​Tijdens een regulier avondspreekuur riep ik de volgende patiënt ‘Speedy’ binnen. Ik noemde niet de eigenaren bij hun achternaam, maar gebruikte de naam van dit kleine dier. De andere mensen die met hun honden en katten zaten te wachten keken elkaar wat onderzoekend aan. Te zien was dat ze zich afvroegen welk van de hier aanwezige dieren nou ‘Speedy’ zou heten. De kleine Jack Russel werd duidelijk het meest verdacht. Maar toen een meisje opstond met een klein bakje in haar hand werd duidelijk dat hier geen hond of kat in zou passen. Speedy was namelijk een dwerghamster. En iets in me zei dat het onderzoek goed uitvoeren nog weleens een uitdaging kon gaan worden.

De reden van het bezoek van dit meisje van een jaar of 10 met haar moeder met haar diertje van een gram of 10 was dat hij moeite had met eten. Dat ik tijdens dit consult het gebit wel op een heel bijzondere manier ging testen, hadden we toen allemaal gelukkig nog geen vermoeden van.

Het pluizige diertje met een gewicht van ongeveer een halve walnoot, werd door de jonge eigenaresse trots op de tafel gepresenteerd, terwijl haar moeder toekeek. Met alle voorzichtigheid die ik in me had, begon ik het diertje te onderzoeken die me aankeek met zijn eigenwijze puiloogjes. Ik luisterde naar zijn enorm hoge hartslag en ademhaling en betastte zijn buikje. Als laatste ging ik kijken naar zijn gebitje door hem voorzichtig op zijn rug te leggen. Dit ging perfect, maar terwijl ik uitlegde dat het eetprobleem veroorzaakt werd door haken op de kiezen, besloot Speedy de spreekkamer verder te gaan verkennen. Niet door een stukje te lopen. Nee, terwijl ik net even naar de eigenaar keek, wisten zijn o zo scherpe tandjes mijn wijsvinger te vinden. De terugtrekreflex van mijn hand zorgde voor een scène van nog geen twee seconden, die in een film sterk in slow motion zou worden afgespeeld met een mooi muziekje eronder. Precies op het juiste moment liet Speedy los en koos hij het luchtruim. Ongeveer drie meter boven de vloer won de zwaartekracht het van de rondtollende hamster en zette hij de landing in terwijl drie paar ogen met open mond deze vlucht volgden. Toen hij de grond raakte, was er ondanks de ijzige stilte in de spreekkamer niet eens een ‘plof’ te horen. En alsof het allemaal zijn bedoeling was geweest, liep hij zonder ook maar iets onder de indruk te zijn snel weer verder. Snel pakte ik hem op en constateerde dat hij er inderdaad niets aan over had gehouden.

Gelukkig konden we erom lachen en werd als afsluiting de therapie nog besproken, terwijl onze stuntman veilig in zijn kooitje zat…