was, dan is het goed.

Wat ik moeilijk vind, zijn de goedbedoelde adviezen. Alsof er een oplossing is voor eenzaamheid. Maar er is geen kruid tegen gewassen. Het is een eenmanszaak. Je moet het zelf oplossen. Wat wél helpt? Herkenning. Erkenning. Dat iemand zegt: “Ik zie jou.” Elke kleine verbinding is er weer één. En die telt.

Ervaringsverhalen en lotgenotenbijeenkomst
Mens en Welzijn Voorst wil graag aandacht besteden aan inwoners in onze gemeente die zich herkennen in dit verhaal. De aankomende tijd delen zij verschillende ervaringsverhalen van inwoners in deze krant. Daarnaast wordt er een lotgenotenbijeenkomst georganiseerd op maandag 1 september van 10.00 tot 12.00 uur op hun locatie in Twello. Deze is gratis toegankelijk voor iedereen die als mantelzorger belangstelling heeft.

Aanmelden lotgenotenbijeenkomst
“Heb je behoefte om je eigen ervaringen te delen met lotgenoten? Dan ben je van harte welkom op deze bijeenkomst,” roepen sociaal werkers Annet Reimert en Susan Pelskamp op. De bijeenkomst vindt plaats op de locatie van Mens en Welzijn Voorst (Jachtlustplein 11) in Twello. “Tijdens deze ochtend gaan we met elkaar in gesprek over gevoelens en ervaringen als mantelzorger. Dit doen we door middel van het delen van ervaringen en een creatieve opdracht.” Meld je aan bij Annet via 06-49019968 of a.reimert@mensenwelzijn.nl