Reino en ik zijn opgegroeid in Dokkum, leerden elkaar kennen toen ik 14 en zij 13 jaar .

Trakteren op een ijsje was de aanleiding om die dag IJsjesdag te noemen. Die gebeurtenis vieren we nog steeds. Natuurlijk met een ijsje of ijstaart.. Volgend jaar is dat 70 jaar geleden….

Mijn wens was om onderwijzer te worden. Gelukkige omstandigheid: In mijn geboorteplaats stond een Kweekschool (Pabo) en na 5 jaar was ik, zoals dat toen heette “Volledig Bevoegd Onderwijzer”.

De kleine dorpschooltjes in het noorden van Friesland zaten toentertijd te springen om leerkrachten. Het Schoolbestuur van de Chr. Lagere School uit St. Jacobiparochie stond bij mij op de stoep en vroeg of ik op hun 3-mansschool wilde komen werken. De deal was, dat ze mij bij het Ministerie van Oorlog zouden vrijpleiten van militaire dienst. is. Zo stond ik in 1958 als 20-jarige voor een klas 3 en 4 met 44 leerlingen. Het was nog de tijd van banken en kroontjespennen.. Ook ’s zaterdagmorgens was er school en de grote vakantie was drie weken!

Reino meldde zich aan voor de verpleegstersopleiding in het pas geopende ziekenhuis Sionsberg in Dokkum. Het beroep van verpleegkundige was haar op het lijf geschreven en na 4 jaar opleiding ging ze ook nog het z.g. Ooievaartje halen.

Getrouwd in 1961. In die tijd mocht je als getrouwde vrouw niet werken en daarom moest ze helaas ontslag nemen!

Het vinden van een huis was toen ook al heel erg moeilijk. Het gemeentebestuur voelde dat wel aan en bood ons een pasgebouwd bejaardenwoninkje aan in St. Annaparochie. Piepklein, maar we waren er blij mee. Hier kregen we twee kinderen, een dochter en een zoon.

Ondertussen had ik, na 6 jaar met plezier in St.Jacobiparochie gewerkt te hebben, een nieuwe baan in Dieren gevonden. Een leuk, pasgebouwd huis stond voor ons klaar. Twee nieuwkomertjes, twee dochters, voltooiden ons gezin. Het was geen vetpot. Elk dubbeltje moest met zo’n gezin van vier kinderen omgedraaid worden. Reino kon, als geen ander, kleren maken en breien. Breien is één van haar hobby’s. In het verleden breide ze voorbeelden voor patroonboeken.

Een sprong in het duister

Na 9 jaar Dieren, waar we allemaal, nog heel goede herinneringen aan hebben, solliciteerde ik, het was 1973, naar de baan van onderwijzer aan de MonPlaisirBasisschool op Aruba. Het hele gezin moest medisch goedgekeurd worden en ingeënt zijn tegen pokken. Voor de kinderen (leeftijden 12, 9 ,8, 6) was het geen probleem om met ons op avontuur te gaan.

Het volgende kunnen we ons nu nauwelijks meer voorstellen: De noodzakelijke

gedetailleerde informatie over het eiland was niet te vinden. Tropisch, dat wisten we.

Bepaalde meubels zouden daar niet naar toe kunnen. Maar verder wisten we niets!!

Een grote houten verhuiskist werd voor de deur geplaatst. Veel bekijks in de buurt tijdens het inladen. De auto konden we op Schiphol afgeven en die zouden we een maand later weer terugzien

Met een DC-8 vlogen we via Zurich, Madrid, Lissabon, Caracas, Curaçao (daar uren wachten) naar Aruba. Bijna 32 uur onderweg…..

We werden daar opgevangen door het hoofd van de school, die ons meldde, dat het huis, een oud huis, nog niet gerenoveerd was en dat we naar een hotel werden gebracht. Daar zouden we vier weken met z’n zessen op één hotelkamer bivakkeren. De kinderen konden naar hartenlust zwemmen in het hotelbad.

Een oud huis tussen de Arubanen was ons deel. Een fantastische tijd gehad. De kinderen hadden geen moeite met de tropische omstandigheden, net zo min als wij. Geen airco, maar de NO-Passaat moest de verkoeling brengen. Reino mocht daar niet werken, deed daarom vrijwilligerswerk. Zelf heb ik met veel plezier aan de eerder genoemde school gewerkt. Doordat de school geen airco had, werd er alleen ’s ochtends les gegeven en ook op zaterdagochtend. Contact met familie via luchtpostbrieven. Soms een telefoontje.

We zijn van Aruba gaan houden en noemen het nog steeds ons tweede vaderland. We hebben er veel vrienden gemaakt.

