“Eigenlijk zijn ze voor ons onbetaalbaar”, benadrukt Caroline Buitenhuis, “maar ze willen hier gewoon graag optreden al is het alleen al voor het fantastische publiek”. Joris memoreert het prilste begin, toen er in 1999 op zolder de eerste Mexicaanse liedjes zijn ontstaan; inmiddels is dit al de vijfde theatervoorstelling van de band en die draait puur om lofzang, maar wel pittig en gekruid. Dat bewijst al de titelsong van Serenade en die vertelt over de liefde. Een explosie! Tussen de bedrijven door merkt Joris herhaaldelijk op: “Wat is dit toch een bijzondere plek”. Nauwelijks uitgesproken en begonnen aan de uitleg over een serenade van de dood, geeft de huiskat van het landgoed daar een luguber tintje aan: Miauwend spookt ze plotsklaps door het publiek om het hart van de bandleader bijna tot stilstand te brengen. Tegelijkertijd beseft iedereen geamuseerd en hard lachend dat dit alleen maar mogelijk is in deze geweldige en intieme ‘huiskamersfeer’.

André Hazes wordt geëerd met ‘Kleine jongen’ en Joris zingt dat met overgave en zijn geweldige band, onlangs versterkt door de lieftallige Djem van Dijk (zang en percussie), is daarbij onmisbaar. Zij was eerder één van de drie meiden van ‘Travel’ en heeft ook aan een songfestival meegedaan. Men vertrouwt elkaar blindelings en alles is perfect op elkaar afgestemd en vult elkaar aan en qua temperament en muzikaliteit doet niemand voor elkaar onder. Iedereen – band en publiek – voelt zich senang en geniet. Het intieme sfeertje groeit voelbaar en zichtbaar tussen de oude muren van het Koetshuis. Het liedje ‘Hou me vast’ maakt sterke gevoelens los, omdat de band het onlangs speciaal voor een echtpaar heeft gezongen, dat elkaar door ziekte binnenkort zal los moeten laten. En dan is er weer tijd voor tomeloze energie en uitgelatenheid; tegelijkertijd de kracht van de voorstelling, waarin emoties van verdriet snel voor vreugde en overmoed worden verruild. We horen de song ‘Als je wint’, dat de band gezongen heeft aan het graf van Herman Brood, speciaal voor zijn vrouw Sandra. En voor wie zich tot nu heeft ingehouden: stilzitten is geen optie meer. In de Drommedaris in Enkhuizen bij de ingang van de oude haven, heeft de band de dochters van Bram Vermeulen ontmoet, een door hen zélf aangewezen plek waar ze vaak kwamen met hun vader. Daar hebben ze ‘Verlangen’ gezongen als ode aan de overleden zanger. Een indrukwekkend lied en even indrukwekkend gezongen samen met Djem, die een bijzonder mooie stem blijkt te hebben. En zo is de hele middag doorspekt van droefenis en vreugde over mensen en gebeurtenissen en vertelt Joris nog over Clair, een jeugdvriendin die overleed aan een hersentumor en die hij regelmatig bezocht. Voor haar dood schreef zij voor hem een heftig gedicht en hij beantwoordde dit nu in het lied ‘Op een dag als deze’. Wederom aan haar graf gezongen samen met moeder Nora. Emotionele momenten op deze middag die iedereen raken en die beklijven. En als een mopperende cynicus een flinke ‘schop onder de kont’ krijgt dan gaat het brave, oude Koetshuis even op haar grondvesten schudden. De oude gebinten wankelen en het pleisterwerk valt van de muren. En dan zingt Joris nog een lied over zijn dochter Rosita, waarvan hij op Schiphol afscheid nam, toen ze een tijdje naar het buitenland vertrok. Het programma ‘Hello Goodbye’ kwam voor Joris wel even heel dicht bij. Een serenade als vader geschreven voor zijn dochter. Extra aandacht is er voor Wilma de Walle, die door haar echtgenoot als bijzondere vrouw wordt betiteld. Voor haar wordt ‘Met jou heb ik geleerd’ gezongen uit hun theatertour ‘Tranen van Geluk’. Een accordeonsolo onderstreept het geheel en Joris claimt zijn territorium door hanengedrag. Een moment van vermaak, pret en hilariteit. En uiteraard wordt er op verzoek en na een welverdiende staande ovatie afgesloten met ‘Caramba’ , waarbij iedereen voor de laatste keer uit z’n dak gaat. (Zang en teksten: Joris Linssen, Percussie en zang: Djem van Dijk. Accordeon en zang: Marcel van der Schot, Gitaar en zang: Cees van den Hoogen, Contrabas en zang: Erik van Loo).