“Tijdens de eerste drie weken gebruikten we drie T-shirts per dag”, vertelt Lennaert met een grijs op zijn gezicht. “We dronken wel negen liter water. Daarna begrepen we waarom de mannen waarmee we werkten zo vaak in de schaduw gingen zitten. Het is om 10.00 uur al twintig graden. We leerden met de tijd dat je op het warmst van de dag even een paar tandjes terug moet.” Samen met toen nog medeleerling-timmerman Koos vertrok Lennaert in november voor drie maanden naar Ghana om voor Stichting Big Step een praktijkschool te bouwen. Kinderen uit de wijde omtrek kunnen er leren timmeren en metselen. Koos werkt inmiddels bij Emergo Houtconstructies, maar was toen nog net als Lenneart in dienst en opleiding bij BouwStarters. Koos: “ We hebben zelf veel geld ingezameld en ook eigen geld in de reis en het project gestoken. Maar ook BouwStarters heeft ons goed ondersteund. Ze sponsorden ons met gereedschap en een deel van ons ticket. Geweldig!”

Sister Lucy
Hoewel de mannen de intentie hadden om ook les te geven, kwam dat niet helemaal van de grond. Lennaert: “In een land als Ghana gaat alles heel anders. We konden maar moeilijk aan bouwmaterialen komen en het duurde best een tijdje voor we goede mensen hadden. Mensen hebben een andere instelling en afspraken maken was best lastig. Aan de andere kant was er ook veel inzet. In Ntronang werkten we samen met Sister Lucy. Deze non heeft veel aanzien in het dorp. Ze zette de kinderen van haar eigen bestaande schooltje in. We leerden hen dus wel wat dingen, zoals het maken van stenen. Helaas hebben we de school niet afgekregen. Maar vooraf hadden we al door dat we dat niet gingen redden. De fundering ligt er en alle muren zijn opgemetseld, ook hebben we de vloeren gestort. De volgende vrijwilligers die voor stichting Big Step naar Ntronang gaan, kunnen weer verder bouwen.”

Interessant en frustrerend
De mannen kijken tevreden maar bescheiden terug naar hun tijd in Ntronang Koos: “Of ik trots ben? Nee, niet echt. We gingen er niet naar toe om een prestatie te leveren, maar om te doen wat we kunnen en een ervaring op te doen. Dat is gelukt. Ik vond het een prachtige tijd. We hebben bij dorpsbewoners in huis geleefd, het was allemaal heel primitief en we leerden veel over de cultuur. Helaas zijn we allebei ook flink ziek geweest, maar dat hoort er misschien wel bij. Ik vond het interessant en soms ook wel frustrerend om te merken dat de mensen daar anders naar de wereld kijken dan wij. Alles gaat langzamer en ze hebben andere ideeën over werk. Soms hadden medewerkers hun vaste bedrag voor een week verdiend en dan kwamen ze de volgende dag gewoon niet opdagen. Intussen bekeken veel mensen ons met een houding van: ‘Jij bent blank, dus ben je rijk’. Ik heb geleerd dat áls je wilt helpen, je tussen de mensen moet gaan wonen en mee moet draaien. Zelf heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat ik de hele week hard werk voor mijn geld. Ik denk dat je dat het beste kunt laten zien in plaats van te zeggen: ‘In Nederland doen we het zo, dus zo moeten jullie het ook doen.’ Dat werkt niet.”

Volwassener
Drie maanden ver van huis in een volstrekt vreemde omgeving met veel armoede, keihard werken in de brandende zon. Dat moet wat met een jonge timmerman doen. Lennaert merkt dat hij veranderd is. “Ik ben rustiger geworden, heb minder onrust in mijn lijf. Als ik vroeger een doel had, móest ik dat meteen realiseren. Nu zoek ik eerst even rustig uit hoe dat het beste kan.” Op zijn opleiding wordt die verandering ook opgemerkt. Lennaert: “Een leidinggevende vertelde me dat ik steviger in mijn schoenen sta en volwassener leiding geef als assistent-uitvoerder. Dat is een mooi souvenir van onze reis.”