Na drie jaar was het contract afgelopen en moest er gesolliciteerd worden. Dat gebeurde met een ouderwets telegram. Ik werd aangenomen op de Julianaschool in Bennekom. Het afscheid was emotioneel. Zouden we ooit weer eens terug kunnen gaan. Het reisgeld van het gouvernement mochten we naar eigen inzicht gebruiken. We huurden in Miami een auto en zijn met zijn zessen drie weken lang gaan reizen door Amerika en Canada. Natuurlijk bezochten we DisneyWorld, maar ook Seaworld en het Kennedy Space Centre, de Niagarawatervallen. Mijn zus en zwager, in de jaren 50 naar Canada geëmigreerd, waren blij verrast dat ze ons zagen. De kinderen hebben vijf dagen kunnen genieten van het leven op de boerderij.

We reden via de lange brug over de St. Lawrence River weer de V.S. binnen en belandden na zoveel dagen tenslotte in New York. Een hotelkamer voor ons zessen en van daaruit deden we de highlights van de stad: Empire State Building, Radio City Music Hall ( drie voorstellingen), gebouw van de Verenigde Naties en we klommen omhoog in het Vrijheidsbeeld. Via IJsland, Luxemburg (trein) arriveerden we in Nederland, waar de familie ons opving.

Terug in Nederland

Door het schoolbestuur uit Bennekom was een flat voor ons gereserveerd. Na zoveel jaren in een vrijstaand huis gewoond te hebben, zagen we dat niet zitten. Dat betekende wel, dat we via zomerhuisjes, gestoffeerd wonen, etc. nog anderhalf jaar moesten ‘zwerven’, voordat we een eigen huis konden betrekken.

De kinderen, ondertussen 15, 12, 11 en 9 jaar oud, praten nog steeds over dat huis aan de Annadaal in Ede. Dat was echt een rustpunt geworden, na de hectische jaren, die achter ons lagen. Hier vonden ze de vriendjes en vriendinnetjes, van hieruit bezochten ze de middelbare scholen.

Reino had een baantje gevonden als chauffeur bij het gehandicaptenvervoer van fa. Noot. Het was de beginperiode van een bedrijf, dat nu nog bestaat en uitgegroeid is tot een expert op het gebied van speciaal vervoer. Het eerste busje waarin ze reed, was zo’n blauw VW-busje, dat niet warm te krijgen was. Ze bleef de firma dertig jaar trouw, reed vele jaren met een rolstoelbus en stopte in 2011 op 73-jarige leeftijd.

Helaas door de hoge hypotheekrente, werden we gedwongen ons huis aan de Annadaal te verkopen. We belandden in een huurwoning. Na enkele jaren zagen we kans om toch weer een ander huis te kopen.

De vakanties samen waren nog steeds kampeervakanties. Maar kleine kinderen worden groot. De één na de andere vloog uit en al gauw waren we een naar het leek, een echtpaar zonder kinderen.

Reizen

We hadden de handen vrij, zoals dat heet en konden gaan staan waar we wilden. Het reizen zit in ons bloed en dat demonstreerden we ook. De volgende landen hebben we bezocht:

Azie, Israél ,Thailand, Filippijnen, Vietnam, Sri Lanka, Maleisie. Altijd georganiseerd om de hoogtepunten van het land niet te missen. Dwars door Sumatra, Java naar Bali. Sulawesi (Celebes) van zuid naar noord. Dan nog Nieuw-Guinea (Irian Yaja) waar we in de Baliemvallei twee drie-daagse trektochten maakten met eigen dragers en kookvrouwen.

Afrika.

Natuurlijk moet je een keer in je leven op safari. Dat deden we in Tanzania.

In Ethiopië bezochten we o.a de primitieve stammen in het zuiden, de ondergrondse kerken.

We waren op Gomera, Tenerife, La Palma, in Gambia, Marokko, Tunesië, Egypte, Jordanië met die prachtige verborgen stad Petra, dreven in de Dode Zee en wandelden door de WadiRum- woestijn.

Zuid- Amerika:

Aruba, ons tweede vaderland hebben we 11x bezocht .Soms verbleven we er drie maanden. Nog steeds veel kennissen daar. De school bestaat nog en het leuke is dat de directrice een oud- leerlinge is. Ook op Curaçao verbleven we soms maanden in een gehuurd huis in een woonwijk en hebben daar met gidsen heel veel gewandeld.

In Venezuela zagen we o.a de hoogste waterval ter wereld , de SaltoAngel 979 meter hoog.

Hingen bij paragliding boven de dalen van de Andes, liepen over een pas van 4400 meter.

Een echt prachtig land is Suriname met z’n schitterende natuur. Varen op de Amazone, het was vroeger een grote wens van me. Op de oever zag een gids een 5 meter grote slang,een anaconda, die we met veel mensen uit z’n schuilplaats hebben getrokken en om hem te verplaatsen ver van de bewoning. Ook Cuba en Costa Rica hebben we aangedaan.

Nieuw-Zeeland (3x)

We leerden op Aruba een familie kennen, die in de bij terugkomst in Nederland vrij vlot emigreerden naar Nieuw-Zeeland. Het plan ze op te zoeken was snel geboren. De goedkoopste manier om daar te verblijven en de highlights van het land te zien, is een auto met tent te huren. We zijn er 3x geweest en hebben zodoende het hele land kunnen bereizen.

