De TV serie ‘Het dagboek van Herman Groen’ is soms angstig actueel. Neem de afleveringen waarin de sluiting van het verzorgingshuis aan de orde komt. Van de andere kant ook erg mooie scenes, zoals de zorg van Hendrik voor zijn knorrige vriend Evert.
Ik heb die warmte kunnen ervaren toen – nu weer een paar weken gelden- mijn goede vriend Manab uit Nepal zes weken bij mij bivakkeerde. Manab, student Engels en journalistiek, is ook danser. In Apeldoorn, Twello en Deventer gaf hij drie mooie voorstellingen van Nepalese dansen. In die zes weken hield hij mijn huis op orde, maakte de tuin winterklaar, kookte en lette zelfs op dat ik de medicijnen innam. (Medicijnen! Ik heb ze lange tijd buiten de deur weten te houden. Soms denk ik: als ik ze nu eens niet meer in neem, zou ik dan echt eerder doodgaan? Ik kan deze bewering jammer genoeg niet testen!).
In Trouw van 18 november: De ouderen, dat is pas een groot thema’.
Ergens in dat zeer lezenswaard artikel staat de zin ‘Er is veel meer zorg nodig voor kwetsbare ouderen die nog thuis wonen. Het is nu al crisis’. Dat ik Manab mis, verwend als ik werd, mag duidelijk zijn. Die ervaring en dat artikel brachten me op een wel heel opmerkelijke gedachte.
Er is een computerbedrijf dat reclame maakt met de slogan ‘Neem een student in huis’.
Er is een tekort aan van alles en nog wat in onze leeftijdsgroep. Wat let ons om een student in huis te nemen tegen kost en inwoning? Natuurlijk moet er van alles geregeld worden zoals wanneer ik plotseling echt niet meer thuis kan blijven wonen. En natuurlijk kortsluiten met de belastingdienst. Dat niet opeens gedacht wordt aan samen wonen enzovoort. Mij gaat het om het idee.
Let op. Ik koop dan geen zorg in. Ik verhuur ook geen kamer. Enfin. Het is een idee. Ik ben gewoon om bij een idee niet te beginnen bij ‘ja maar’. Onderweg komen we genoeg beren tegen.
Zorg inkopen
Nog even terug op dat ‘zorg inkopen’. Ik gruw van dat woord. Zorg betekent: toewijding, zich bekommeren om. Zorg wordt te gemakkelijk gekoppeld aan geld. Zorg inkopen: verfoeilijke nagalm van het neo-liberalen ik-tijdperk.
Ik wens jullie allen een mooi kerstfeest en blijf ook in 2020 overeind en bij de tijd.
In januari zien we elkaar terug en dan gaat het over de spreuk van Loesje: Vernieuwing. Vooruit met de geit en met de baas!
Wiel Palmen (palme060@gmail.com)
woensdag 18 december 2019