Soms worden er nieuwe koeien aangekocht die als kalf nog niet onthoornd zijn.

Een paar van zulke volwassen dieren aan een koppel toevoegen is vrij gevaarlijk. Dit was de reden dat ons gevraagd werd zes volwassen koeien alsnog te ontdoen van hun hoorns. Een fysiek best pittige klus. Heel anders dan even een paar kalfjes neerleggen in ieder geval.

Hoorns van volwassen koeien hebben een omtrek van zo’n 10 cm en zijn voor een groot deel gewoon levend. Inclusief bloed en gevoel.

Het onthoornen van volwassen koeien begint met de dieren vast te zetten aan het voerhek. Ze gaan dan wat eten waardoor de hekken vastklikken en ze niet meer weg kunnen lopen. Iets wat ze vaker gebeurt en waardoor ze niet echt onder de indruk zijn. Ze eten nog gewoon even door.

Toen ik alle spullen op de voergang klaargezet had, stapte ik de stal in, achter de koeien, om ze één voor één een sedatiemiddel in het bloedvat in de staart te geven.

Het gevolg hiervan was dat er na een paar minuten een paar voor zich uit dromende koeien in de voerhekken stonden. Ze waren er nog wel, maar alles wat om hen heen gebeurde kon ze gewoon niet zoveel meer schelen.

Om het verwijderen van de hoorns gevoelloos te laten gebeuren, ging ik ze nu plaatselijk verdoven. Dit gebeurde tegelijk met het uitbinden van de kop naar één kant. Bewegen was nu niet meer mogelijk zodat ik secuur kon werken.

Het zagen zelf gebeurt nog steeds gewoon met de hand. Een lang ruw ijzeren draad van zo’n drie meter is hierbij de belangrijkste tool. En dit in combinatie met een goede slag, een beetje conditie én de juiste ademhaling.

Het was letterlijk bloed, zweet en tranen en ik kon mijn gezucht en gesteun maar lastig verbergen.

De lachende veehouder wilde het daarom ook maar even gaan proberen en was er na twee hoorns wel weer klaar mee. Of hij wilde mij gewoon een gevoel geven.

Dat goede gevoel krijgen lukte in ieder geval. Als een ware artiest knalde ik met het warme, rokende draad door het hoornweefsel heen. En na een klein halfuurtje lagen er twaalf hoorns op de voergang en voorzagen we de dieren nog van een goede pijnmedicatie waarna ze hun roes konden uitslapen.

Dit zijn van die klusjes die weer leuk zijn om heel af en toe te doen, maar waarbij je toch weer blij bent de auto in te kunnen stappen als alles goed verlopen is. Chirurgie zoals James Harriot het ook nog gedaan heeft.