Australië (5x)

De volgende vijf jaren kon men ons terugvinden in Australië. Nu namen we onze eigen kruiptentje mee. We reden dwars door een bosbrand, met de vurige tongen van vuur vlak bij de auto, we moestens stoppen voor kangoeroes, we zwommen in hotsprings, noteerden temperaturen van 37 graden in de nacht, in de tent, vlogen boven een diamantmijn, zagen de versteende voetstappen van dinosaurussen, bezochten een parelkwekerij,maakten een excursie in een goudmijn van 500 meter diep, 4 km lang( in Kangoorli), zagen de vliegtuigwrakken uit de 2e WO in Darwin boven water uitsteken. kwamen de Nederlandse wielrenners tegen, die meededen aan de Tour Down Under, maakten een boottocht naar het Great Barrier Reef, reden door een leeg gebied met prachtig gekleurde heuvels waar de Tom Tom aangaf: Na 600 km rechtsaf!! De vijfde reis gingen we vanuit Cairns via Darwin, Perth, Melbourne naar Sydney (18000 km). Australië is een fantastisch land, waar we best jaren zouden willen wonen.

Wandelen.

De weekends in Nederland en de vele korte vakanties besteedden we aan het wandelen van LangeAfstandsWandelpaden(LAW’s). Ook wij zijn met het Pieterpad begonnen (490 km) om daarna nog 10 van die paden te lopen. o.a. Het Pelgrimspad van Amsterdam naar Maastricht, Het Trekvogelpad van Bergen aan Zee naar Enschede, het Marskramerpad van Oldenzaal naar Scheveningen,(loopt ook door Voorst),het Grenslandpad, van Midden-Limburg naar Zeeland enz. Totaal hebben we meer dan 3300 km afgelegd en zijn daar bijzonder trots op.

Opnieuw een sprong in het duisterI

In 2012 besloten we ons koophuis in Ede van de hand te doen. Een ander huis kopen was geen optie: We gingen voor huren! De zoekperiode brachten we door in een chalet op een camping in Otterlo. We plaatsten onze voorkeuren op internetsites.

Toen zagen we een advertentie van IJsseldal-Wonen uit Twello. Het ging om een woning aan De Windvang in Voorst. Met een YouTube-filmpje konden we het hele huis bekijken. Wow, dat zag er prachtig uit. We lieten ons op de lijst van gegadigden zetten, gingen nog een kijkje nemen en kwamen zodoende voor het eerst van ons leven in het voor ons onbekende Voorst.

Toen dat telefoontje van IJsseldal-Wonen. Wat zegt u? Staan wij op nummer 1 van de lijst? Bezichtigen en we waren verkocht: Dit wordt onze nieuwe woonplek. Eerlijk gezegd: We wisten niet wat ons te wachten stond en dat was best spannend. We hebben geen dag spijt gehad van onze beslissing. Ontdekten al snel dat we er heel veel faciliteiten bij kregen: Een station op loopafstand, een mooie supermarkt, voor Reino een leuke breiwinkel, de ambachtelijke slagerij, die werkelijk heerlijke producten maakt,op 700 meter de dokterspost, een servicegerichte garage bijna naast de deur, een bekende bakker .

Maar ook een prachtige omgeving, waar je in alle rust nog kunt wandelen en fietsen. We zijn hier bijzonder gelukkig.

Tenslotte zijn ook de mensen die je ontmoet belangrijk. We genieten elke keer weer van hun spontaniteit en vriendelijkheid. Bijna iedereen groet elkaar…

Toen we de eerste keer naar Voorst reden, zagen we op de hoek van de Kleine Enkweg en Kruisweg, een oude meneer op klompen, die , toen hij onze auto zag, heel langzaam zijn hand opstak om de voor hem onbekende mensen te groeten……. Zo geweldig!

Tenslotte.

Sporten en Reino passen goed bij elkaar. In het verleden fietste ze op een racefiets elke week met een mannengroep mee, reed lange tochten met ze, deed een kwarttriatlon, ging daarnaast ook nog hardlopen (o.a. een halve marathon) en bleef dat tot haar 82e volhouden en wandelt nu nog kilometers ver. Zelf ging ik na 43 dienstjaren met pensioen. Door fysieke beperkingen zal ik geen grote wandelingen meer kunnen maken. De tochten op de e-bikes vergoeden veel. Computeren heeft mij veel gebracht. Bijna alle reizen heb ik op beeld vastgelegd. Films en foto’s bewerken zijn mijn hobby. Daarnaast lezen .Vooral geschiedenis

boeit mij.

Onze vier kinderen (drie dochters en een zoon) zijn getrouwd of wonen samen. De familie werd uitgebreid met twaalf kleinkinderen….

Met de kinderen zullen we te zijner tijd dit jubileum herdenken.