Als je bijvoorbeeld iemand die alleen maar gewend is om in de stad te leven in een oerwoud loslaat, zal hij steeds bang zijn en vast heel snel ergens door gebeten worden.

En als je een aap uit het oerwoud haalt en in de stad loslaat, zal hij binnen de kortste keren overreden worden. Maar leef je altijd al in de stad, dan fiets je fluitend tussen al die gevaarlijke dodelijke blikken monsters door zonder dat je bang hoeft te zijn dat er iets gebeurt. Maar het wordt wél riskant als je je scherpte verliest als je bijvoorbeeld gaat lopen door de stad met een borrel op en je net op een verkeerd moment een voetje naast de stoep zet..

Nu borrel ik weinig tijdens mijn werk, maar er zijn ook andere dingen die mijn scherpte aan kunnen tasten. Een blok hout bijvoorbeeld.

Terwijl ik wat hout wilde verzamelen voor de haard, rolde er een flink blok op mijn kleine teen. De pijn leek eerst mee te vallen, maar nadat mijn schoen behoorlijk begon te knellen legde ik mijn voet toch een onder het röntgenapparaat. Oeps, gebroken.

Dan maar strompelend verdergaan. Ja, er was meer nodig dan een blok hout van 15 kilo om mij te laten stoppen met werken. Een merrie van 600 kilo bijvoorbeeld..

Na een toch vrij slechte nacht, viel het lopen mij de volgende dag wel een beetje tegen. En zo kwam ik kreupel en iets afwezig door de pijnstillers aan bij mijn volgende patiënt.

Een paard die een paar uur daarvoor had geveulend had de nageboorte er nog half uithangen. Dit kon een gevaarlijke ontsteking gaan veroorzaken.

De eigenaar van het paard wist wat er moest gebeuren en had de merrie al met de achterkant bij de uitgang van de stal geparkeerd zodat ik meteen aan het werk kon.

‘Zal ik eerst even de praam op de neus draaien voor de veiligheid?’ vroeg ik terwijl ik mij roekeloos langs de achterkant van de merrie de stal in wilde wurmen.

Maar ik was dus minder scherp en bewoog me als die dronken man in de drukke stad die náást in plaats van óp de stoep ging lopen. En hier maakte deze merrie korte metten mee..

Al bij de eerste uithaal met beide achterbenen klapte ik tegen de grond. Ook de tweede keer wist ze mij nog vol te raken, maar gelukkig reageerde de eigenaar snel en trok hij de merrie vooruit zodat de derde klap mij gespaard bleef. Om te vluchten was ik snel naar de gang gerold. Kreunend van de pijn en schrik bleef ik liggen en staarde naar het plafond van de stal.

In mijn gedachten gaf ik al snel het blok hout de schuld en vervloekte ik die stomme merrie. Diep vanbinnen beseffend dat deze schuld toch echt bij mijzelf lag.

Ik bleef een paar dagen in bed en herstelde gelukkig weer helemaal. De merrie werd verkocht en ik verbrandde het stuk hout in mijn haard. En met een heldere geest kon ik weer aan het werk en reed fluitend van patiënt naar patiënt. Als een aap slingerend van tak tot tak in de toch wat soms gevaarlijke jungle.