Een paard die verkocht was naar Engeland, werd opgehaald door een speciaal transportbedrijf. Vanuit Duitsland hadden ze vandaag nog twee adressen in Nederland gedaan waarmee ze met een volle vrachtwagen het water over zouden gaan steken. Mooi geregeld dus.

Nadat al het papierwerk was gedaan, hoefden de twee paarden alleen nog ingeladen te worden. Het waren tweejarige dieren die nog niet alles gewend waren. Maar zo’n grote vrachtwagen met brede klep oplopen, zou normaal gesproken minder moeilijk gaan dan een kleine trailer.

Omdat één paard wat meer terughoudend was, werd eerst de makkelijkste gepakt. Deze liep inderdaad zonder problemen de klep op en kon mooi voorin de vrachtwagen worden neergezet.

Maar het opladen van het tweede paard gaf een vertraging op het programma. Al toen hij op vijftien meter in de buurt kwam van de vrachtwagen ging de rem erop en zette hij geen stap meer.

Trekken, lokken met brokken, van alles werd geprobeerd. Maar het was al snel duidelijk; dit gaat zo niet lukken.

Omdat het erg gevaarlijk is om achter een paard te gaan staan, laat staan een paard te gaan duwen die niet vooruit wil, werd bedacht de dierenarts te laten komen om hem te verdoven.

En zo kwam ik ’s avonds rond 22.30 aangereden op het erf. Aan de blikken van de helpers was duidelijk te zien dat ze al lang aan het proberen waren geweest en dat ze blij waren dat ik er was.

De druk die me werd opgelegd was hoog; ik moest het nu oplossen. En de vrachtwagen wilde vertrekken.

Ik maakte meteen een narcosespuit klaar en vroeg degene met de meest rustige uitstraling het paard even vast te houden.

In een bloedvat in de hals bracht ik de narcose in en ik legde uit wat het plan was.

‘Er moet een lang touw aan het halster komen en een touw achter de achterhand van het paard langs waar we trek- en drukkracht konden uitoefenen.’

Terwijl ik dit vertelde zakte het hoofd van het paard steeds meer naar beneden door de narcose, maar toch hield hij de focus op de vrachtwagen.

Iedereen werd op de juiste plaats gezet en ik nam de leiding om aan te geven wat er moest gebeuren. We moesten nog ongeveer vijf meter afleggen voordat we bij de klep waren.

Zelf spontaan gaan lopen zat er voor het paard niet meer in, dus ik liet de drie omstanders aan het touw trekken en zelf trok ik aan een band die achter het paard langsliep en aan de trailer gelust was.

Twee stappen waren inmiddels gezet.

‘Wie wil het trekken aan deze band overnemen?’ vroeg ik zodat ik nu over kon gaan op een andere klus.

Mijn bodywarmer legde ik over het hoofd van het paard en één voor één ging ik de vier benen langs om ze op te tillen en steeds een ministapje vooruit te zetten. Ondertussen werd er getrokken en inmiddels ook geduwd.

Het eerste succesmomentje ontstond toen we beide voorbenen op de klep hadden.

De eerste tegenvaller kwam tien seconden later toen hij ineens toch weer vijf meter achteruit liep. Zuchten en weer opnieuw beginnen dus.

Op de laatste meter na, verplaatsten wij het paard met een snelheid van ongeveer een meter per tien minuten waarbij we steeds meer kledingstukken van ons afgooiden.

Het werd steeds warmer, maar de finish kwam dichterbij.

De opluchting was groot toen de klep eindelijk dichtkon. Snel naar de boot en niet meer terugkomen.

‘Hoe zeg je ‘problemen met trailerladen’ in het Engels?’ vroeg ik de verkopers.

‘Geen idee. It’s a good horse heb ik ze gezegd, de rest komen ze zelf wel achter.’

Een paard die verkocht was naar Engeland, werd opgehaald door een speciaal transportbedrijf. Vanuit Duitsland hadden ze vandaag nog twee adressen in Nederland gedaan waarmee ze met een volle vrachtwagen het water over zouden gaan steken. Mooi geregeld dus.

Nadat al het papierwerk was gedaan, hoefden de twee paarden alleen nog ingeladen te worden. Het waren tweejarige dieren die nog niet alles gewend waren. Maar zo’n grote vrachtwagen met brede klep oplopen, zou normaal gesproken minder moeilijk gaan dan een kleine trailer.

Omdat één paard wat meer terughoudend was, werd eerst de makkelijkste gepakt. Deze liep inderdaad zonder problemen de klep op en kon mooi voorin de vrachtwagen worden neergezet.

Maar het opladen van het tweede paard gaf een vertraging op het programma. Al toen hij op vijftien meter in de buurt kwam van de vrachtwagen ging de rem erop en zette hij geen stap meer.

Trekken, lokken met brokken, van alles werd geprobeerd. Maar het was al snel duidelijk; dit gaat zo niet lukken.

Omdat het erg gevaarlijk is om achter een paard te gaan staan, laat staan een paard te gaan duwen die niet vooruit wil, werd bedacht de dierenarts te laten komen om hem te verdoven.

En zo kwam ik ’s avonds rond 22.30 aangereden op het erf. Aan de blikken van de helpers was duidelijk te zien dat ze al lang aan het proberen waren geweest en dat ze blij waren dat ik er was.

De druk die me werd opgelegd was hoog; ik moest het nu oplossen. En de vrachtwagen wilde vertrekken.

Ik maakte meteen een narcosespuit klaar en vroeg degene met de meest rustige uitstraling het paard even vast te houden.

In een bloedvat in de hals bracht ik de narcose in en ik legde uit wat het plan was.

‘Er moet een lang touw aan het halster komen en een touw achter de achterhand van het paard langs waar we trek- en drukkracht konden uitoefenen.’

Terwijl ik dit vertelde zakte het hoofd van het paard steeds meer naar beneden door de narcose, maar toch hield hij de focus op de vrachtwagen.

Iedereen werd op de juiste plaats gezet en ik nam de leiding om aan te geven wat er moest gebeuren. We moesten nog ongeveer vijf meter afleggen voordat we bij de klep waren.

Zelf spontaan gaan lopen zat er voor het paard niet meer in, dus ik liet de drie omstanders aan het touw trekken en zelf trok ik aan een band die achter het paard langsliep en aan de trailer gelust was.

Twee stappen waren inmiddels gezet.

‘Wie wil het trekken aan deze band overnemen?’ vroeg ik zodat ik nu over kon gaan op een andere klus.

Mijn bodywarmer legde ik over het hoofd van het paard en één voor één ging ik de vier benen langs om ze op te tillen en steeds een ministapje vooruit te zetten. Ondertussen werd er getrokken en inmiddels ook geduwd.

Het eerste succesmomentje ontstond toen we beide voorbenen op de klep hadden.

De eerste tegenvaller kwam tien seconden later toen hij ineens toch weer vijf meter achteruit liep. Zuchten en weer opnieuw beginnen dus.

Op de laatste meter na, verplaatsten wij het paard met een snelheid van ongeveer een meter per tien minuten waarbij we steeds meer kledingstukken van ons afgooiden.

Het werd steeds warmer, maar de finish kwam dichterbij.

De opluchting was groot toen de klep eindelijk dichtkon. Snel naar de boot en niet meer terugkomen.

‘Hoe zeg je ‘problemen met trailerladen’ in het Engels?’ vroeg ik de verkopers.

‘Geen idee. It’s a good horse heb ik ze gezegd, de rest komen ze zelf wel achter.’