Door Jos Bosch

‘We gaan toch wel zoenen?’ vraagt Stien aan mij bij binnenkomst in de woning. Kort daarvoor zwaaide Henk het tuinhek open, waarbij de hond me blaffend en springend verwelkomd. Als oud-Terwoldenaar en bekend met het ‘ons kent ons’ is de begroeting daardoor extra hartelijk. Maar de ontmoeting is dit keer toch wat meer formeel door de opdracht: ‘een leuk stukje in de krant’. Omringd door een kleurenpracht van vele boeketten bloemen, vermengd met de geur van zelf gebakken appeltaart en zittend rondom de houtkachel, beginnen we achteraan in het verhaal en banen ons een weg door vijftig enerverende jaren.

Het meisje in de natuur
De Woeste Hoeve, vroeger – vóór de aanleg van de A50 – reed je er langs wanneer je vanuit Apeldoorn op weg was naar Arnhem. De familie Gelder woonde er in het inmiddels monumentale tolhuis. Stien: “Ik ben in de natuur groot geworden en leerde omgaan met de elementen, er was nog geen buien- of weerradar.” De stilte, de grillen van de natuur maar ook de vrijheid, Stien was ermee bekend en het is ontzettend fijn dat het gouden stel dat ook ervaart op hun huidige woonstek, net buiten het dorp Terwolde. Aan de voorzijde de doorgaande weg richting onder meer Welsum, aan de achterzijde is het een oase van groene rust met een prachtige, door hun zelf ontworpen tuin met een waterpartij, hagen en grote bomen als veilige rustplaats voor vogels.

De Wassinks uut Terwolde
Henk werd in Diepenveen geboren maar groeide op aan De Emstermate in Terwolde. Henk: “Mijn vader wilde boer worden maar daarvoor was ons huis en de grond in Diepenveen te klein. Mijn oom woonde in Terwolde, hij was oud en zijn kinderen woonden in Canada. Mijn ouders konden de boerderij in Terwolde huren, daardoor groter wonen en werken als ook voor mijn oom zorgen. De Wassinks komen van oorsprong ook van De Emstermate in Terwolde.”

Het werkbare leven
Jong getrouwd en ook al op jonge leeftijd aan het werk, zijn Stien en Henk inmiddels meerdere jaren met pensioen. Stien werkte 39 jaren voor de Gelre ziekenhuizen en was deskundig op het gebied van voeding, werkte daarbij onder meer op de kraamafdeling en had de voedingszorg voor jonge kinderen. Henk werkte na zijn diensttijd in de tuinbouw, werd vervolgens tuinman/conciërge bij de toenmalige Land en Tuinbouwschool in Twello, klom op tot hoofdconciërge en na een studie in Utrecht werd zijn functie pedagogisch conciërge. Beiden een boeiend beroep waar ze veel energie in kwijt konden. “Het is vijf jaren geleden dat ik stopte, maar ik mis mijn werk nog steeds” aldus Stien. “Het teamwork dat we hadden, het samen werken met collega’s.” En Henk? Een allrounder met veel mensenkennis en een grote meerwaarde voor zijn vak. Hij pikte bijvoorbeeld in een volle aula op school de kinderen eruit waar wat mee was, had er oog voor. Hij was voor hen een vertrouwenspersoon.

De ontmoeting van twee jonge twintigers
Ons gesprek gaat van de hak op de tak en is verre van chronologisch, maar dat komt vooral door de vele belevenissen en anekdotes waarbij het echtpaar elkaar regelmatig bijvalt om een verhaal rond en kloppend te krijgen. Voor het begin van hun leven sámen moeten we eigenlijk beginnen bij de diensttijd van Henk. De jonge korporaal dronk ’s ochtends koffie in de officiersmess en zorgde dan ook voor de man die de tuinen van de Saksen Weimarkazerne onderhield. Die man was – naar later bleek – de vader van Stien en dus de toekomstige schoonvader van Henk. Henk en Stien ontmoetten elkaar tijdens het uitgaan in De Manege in Apeldoorn. Stien: “Ik zocht een jongen die van de natuur hield, iemand die van buiten komt want ik zou nooit in de stad gaan wonen. Een mooie slanke, strakke man met gitzwart haar.” Bij hun eerste ontmoeting kon Cupido al pijlen richten.

Ter gelegenheid van haar 21e verjaardag werd Henk door Stien uitgenodigd om bij haar thuis te komen. “Toen ik de woonkamer inliep zat de vader van Stien achter de deur en riep ‘verrek, bin ie dat?’ Daar zat de man waar ik regelmatig mee koffie dronk op de kazerne. Dus ik was gelijk goedgekeurd!” en Henk juicht wederom van enthousiasme bij de herinnering aan die bijzondere ontmoeting. Stien: “En dan te bedenken dat mijn vader altijd aardappels haalde bij een boer in Terwolde, hij was verliefd op de IJsselstreek. Dus al met al heeft het allemaal zo moeten zijn, mijn ontmoeting met Henk was voorbestemd, daar geloof ik in!”

Zwaaien naar iedereen
Het is 1973 wanneer Henk en Stien neerstrijken aan de Schoolstraat in Terwolde. Stien leerde het dorpse leven kennen waarbij Henk af en toe haar gids was. Zoals het zwaaien naar en begroeten van iedereen in het dorp, ook al ken je elkaar niet. Stien: “de leukste tijd was toen de kinderen op de lagere school zaten. Ik deed van alles in het dorp, rondom school, de zangvereniging, noem maar op.” De kinderen werden groter, het huis te klein. In plaats van verbouwen trok het gezin naar Twello. Ze woonden er tien jaren maar misten het dorpse gevoel. Ze konden een stukje grond kopen op de plek waar vroeger ‘de molen van Siebelink’ stond, aan de Molenweg in Terwolde. Sinds het jaar 2000 wonen ze op die bijzondere historische plek en willen er ook blijven, want de woning voorziet in alles en is feitelijk levensloopbestendig.

Een actief sociaal leven
Veel ruimte in en om het huis, maar elkaar veel ruimte geven in hun leven is ook een belangrijk punt. Stien: “We willen elkaar niet de hele dag om ons heen hebben” hoewel ze wel heel veel samen ondernemen en Stien vervolgd. “Henk is altijd buiten en bezig met de tuin, we fietsen heel veel. Zelfs tijdens onze vakanties in Frankrijk wordt er gefietst, er wordt ook kano gevaren! We kamperen al 22 jaar met een kleine caravan, dan moet je wel een goed huwelijk hebben, ha, ha, ha!” Ook Terschelling is hun favoriet en jaarlijks zijn ze op het eiland te vinden. Dit jaar wordt het Vlieland, aangeboden door de kinderen vanwege het feestelijke jaar.

Dichter bij huis is Henk bestuurslid van Vereniging Dorpsbelangen, speelt wekelijks jeu de boules en zingt bij shantykoor d’Ieselsingers. Stien is vrijwilliger bij molen De Ooievaar en is onlangs gestart als vrijwilliger in ’t Trefpunt Duistervoorde. Ze speelt al vanaf haar 12e gitaar en zingt bij een koor in Apeldoorn. Qua gezondheid hebben ze het nodige te stellen gehad en nóg, maar hun optimisme viert de boventoon. Genieten van kinderen, kleinkinderen en dankbaar zijn dat ze zoveel samen beleven! Stien: “En zo ben je vijftig jaar bij elkaar, alsof ’t niks is!”