Voor de toeschouwers leek het karwei een peulenschil. Een hoge hijskraan, een paar kettingen aan de kap, hijsen maar! In werkelijkheid was het weer een staaltje van onnavolgbaar precisiewerk. De kap van de molen, met een gewicht van 16.000 kilogram moest heel precies worden opgetild, zonder het rieten dak te beschadigen. Vervolgens moest het gevaarte op de millimeter nauwkeurig worden geplaatst, om de koningsas, de wiekenas en de tandwielen boven in de molen precies in elkaar te voegen. Daarbij dan nog gevoegd het zgn. Engelse kruiwerk, waar de kap van de molen van is voorzien, wat inhoudt dat molenromp en kap exact over elkaar heen vallen, zonder dat er later beschoeiingen worden aangebracht. Met andere woorden, dat de klus er voor de geïnteresseerde buitenstaanders zo gemakkelijk uitzag was niet te danken aan de aard van de werkzaamheden, maar aan het vakmanschap van alle betrokkenen. In de naaste toekomst volgen nog het plaatsen van de wieken, het molenbord en het afregelen en fijntunen van alle onderdelen van de molen.

Als alles zo goed volgens plan verloopt als tot op heden is geschiedt, zal dan binnen afzienbare tijd de molen weer bedrijfsklaar zijn voor haar taak, het malen van koren tot meel. Dat is voor de Stichting tot herbouw en exploitatie van de Terwoldse molen een mooie opsteker, vooral ook omdat molens en molenaars op dit moment stevig in de picture staan, doordat het beroep van molenaar onlangs op de lijst van immaterieel cultureel erfgoed van de UNESCO is geplaatst. Hoe de exploitatie van de molen er in de naaste toekomst uit gaat zien is nog niet volledig dichtgetimmerd. Wel is het zeker dat de molen weer als vanouds zal gaan draaien omdat er al een paar vrijwillig molenaars in opleiding zijn die straks graag op de Wiek in Terwolde aan de slag willen gaan.