Nadat ik op een boottrip door de Indische Oceaan langs de eilandengroep rond Komodo gevaren ben, daar de komodovaranen spotte, snorkelde tussen de manta’s, stond ik nu weer op het vaste land van het eiland Flores. In Labuan Bajo schreef ik me in om mijn duikbrevet te gaan halen. Omdat ik vroeger astma gehad heb, moest ik eerst even langs een lokale dokter om goedgekeurd te worden, voordat ik mocht beginnen met mijn PADI. De dokter daar stelde iets minder voor dan in Nederland. In een klein kamertje vol kartonnen dozen moest ik op een tafel gaan liggen en diep ademhalen. Na een paar klopjes op mijn rug en borst vond de arts het wel goed en mocht ik beginnen. De PADI bestond uit drie dagen. De eerste dag kregen we uitleg over het duikpak en hoe je dat moet gebruiken. Dit kregen we eerst als theorie en later op de dag oefenden we het in de praktijk in een zwembad. We oefenden onder andere hoe je adem haalt onder water door je zuurstofmasker, hoe je lucht in je duikvest kan pompen om omhoog te zwemmen en andersom: lucht uit het vest om te dalen. Bij het afdalen en stijgen haal je de druk van je oren af, ook dat was even wennen. Omdat de druk onder water steeds hoger wordt, moet je dit constant doen omdat je anders problemen met je oren of trommelvliezen kunt krijgen. Hierna oefenden we de speciale verrichtingen: Water uit je mondstuk wegkrijgen en onder water je duikmasker vol water laten lopen en zorgen dat het water er weer uit gaat zodat je weer kan zien waren de eerste twee. Ook moesten we de ‘lucht delen’. Aan elke zuurstof tanks zaten twee mondstukken. Een voor noodgevallen en een die je altijd in hebt. Wanneer er iemand uit je duikgroepje onder water zonder zuurstof komt te zitten, kan diegene uit jouw zuurstoftank toch nog ademhalen. Deze vond ik het raarst. Dit omdat je gewoon rustig ademhaalt onder water en dan opeens draaide de duikinstructeur je tank dicht en kun je gewoon geen adem meer halen. En dan zit je daar, een aantal meter onder water te snakken naar lucht, wachtend tot je maatje zijn extra masker aan je geeft.. Gelukkig kwamen het meisje met wie ik in het groepje zat en ik allebei door de testjes heen en konden we op dag twee onze eerste echte duik maken. Vol zenuwen werden we met een boot weggebracht naar een plek waar onder water een mooie duikspot zou zitten. Op de oceaan, naast een eilandje trokken we onze duikpakken aan, en deden onze laatste check: was de zuurstof goed, is het masker en het noodmasker heel en werken ze en als laatste testten we of er lucht in en uit het duikvest kon. Hierna rolden we achterover van de boot af en moesten we onder water de speciale verrichtingen doen. Dit was best raar. Je drijft op zeven meter diepte en moet opeens je masker afzetten en met de ogen dicht het masker weer opzetten en het water eruit krijgen. En je kunt niet zomaar even omhoog als je schrikt en adem probeert te halen door je neus. Na deze check begon de echte duik en dat was in één woord fantastisch. Er zwommen daar zo ontzettend veel vissen en roggen in alle kleuren en maten die je maar kon bedenken. Ook het koraal had kleuren alsof er een peuter had zitten schilderen. Gele koralen met paarse strepen en nog meer gekke combinaties waarvan ik haast dacht dat het nep was. Wel was het ontzettend vet om daar doorheen te zwemmen, door scholen vissen en langs de hoogtepunten van de eerste duik: een pijlstaartrog en een groene murene. Dat is een soort erg dikke zeeslang die in een hol zit met zijn kop eruit. En een heleboel scherpe tanden. Bizar wat er onder water allemaal voor beesten te zien zijn. Sommige zagen we niet eens tot de instructeur ze aanwees, omdat ze zo’n goeie schutkleur hadden. Na ongeveer drie kwartier duiken zat de eerste duik erop, en na een korte stop boven water mochten we weer. Deze was wederom top, vooral om te oefenen hoe je onder water moet zwemmen en ademen. Als je namelijk