Bruikbare ingrediënten

Drie mensen met sterk uiteenlopende verhalen uit het verleden, zijn inmiddels al vele maanden collega’s van elkaar. Een jaar geleden zag hun wereld er nog heel anders uit. Evelien, Jetty en Ton werkten met veel plezier in de horeca. Geroutineerde harde werkers met passie voor hun vak en het typische karakter dat horecamensen zo kenmerkt. Je ogen gericht op alle gasten, het ze zo aangenaam mogelijk maken en plezier beleven wanneer de mensen zich thuis voelen en je bij het afscheid bedanken voor het heerlijke eten, de fijne drankjes en de gastvrijheid. Ingrediënten die ze heel goed konden gebruiken, toen ze vorig jaar de stap maakten om hun diensten te gaan verlenen in de zorg.

September

Bij September wonen mensen die niet meer zelfstandig kunnen wonen. Liefde, aandacht en betrokkenheid staan voorop en dit, samen met alle zorg, wordt geboden in een vorm van kleinschalig wonen. José Driessen: “Wij bieden veiligheid en geborgenheid waarbij je ons als één groot gezin moet voorstellen. Daarbij moet álles gedaan worden. Uiteraard de zorg, maar ook bijvoorbeeld het doen van de was of koken voor iedereen.” José is leidinggevende maar werkt zelf ook mee, want de organisatie werkt met minder management en meer zorg op de vloer. “We werken met mensen die prima weten hoe het is om zorg te leveren. Je hoeft niet geschoold te zijn om dat te doen. Als je maar positief denkt en jezelf de vraag stelt; waar ligt jouw hart en passie. Zeker zijn er geschoolde mensen, voor de medicatie en bijvoorbeeld het contact met de artsen.”

Ton

Ton van Bussel is een van degenen, die de meer medisch gerichte zorg kan verlenen. “Het is ruim 30 jaren geleden dat ik in de zorg werkte. Ik heb een achtergrond als verpleegkundige en ziekenverzorgende.” Ton is de enige man in een groep van 35 collega’s, werkt 24 uren in de zorg en dat is prima. Daarnaast werkt hij voor het Voorster Nieuws en heeft z’n eigen cateringbedrijf. Zaken die hij prima op kan pakken naast zijn loondienstbetrekking, maar het spreekt voor zich dat de catering op een laag pitje staat. “Maar ik moest wel fors aan de studie en maakte 35 toetsen in anderhalve maand.” Zijn keuze voor de organisatie in Twello is heel bewust. “Wat mooi is, betreft de kleinschaligheid, het huiskamergevoel, de visie vanuit de bewoner en de huishoudelijke taken.”

Jetty

Ze werkte met veel plezier binnen een grote organisatie op het gebeid van horeca. Vorig jaar werd het filiaal waar zij werkte gesloten. Zij en haar collega’s werden uit elkaar getrokken, waarbij ze in eerste instantie dichtbij haar vorige bedrijf aan de gang kon. Omdat ze deel uitmaakte van een landelijke keten welke ook andere samenwerkingen had, kwam ze onder meer te werken bij nota bene een grote supermarkt, waar ze letterlijk overal werd ingezet. Ze werd ook gedetacheerd in Harderwijk, ver van waar ze woonde en haar voormalige werkplek had. “Het was daar een startend bedrijf en ik moest een nieuw team inwerken” en dat in combinatie met de reisafstanden was geen succes. Ze ging op zoek naar nieuwe uitdagingen en raakte bekend met September. “Ik heb een dagje meegedraaid. Het werk is enerzijds verschillend, maar je moet ook gastvriendelijk zijn naar bewoners en daar is geen verschil. Ik vind het leuk en dankbaar werk, omdat je met een goed gevoel naar huis gaat.” Ook Jetty werkt 24 uren en kan dit goed combineren met thuis, waar ze ook nog een privéstal heeft te runnen.

Evelien

“Ik ben alleen maar horeca, al vanaf mijn 15e. Aankomkende zomer komt het derde seizoen van ons mooie bedrijf eraan. Het eerste seizoen was waanzinnig, vanaf dag één was het een succes!” Samen met haar man runt ze een prachtig bedrijf aan de IJssel, dat nu sowieso is gesloten vanwege het winterse seizoen. “Na drie maanden open te zijn in het eerste seizoen, kregen we de diagnose van onze Pleun; de ziekte van Batten.” Batten is een slopende, dodelijke stofwisselingsziekte bij kinderen. Er zijn ongeveer 60 kinderen in Nederland met deze ziekte. “Hadden we het vier maanden eerder vernomen, dat had onze zaak niet bestaan. Maar het was er wél en we hebben de keuze gemaakt door ons leven niet te laten bepalen door wat de ziekte doet. We willen zijn wie we zijn, Pleun hoort bij ons!” Vaker had Evelien zichzelf al de vraag gesteld, wat te gaan doen in de wintertijd. Ze kende José en de organisatie al, maar mede ook toekomstige ontwikkelingen van het eigen kind speelden een rol. “Pleun en het ziekteproces zijn wel een trigger geweest, maar ik moet ook samen met mensen zijn dus ik ben blij dat ik die stap heb gezet in de zorg, want het past bij mij.”

Blijvend in de zorg

Hun werk is meer dan alleen de papieren. Genieten als een bewoner zegt dat de aardappels lekker waren. Ton; “gebruik maken van elkaars kwaliteiten maakt ook een goede samenwerking en de beste zorg voor bewoners. De ene doet de nagels, de ander de haren en de derde kookt. Dat maakt iedere dag anders en nieuw en voor de bewoners wat te beleven!” Alle drie zijn ze ervan overtuigd; het werken in de zorg is fantastisch, ze zijn blij met hun zorgende werk en willen het graag blijven doen. “Ik moet onder de mensen en altijd bezig zijn, anders word ik ongelukkig” aldus Jetty. “Ik hoop dat we straks met de horeca weer open kunnen” aldus Evelien. “Maar ik heb m’n plek ook aardig gevonden en wil graag blijven” en dus zal ook Evelien de feeling met de zorg blijven houden.