Op het terrein pronkt een ‘kerkje’ met eigenwijs interieur en klokkentoren. Vader Verwaaijen levert trots zijn in sneeuwwitte trouwjurk gehulde dochter in de ‘Kerk’ af, waar ook haar partner, beide zonen en de Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand, Hedwig Peters, aanwezig zijn. Vader richt het woord aan zijn toekomstige schoonzoon: “Als je mijn dochter wilt hebben, dan zou er toch het nodige moeten gebeuren”. Daarmee doelt hij fijntjes op het feit dat Renee nooit officieel om de hand van zijn dochter heeft gevraagd en vervolgt: “ Ach, het heeft toch al veel geld gekost, dus ik zal ondanks dat maar mijn toestemming geven.”

Op een profaan, met bloemen bezaaid bankje, neemt het toekomstige echtpaar samen met de zonen Luka en Twan plaats. En dan vertelt de trouwambtenaar over haar bezoek aan het stel. Dat Renee en Appie ruim 12 jaar na hun eerste kus gaan trouwen. Ze bekent nooit eerder een oranje huwelijksaankondiging te hebben gezien. “Als een oranje draad (de Pecokleur) loopt Peco dan ook door het leven van beiden”, benadrukt Hedwig. Al sinds jonge leeftijd zijn zij verbonden aan Peco, waar zij elkaar ook hebben leren kennen. Door Appie’s onopvallend en rustig gedrag was hij Renee echter nooit bijzonder opgevallen, totdat hij op een avond in ‘beschonken’ toestand de aandacht trok en blijvende indruk maakte. Renee’s toenaderingspogingen vielen Appie aanvankelijk niet op, maar toen hij ze eenmaal opmerkte vloog de vlam in de pan. De verkering groeide tot een serieuze relatie en anderhalf jaar hebben ze – wachtend op woonruimte in Teuge – in de tuin van haar ouders gebivakkeerd. De kinderwens hadden ze al lang naar elkaar uitgesproken en na twee jaar werd zoon Luka geboren en na vier jaar zoon Twan.

Renee wilde al lang stiekem dolgraag trouwen, maar er kwam maar geen teken van Appie en dat ging haar vervelen. Ze deed verwoede pogingen om hem hints te geven, maar het kwam er maar niet van. Echter: tijdens de Peco-Speelweek 2015 volgde dé hint, waar hij niet omheen kon. Dat gegeven dwong hem thuis op de knieën, om haar officieel ten huwelijk te vragen. De trouwambtenaar speelt hier natuurlijk op in en merkt op: “Heel veel kinderen hebben vast nog nooit een man gezien die op z’n knieën gaat voor een huwelijksaanzoek.” Na luid gekrijs van circa 100 kinderen, wat zoveel betekende als ‘nee nooit gezien’, kwam Appie een tweede keer in de benen om aan het verzoek van Hedwig gehoor te geven en de scène voor het hele publiek te herhalen.” Hilariteit alom. Nadat Hedwig verklapt had waarom beiden zo gek op elkaar zijn en een enkel verbeterpunt had genoemd, was het tijd voor het afnemen van de trouwbelofte, gevolgd door een intensieve kus. De trouwringen werden door beide zonen op een fraai zelf gemaakt presenteerblad van hout aangedragen en met het ondertekenen van de huwelijksakte was het stel in de echt verbonden. Een bijzondere dag, een bijzondere locatie en bijzondere mensen. Onvergetelijk dus! En Hedwig heeft daar haar eigen humoristische ‘sausje’ overheen gegoten.