Maar het grootste deel van de plastische chirurgie is er nu op gericht het leven van een dier prettiger te maken. Daar waar ik eerder het corrigeren van een staart van een bulldog beschreef, moeten er soms ook ooglidcorrecties gedaan worden zodat haren niet steeds in de ogen prikken. Deze beperkingen zijn meestal het gevolg van menselijke fokkerij.

Een nazaat hiervan was een hond uit Griekenland met Shar-pei-voorouders. Zijn lijf was gelukkig vrij van die rare rimpels, maar zijn kop was meer huid met plooien dan hoofd. Met vele nadelige gevolgen van dien.
Door deze ruime huid waren zijn ogen eigenlijk totaal verdwenen en was zijn neus zo dik alsof hij net zijn neus in een wespennest had gestoken. Het ademen ging hierdoor alleen maar snuivend.
Door het veel teveel aan huid was knipperen met de ogen niet mogelijk en prikten haren steeds in zijn ogen. Tijd om in te grijpen dus, anders had het redden uit Griekenland niet echt meerwaarde gehad voor hem.

In tegenstelling tot een entropion-operatie waar er een correctie gedaan moet worden aan alleen het ooglid, zodat de haartjes niet meer in het oog prikken, bestond deze operatie uit meer fases.

Voorhoofd
Omdat de huid van het voorhoofd met gemak bij zijn neus kon komen, richtten we ons eerst op dit deel. Ter grootte van het hele voorhoofd haalde ik een strook met een breedte tien centimeter weg. Een ware facelift dus.
Omdat het moeilijk is te zien wat het echte effect is op de stand van de rest van het gezicht, is het belangrijk dit eerst te laten herstellen en dan te kijken wat de volgende correctie moest gaan zijn. Huid rondom de ogen
Een paar weken na de eerste operatie waren de wonden hersteld en was duidelijk dat rondom de ogen nog steeds erg veel huid zat. Hier haalde ik op een afstand van twee cm vanaf de ogen grote stroken weg en weer een strook bij het voorhoofd.

Oogleden zelf
De laatste fase van de operaties was gericht op de oogleden zelf. De ogen waren al wel wat beter te zien, maar de oogleden krulden alle vier nog naar binnen.
Dit was behoorlijk meet-, knip- en naaiwerk, maar zijn leven was er zeker mee verbeterd. Veel operaties, huidflappen en hechtingen later maakte het dat zijn wenkbrauwen ongeveer twintig cm hoger waren komen te zitten.
Als hij een mens was geweest had hij een nieuw paspoort moeten regelen en zou de gezichtsherkenning van zijn telefoon zeker niet meer werken. Maar hij was geen mens en ook geen geplooide patiënt meer, maar een gelukkige hond, die dankzij de operaties zijn soort van strak getrokken rare glimlach en verbaasde blik niet meer van z’n kop kon krijgen.