Reino volgde een verpleegstersopleiding, behaalde het Ooievaartje en ging werken in de Sionsberg, Dokkum. Toen ze trouwde werd ze ontslagen. Jan studeerde af aan de Kweekschool in zijn woonplaats en werd ‘Volledig Bevoegd Onderwijzer’.

In St. Jacobiparochie had hij het eerste jaar een dubbele klas met 44 leerlingen. Tijd van de kroontjespennen en banken. Huizenkrapte? Toen ook al. Een bejaardenwoninkje in St. Annaparochie kreeg het kersverse echtpaar toegewezen. Hier werden twee kinderen geboren.

Na zes jaar kreeg Jan een nieuwe baan in Dieren. Daar werden nog eens twee kinderen geboren.

Een sprong in het duister.

In 1973 vertrok het echtpaar voor een baan van Jan naar Aruba. Informatie over het eiland was niet beschikbaar. Na 32 uur vliegen landden ze. Vier weken wonen in een hotel, want hun huis was nog niet klaar.

“Het wonen tussen de Arubanen was fantastisch. Veel van ze geleerd en de baan aan de MonPLaisirSchool vond ik geweldig, ” aldus Jan. Reino deed hier vrijwilligerswerk (geen werkvergunning). Contact met familie ging via luchtpostbrieven en soms een (duur) telefoontje.

Na drie jaar was het contract afgelopen. Een sollicitatie per telegram leverde een nieuwe baan op

aan de Julianaschool in Bennekom. Naar eigen inzicht mochten ze het reisgeld voor de terugreis besteden.

Ze huurden in Miami een auto en reisden met z’n zessen drie weken door de V.S.

en Canada. Disneyworld, Seaworld, Kennedy-Space Center en Niagara-watervallen werden aangedaan. Familie in Canada was blij verrast dat ze hen zagen, de kinderen genoten vijf dagenlang

van het leven op hun boerderij. Terug naar de V.S., om uit te komen in New York. Met z’n zessen op een hotelkamer en naar Empire State Building, Radio City Music Hall, het Gebouw van de Verenigde Naties en het Vrijheidsbeeld. Via IJsland, Luxemburg arriveerde het gezin weer in Nederland.

Terug in Nederland.

Het schoolbestuur had een flat voor ze gereserveerd. Na zoveel jaren vrijstaand gewoond te hebben, zagen Jan en Reino dat niet zitten. Dat betekende wel, dat ze via zomerhuisjes, gestoffeerd wonen,

enzovoort nog anderhalf jaar moesten ‘zwerven’, voordat ze hun eigen gekochte huis konden betrekken.

Dat huis aan Annadaal in Ede zou een echt rustpunt worden, vooral voor de kinderen (toen 15, 12, 11 en 9 jaar)na de hectische jaren, die achter hen lagen. Hier vonden ze de vrienden en vriendinnetjes en van hieruit bezochten ze de middelbare scholen.

Reino vond een baantje bij het gehandicaptenvervoer van fa. Noot. Het was de beginperiode van het bedrijf. Het eerste busje waarin ze reed was een blauw VW-busje, dat niet warm te krijgen was. Ze bleef de firma 30 jaar trouw en stopte in 2011 op 73-jarige leeftijd.

Na zes jaar Annadaal moest het echtpaar, gedwongen door de hoge hypotheekrente (12%), het huis verkopen, maar na twee jaar huren konden ze weer een huis kopen.

Kleine kinderen werden groot en de één na de ander vloog uit, kregen relaties en Jan en Reino twaalf kleinkinderen.

Reizen.

Jan doet verslag: “We hadden nu de handen vrij, zoals dat heet. Vooral toen ik, na 43 jaar, met pensioen ging. Reizen zit ons in het bloed en dat lieten we zien ook. Meestal georganiseerd, om de hoogtepunten van zo’n land niet te missen. In Azië waren we in Israël, Thailand, Filipijnen, Vietnam, Sri Lanka, Maleisië, op Sumatra, Java en Bali, reisden door Sulawesi (Celebes), Nieuw-Guinea (Irian Jaya) waar we in de Baliemvallei twee driedaagse trektochten maakten.

In Afrika trokken we wekenlang door Tanzania (safari), door Ethiopië, waren op Gomera, Tenerife, La Palma, in Gambia, Marokko, Tunesië, Egypte en Jordanië.

In Zuid-Amerika bezochten we Aruba , ons tweede vaderland, 11x, Curaçao (4x) Bonaire {1x).

We voeren op de Amazone, bezochten Suriname, Venezuela, Cuba en Costa Rica.”

Downunder

Nieuw-Zeeland bereisden ze met huurauto en huurtent. Australië( 5x) hebben ze doorkruist met eigen kruiptent en huurauto, Ze reisden van noord naar zuid, west naar oost. De laatste reis was ruim 10 jaar geleden. Ze begonnen in Cairns en eindigden in Sydney via Darwin, Broome, Perth, Adelaide, Melbourne. Jan en Reino legden ruim 18.000 km. af.

Wandelen:

Hun weekends en vakanties besteedden ze verder aan het wandelen van Lange-Afstands-WandelPaden. Pieterpad( 490 km) Trekvogelpad, (380 km) enz. Zo heeft het actieve paar elf paden gelopen, goed voor 3300 km.

Opnieuw een sprong in het duister,

Ze verkochten het huis in Ede (2012) en gingen voor een huurhuis. Tijdens de drie maanden in een chalet op de camping, ontdekten ze veel mogelijkheden om te huren. Maar alle opties waren niet belangrijk meer, toen ze van IJsseldal-Wonen hoorden, dat ze op no. 1 stonden

voor het huis in Voorst, waar ze nu wonen. Na bezichtiging wisten ze: “Dit wordt onze nieuwe woonplek.”

Het bruidspaar heeft nog geen dag spijt gehad en is bijzonder gelukkig in Voorst. Er kwamen faciliteiten bij zoals een station, voor Reino een leuke breiwinkel, een ambachtelijke slagerij, die werkelijk heerlijke producten maakt, een mooie supermarkt, een bekende bakker, een servicegerichte garage vlakbij de deur, een fijne dokterspost op loopafstand.

Maar heel erg belangrijk: Een prachtige omgeving om te wandelen en te fietsen. Heel bijzonder vonden zij, dat bijna iedereen elkaar groet. Het symbool daarvoor is nog steeds voor hen die oude meneer op klompen, die, toen wij voor het eerst in Voorst kwamen, op de hoek van de Kleine Enkweg en de Kruisweg stond en ,toen hij onze auto zag, heel langzaam zijn hand opstak om de voor hem onbekende mensen te groeten. “Dat we vonden we geweldig.”