Maar er zijn ook veel menselijke tradities die in eerste instantie niets met dieren te maken hebben, die we toch merken in ons werk. Richting oud en nieuw hebben we veel vragen over vuurwerkangst, een zonnige feestdag geeft veel bijtincidenten van honden onderling omdat er nu eenmaal meer gewandeld wordt en op dagen dat veel gebarbecued wordt mogen we vaak satéprikkers uit honden verwijderen.

Afgelopen weekend was er weer sprake van een menselijke traditie; namelijk Pasen. Met Pasen wordt er gebruncht, zijn mensen thuis en worden er veel paaseieren gegeten. Dat dit niet alleen door mensen, maar ook door honden gebeurt is met werken tijdens zo’n feestdag goed te merken. Tussen de normale drukte door en enkele veulens die geboren werden met elk hun eigen problemen, werd ik 10 keer gebeld met dezelfde vraag; ‘Onze hond heeft enkele paaseitjes gegeten, wat moeten we doen?’

Dat vele hondeneigenaren weten dat chocolade gevaarlijk kan zijn, kunnen we dan goed merken. Gelukkig zijn veel producten gemaakt met maar een heel klein deel pure chocolade. Dus was het doel van de meeste telefoontjes is de mensen gerust te stellen door ze mede te delen dat het niet gevaarlijk was en we er niets aan hoefden te doen.

Ik verwachtte dat telefoontje nummer 11 ongeveer hetzelfde zou eindigen. ‘Goedemiddag. Onze hond Spike kon zojuist bij het bord met chocolade-eitjes en heeft zo’n 6 eieren te pakken gekregen. Alleen waren die aan een koord geregen en zat de naald er nog aan.’

Ah, deze variant had ik nog niet eerder gehoord. Het koord met een naald van 4 cm eraan maakte dat ik mijn standaard antwoord er niet in kon gooien nu. De eigenaren hadden het liefst dat hij er meteen uitgehaald werd.

De naald nogmaals langs de slokdarm te laten gaan door hem te laten braken leek mij niet de beste optie en opereren nu nog een brug te ver. Dus kwam ik met plan C;

‘Geef je hond de komende uren af en toe een stuk pens en ontbijtkoek, zodat deze hopelijk om de naald gaat. Er is een grote kans dat alles er binnen een paar dagen zelf uitkomt door verder niks te doen. Maar we gaan wel goed een vinger aan de pols houden.’

De eigenaren hielden de toestand van de hond goed in de gaten en 2 dagen later maakten we een röntgenfoto om te kijken of en waar de naald zich in het lichaam bevond. Zat hij nog in de maag of daar in de buurt; dan gingen we hem alsnog opereren en waren we nog mooi op tijd.

Spike was nog heel fit en dat merkten we goed toen we hem in de houtgreep moesten houden voor het maken perfecte plaatje.

De naald hadden we snel in beeld. Niet in de maag, niet halverwege, maar zo’n 10 cm van de uitgang. Net op tijd, of net te vroeg de röntgenfoto gemaakt dus.

Goed nieuws en de eigenaren gingen naar huis met de opdracht de volgende ontlasting even goed uit te pluizen. Een goede indicatie voor het gebruik van handschoenen en een mondkapje tipte ik nog even.

En ja hoor, na een paar uur kregen we het verlossende telefoontje van een naald en draad die ter wereld waren gekomen. Zelf nog met een stukje folie eraan.

Niets doen is soms het moeilijkste, maar wel de beste keuze in de geneeskunde. Ook al staat er een eigenaar bij die met zijn emoties soms bijna eist dat er meteen iets gaat gebeuren. Voor ons de kunst ons daar niet door te laten verleiden. Voor de patiënt vaak de fijnste oplossing.