inademt, stijg je meteen een paar meter omhoog en als je dan uitademt zak je weer naar beneden. Om de hele tijd zo schommelend te duiken is niet fijn want je oren blijven dan ploppen en gaan dan zeer doen. Gelukkig lukte het tijdens de tweede duik steeds beter en gingen we vol vertrouwen op naar dag drie. Op de derde dag stonden een duik rondom turtle point op de agenda en daarna zouden we doorvaren naar een plek waar soms haaien en manta’s zwommen om zich schoon te laten maken door kleinere vissen.Nadat we op turtle point de oceaan in doken, daalden we meteen af naar ongeveer tien meter diepte. Hier stond vrij veel stroming, waar de oceaan in dat gebied bekend om staat, dus moesten we wat harder ons best doen om rond te zwemmen. Na een minuut onder water te zijn zagen we direct al schildpadden! Dit was een van de dieren waar we op hoopten dus de duik begon al super. Hier deden we een navigatietest onder water met een kompas en tijdens het oefenen werden we benaderd door nieuwsgierige schildpadden. Op een aantal meter afstand zwommen ze rondom ons of lagen ze te rusten in ‘coral gardens’. Dit zag er zo tof uit maar het beste moest nog komen. Nadat we een enorme kreeft zagen en een keer diep ademhaalden om er overheen te zwemmen tikte onze duikinstructeur op zijn zuurstoftank. Dit betekende dat hij iets bijzonders zag. Wij keken meteen in de richting waar hij wees, maar ik zag niks dan groen koraal, dacht ik. Tot ik nogmaals keek en dat hele stuk koraal een schildpad bleek te zijn! Een reuzenschildpad die bijna net zo lang was als ik, en een stuk breder en dikker lag op nog geen twee meter van ons. Het kippenvel stond over mijn hele lichaam toen hij zijn hoofd bewoog en ons aankeek. Ik wist niet eens dat er schildpadden bestonden die zo ontzettend groot waren. Niet normaal hoe vet en zwaar onder de indruk dreven we weg van deze reus die het hoogtepunt van de duik was. Nog nagenietend van deze ervaring begonnen we een uurtje later aan onze vierde en laatste duik. We hoopten op manta’s en eventueel een haai maar die werden hier lang niet altijd gespot. Toch was dit onze lucky day. Na een poosje zwemmen en vooral kleine, kleurrijke visjes, een kleine murene en een lion fish (die erg giftig zijn) dook er voor ons een schaduw op en een paar tellen later zagen we een enorme manta op ons af zwemmen. We daalden meteen af en daardoor zwom de manta over ons heen. We voelden ons op dat moment zo klein, een rog van dik vijf meter lang die heel relaxed over ons heenzwom met een aantal kleine vissen die over zijn rug zwommen en bacteriën van hem af aten. Na deze eerste manta werden we overdonderd door nog negen van deze reusachtige roggen die een U-vormige bek hebben. Deze openen ze als ze eten en op een gegeven moment zwom er een op ons af met zijn bek helemaal open op zoek naar voedsel. Toch schrikken als je zo’n gat voor je neus ziet waar je zo inpast. Gelukkig eten deze manta’s voornamelijk plankton. De spanning volgde een paar minuten later, toen onze instructeur op zijn tank tikte en met zijn hand voor zijn gezicht het gebaar van ‘haai’. Een meter of tien van ons vandaan kwam een blacktip reefshark aangezwommen. Iedereen zwom onbewust wat dichter naar elkaar toe, onder water zwemmen met een haai voelt niet helemaal relaxed haha.. Maar zo snel als hij verscheen, verdween hij ook weer. Dit was de perfecte laatste duik om mijn PADI binnen te halen. Eenmaal terug op de boot maakten we een stel foto’s en praatten nog lang na over dit avontuur onder water. Wat een mooie drie dagen we daar hadden en hoe goed het duiken beviel. Een absoluut bucketlist-item af kunnen vinken! Moe maar voldaan daarna het plan bedacht om nu verder naar het oosten van Flores te reizen. Daar zal ik in plaats van diep onder water een vulkaan gaan beklimmen en een paar traditionele dorpjes bezoeken. Weer iets heel anders dan zwemmen tussen de schildpadden en haaien!