Uit alles blijkt dat ze als duo perfect op elkaar zijn ingespeeld en dan in alle opzichten, muzikaal en wat vooral opviel, hun stemmen. De twee pianistes slaan een brug tussen de concertzaal met een flinke dosis humor.

We zijn vanmiddag in het beroemde café Le boeuf sur le toit, waar de artistieke avant-garde van die tijd elkaar ontmoette en inspireerde. Stravinsky’s Sacre du printemps, Milhaud’s vrolijke Scaramouche, maar evengoed een jazzy uitvoering van Bach en een eerlijke performance van Smetana’s meeslepende Moldau – ze komen allemaal voorbij in dit concert. Virtuositeit ten top, waarbij de vingers ratelen evenals hun stemmen.

Bij aanvang van de voorstelling zitten Beth & Flo achter de vleugel, hun ruggen naar de zaal. Alsof ze een tweeling zijn, één lichaam met vier handen. Alles is goed, alles is kalm, de muziek is prachtig. Maar dan scheuren ze zich los van elkaar en blijken ze twee verschillende types. De toon is gezet met prachtige muziek van grote componisten. Chopin, Bach, Rachmaninov, Schubert, Piazzolla en nog veel meer komt voorbij. Gershwin’s ingetogen The man i love, of het sprankelende I got rythm. En niet te vergeten de Rapsodie in blue. Veel indruk maakte Smetana’s meeslepende Moldau, een prachtig stuk waarin de muzikaliteit van beiden naar boven kwam. De muziek is goed gekozen en de uitvoering ervan staat als een huis, de dames zingen prima. Het blijft steeds de muziek die de hoofdrol speelt en die het publiek raakt. De missie is geslaagd is, als ze samen eindigen zoals ze begonnen, achter de vleugel, als een eenheid met vier handen, de hoofdrol voor de vleugel en de klassieke muziek.

Beth & Flo brachten hun programma met een flinke dosis humor.