Ina Meijer werd geboren in Noordbergum (1953) als dochter van een schippersechtpaar. Ze groeide eerst op bij een oom en tante en ging in Noordbergum, vervolgens in Bergum en daarna in Leeuwarden naar school. Toen haar moeder ziek werd kwam ze van school om thuis te helpen. Op haar 14e overleed haar moeder en vertrok ze naar haar oma aan de Asselsestraat in Apeldoorn. Daar ging ze werken bij de HEMA, volgde allerlei cursussen en deed de avond-mavo. Toen ze 19 was verhuisde ze met haar vader naar Zevenhuizen, een andere wijk van Apeldoorn.

Bert Visser, geboren in Apeldoorn (1951), woonde met zijn ouders bij de grootouders in aan de Asselsestraat in de boerderij van Gorkink. Zijn vader had gediend in Nederlands Indië en bij terugkomst was er geen werk. De overheid promootte emigratie bijvoorbeeld naar Zuid-Afrika. Dat leek Visser wel wat en hij nam deel aan de grote uittocht, in die tijd gebruikelijk. Vader ging vooruit en na een halfjaar volgde moeder en de kinderen. Bert kwam op een nonnenschool (een soort kleuterschool en later de basisschool) terecht met een streng regime. Lijfstraffen waren heel normaal. Er was les tot 14.30 uur en daarna was het verplicht sporten en een keer per week waren dat militaire oefeningen. Zijn ouders waren een pension begonnen en van een gehuurd krot, kwam er een huis en later een bungalow in de buurt van het vliegveld van Johannisburg. Ze gingen er steeds wel op vooruit. Zijn vader had een uitgesproken politieke mening en dat werd hem niet in dank afgenomen. Het werd letterlijk gevaarlijk. “Je woont er in je eigen gevangenis.” Bert zou in Zuid-Afrika in dienst moeten en buitenlandse kinderen werden buiten Zuid-Afrika gestationeerd. Na het overlijden van Berts opa in Nederland keerde het echtpaar Visser veiligheidshalve na 15 jaar weer terug naar Apeldoorn, weer bij oma in huis. Door het werk bij Fokker kwam het echtpaar uiteindelijk in Mijdrecht terecht, waar Bert weer naar school ging. Na de LTS ging hij naar de MTS in Amsterdam, voor de studie specifiek mechanische techniek. Na zijn diploma kreeg hij hier de oproep voor militaire dienst. Na zijn dienstplicht werd hij beroeps als optisch mechanisch instrumentmaker. Na steeds weer bijscholing zoals de avond Havo werd hij op 28-jarige leeftijd toegelaten tot de officiersopleiding.

Kennismaking

Ina en Bert leerden elkaar kennen tijdens een optreden van een koor in het Verzetstrijderspark, terwijl ze eigenlijk bij elkaar in de straat woonden. Ina was er met vriendinnen en Bert alleen, maar hij had wel een auto. Samen eten halen resulteerde in verkering en ruim een half jaar later waren ze getrouwd en na inwoning bij pa, kregen ze een eigen flat. Het flatleven waren ze na 7 jaar beu en het echtpaar verhuisde naar Ugchelen in een nieuwe wijk. Na 4 jaar was de wijk zo volgebouwd dat ze besloten het iets ruimer te zoeken. Uiteindelijk kwamen ze in 1985 terecht in Klarenbeek, waar ze nog steeds wonen. “Ook al konden we het amper betalen, we voelden ons meteen thuis.”

Het werken bij defensie werd na de val van de muur heel anders. Er kwam een ander soort leger en er moest 3000 man uit. Het beloofde andere en gemakkelijker werk bleef uit en uitgezonden worden naar bijvoorbeeld Joegoslavië kwam er voor in de plaats. Helemaal klaar met de steeds wisselende standplaatsen, het ‘weekendhuwelijk’ en door ziekte hield inmiddels kapitein Bert het na een Indrukwekkende carrière bij defensie voor gezien en in 1997 werd hij eervol ontslagen.

Ander werk was moeilijk te vinden en het echtpaar stortte zich naast de -al tientallen jaren durende- mantelzorg voor familieleden op vrijwilligerswerk.

Ina zette zich actief, meer dan 25 jaar, voor het Rode Kruis afd. Voorst in en

32 jaar voor de Zonnebloem. Daar is ze vorig jaar mee gestopt. Ze runt met wat hulp het huishouden en de tuin.

Bert was actief als leider bij de voetbal en bij het Rode kruis, waar hij ook een bestuursfunctie had en kaderinstructeur was. Hij vervulde een rol bij de historische vereniging De Marke en werkte bijna 25 jaar bij het Voorster Nieuws.

Ook was hij 8 jaar fractievertegenwoordiger van de VVD en was hij vrijwilliger bij de Lokale Omroep. Er verschenen diverse boeken over lokale historie van zijn hand zoals Van Doerfahrt tot Klarenbeek, samen met Hennie Franken en 75 jaar Oranjevereniging. Voor al die inspanningen werd hij in 2016 koninklijk onderscheiden.

De laatste tijd legt hij zich toe op het vervaardigen van documentaires en het geven van lezingen, bijvoorbeeld over de koperindustrie, het ontstaan van Klarenbeek, de omgeving vanaf de ijstijd, de Welkoop en heel uitgebreid over de WO II en de jaren daarvoor vanaf de WOI. Die documentaires worden steeds ingesproken door Ina.

Beiden kampen met gezondheidsproblemen en lichamelijke beperkingen, maar hun optimistische motto luidt: ‘We gaan met de tijd mee!