Na 40 jaar lesgeven op de R.K. Basisschool Martinus is het afscheid nemen een ambivalente aangelegenheid voor Ton Brinkman (63) en anderen. Er komt een einde aan een lange tijd van les geven. Terecht wordt er gewezen op zijn sportiviteit. Beide activiteiten – onderwijs en sport – hebben in grote mate zijn leven bepaald. Diverse sporten hebben zijn interesse. In het eerste team van SV Voorwaarts is hij trainer geweest. Ton schertsend: “Aan de grootmoeders van de huidige scholieren heb ik al op jonge leeftijd gymles gegeven.”Houdt automatisch in, dat hij drie generaties in de klas heeft gehad en vele karaktereigenschappen en ‘familietrekjes’ herhaaldelijk is tegengekomen. Kortom: de sport en het lesgeven waren onlosmakelijk verbonden met elkaar. Zo trainde hij bij voorbeeld ouders, terwijl zoon of dochter bij hem in de klas zaten.

Iedereen in beweging
Ton Brinkman wordt in de ochtenduren door zijn leerlingen voor een feestelijk afscheid van huis opgehaald per fiets. Voor de kinderen is op school onder andere een dansclinic georganiseerd en ’s middags laten zij op het kerkplein voor de Martinusschool aan de ouders zien, wat ze geleerd hebben.
De rest wordt ingevuld met sport & spel. De onderwijzer heeft deze dag voor een groot deel meebepaald. “Iedereen in beweging”, lacht hij “zo zie ik het het liefst!” De sporten op deze feestelijke dag variëren van beachvolleybal en –voetbal tot lijnbal en handbal. Natuurlijk kan hij het niet laten, om overall even mee te doen.

Mooier had het niet gekund
De onderwijzer zal volgens zijn zeggen zeker het hele schoolgebeuren, de kinderen en collega’s missen, maar ziet het als een groot voorrecht 40 jaar in het onderwijs op dezelfde school gewerkt te hebben. “Ik heb nu eenmaal de leeftijd ervoor om te stoppen”, zegt hij en haalt zijn schouders berustend op. Het woord verveling komt in zijn vocabulaire niet voor. “Sporten staat natuurlijk boven aan de activiteitenladder”, zegt hij en dat was te verwachten. Naast anders sporten zal hij ook mountainbiken en tennissen, bridgen en …..tuinieren. “Ik laat even alles gewoon op me afkomen”, zegt hij met blik op de toekomst. Als oudste van een groot gezin was hij altijd de enige sporter. Hij straalt liefde voor zijn werk uit als hij vertelt, dat hij als kind al een duidelijk beeld had, om in het onderwijs te willen werken en heeft er geen dag spijt van gehad. “Een fantastische dag” daarmee sluit hij af en nog een laatste oproep, want hij kan het niet laten: “Kinderen moeten meer sporten!”
En dan is er tijd voor het afscheid nemen. Ouders en genodigden krijgen aan het eind van alle activiteiten de gelegenheid, Ton stevig de hand te drukken. Ook collega’s en oud-collega’s zijn aanwezig.