In de vitrine staan breekbare figuren van dun en buigzaam draadwerk dat Ton vormt tot een sierlijk kleinood met verrassende vormen. Meest opvallend is een creatie die een physalis, een van oorsprong oranje lampionplantje, omhelst waarvan slechts het geraamte is overgebleven. Door het verfijnde buigen maken de objecten vrijwel de indruk dat ze gemaakt zijn door middel van een Filigrain-techniek. Opvallend is het grote ‘boek’ over de kringloop van water met vele boeiende aan elkaar geschakelde tekeningen, in een kaft van twee soorten metaal. Zijn houten creaties zijn glad en aaibaar. Je voelt een authentieke verstilling. Bevroren momenten van actie en snelheid. Ingetogen en niet luidruchtig. De sculpturen zijn van appel- en perenhout.

Irene schildert van figuratief naar abstract en is gek op gemengde technieken. “Ik schilder ook met olieverf”, zegt ze,”maar dat is minder milieuvriendelijk en de droogperiode duurt me te lang”. Ze laat zich dikwijls verrassen door de verf en heeft periodes gekend van verschillende kleuren. Omdat haar zoon iets had met regenbogen is ze na zijn overlijden regenbogen gaan schilderen. Veel kleuren in haar werken zijn verbonden aan de regenboog-chakra’s. Ze corresponderen met de kleuren van de regenboog en elke kleur heeft een betekenis. Op dit ogenblik geeft Irene de voorkeur aan paars, geen willekeurige keuze maar eveneens verbonden aan een bepaalde achtergrond. Bij het bekijken van haar schilderijen wordt duidelijk: alles is geïnspireerd op spiritualiteit. Een suggestieve wereld, waarin de toeschouwer de vrijheid heeft een eigen verhaal te maken. Kleur speelt onmiskenbaar een belangrijke rol.