Eenmaal buiten waren Lewis en ik natuurlijk euforisch, wat een wonderlijk avontuur!

De ontmoeting en mooie connectie bleven in m’n hoofd hangen en een maand of twee later raapte ik de moed bij elkaar. Ik had gezien dat André mij ook was gaan volgen op Twitter en dat schiep de mogelijkheid om een persoonlijk bericht naar hem te sturen. Inmiddels had ik al lang mijn gedachten laten gaan over zijn uitleg over het overview effect. Langzaam drong het tot me door dat mijn schilderijen vanuit dit perspectief complementair waren hieraan. Oftewel op dezelfde lijn maar dan vanuit het tegenovergestelde perspectief vanaf de bodem naar boven naar het water en de lucht. Met deze boodschap en de vraag of hij er iets voor zou voelen om mijn expositie te openen verzond ik het bericht. Ik realiseerde me maar al te goed dat mijn beurs het niet zou toelaten hem te kunnen betalen dus in het voorstel bood ik ook aan om te ‘betalen’ met een schilderij dat hij mocht uitkiezen. Het bleef twee maanden stil, totdat ik een mail kreeg van zijn vrouw die op verzoek van André wilde weten van de hoed en de rand naar aanleiding van mijn vraag via Twitter. Het was inmiddels begin april en corona had net zijn intrede gedaan. De wereld was stil en iedereen bleef zoveel mogelijk binnen. Maar tot mijn grote verbazing werd allengs duidelijk via mail en telefoon dat zij geïnteresseerd waren in mijn voorstel.``

Gefrustreerd

Het was dan ook een gigantische teleurstelling toen door de coronamaatregelen deze expositie in Doesburg niet kon doorgaan. “Maar goed, we gaan voor volgend jaar”, zei ik tegen mezelf. Heel Nederland was inmiddels ‘op slot’, mijn expositie zou onder de vlag van de IJsselbiënnale vallen en ook deze was een jaar verplaatst. Dus we tilden het naar een jaar later. In juli begonnen de versoepelingen en het zag er goed uit. Ik had in de tussentijd keihard doorgewerkt, andere exposities gingen inmiddels ook weer door en ik verheugde me nu werkelijk op de expositie in Doesburg in augustus waar André een mooie rol zou gaan spelen.

Op 21 juli kwam er een telefoontje uit Doesburg met het bericht dat de organisatie daar het niet aandurfde de expositie door te laten gaan vanwege angst voor corona. Heel eerlijk: ik was totaal stupéfait (alle galeries en musea waren inmiddels open!?) en ik heb twee dagen down doorgebracht; zo hard gewerkt en nu ontzettend gefrustreerd door zoveel tegenslag.

Corona maatregelen

Ik besloot mezelf daarna te herpakken en iedereen in m’n omgeving te bellen die misschien een alternatief kon bedenken voor mijn expositie waarvan ik vond dat die moest doorgaan. Vanuit de organisatie van de IJsselbiënnale kreeg ik ook meteen bijval en er werd vanuit alle hoeken en gaten meegedacht. Hanna, mijn vriendin opperde het Dorpskerkje in Wilp. Ik was er nog nooit binnen geweest, maar wist wel waar het stond; heel mooi idyllisch op de dijk aan de rand van de uiterwaarden van de IJssel. Qua plek perfect passend bij mijn werk. De afspraak voor een bezoek was snel gemaakt en vanaf het moment dat ik de kerk binnenging en Yvonne, de locatiemanager te kennen gaf dat er mogelijkheid was om daar te exposeren, trokken de donkere wolken op. Het was niet onmogelijk: vijf weken nog, dat betekende geen vakantie maar heel hard doorwerken mét hulp van een heleboel ontzettend toffe mensen en vrienden.

Mijn schilderijen hebben nog nooit zo mooi staan stralen, tijdens het drie kwartier durende gesprek dat zo mooi soepel verliep en waarin echt twee werelden samen kwamen. De genodigden waren muisstil. Ik ben bedolven onder bijzondere cadeautjes, complimentjes en mooie foto’s kwamen naderhand binnen. Het was een prachtige bijeenkomst op een prachtige locatie. Wat een wonder dat het lukte, hemel en aarde bewogen: Underview en overview kwamen helemaal samen. Margot geeft aan dat door de maatregelen rondom corona weinig mensen de officiële opening van haar expositie konden bijwonen. Het mag duidelijk wezen dat ze dat liever anders had gezien.