De verlegen boerendochter

Lidy begon haar carrière thuis als boerendochter. “Dat betekende in mijn jeugd; meewerken, alle dagen en in alle seizoenen: ook sámen werken. Daarna ben ik van een stuk verlegenheid verlost in een truckerscafé aan de Belgische grens, tijdens vakantiewerk. Daar leerde ik andere mensen te bedienen; mensen die totaal anders met je omgingen dan ik thuis gewend was.” Na de middelbare school op een internaat, voltooide ze de opleiding tot diëtiste, want dat paste bij haar, aldus Lidy. Ze was geïnteresseerd in eten en alles wat met voeding te maken heeft.

Waarom mensen doen wat ze doen

Tien jaren werkte ze in een combinatie ziekenhuis/verpleegtehuis. Ze leerde alles over diëten en koken maar bóvenal, de diëtiste leerde beter kijken en luisteren. Ze kwam bijvoorbeeld bij mensen die heel ziek waren. “Dan gaat het niet meer over eiwitten, vetten of koolhydraten, maar dan heb je mensen tegenover je waarvan je denkt; hoe krijg ik die nou lekker aan het eten? Of mensen die op en af die weegschaal stappen en roepen ‘de weegschaal klop niet’ of ‘ik kan er niets aan doen, ik kom uit een familie die nu eenmaal dik is.’ Toen ben ik gedragsmatig geïnteresseerd geraakt. Hoe zitten mensen in elkaar, die zo totaal verschillend reageren op een advies dat ze krijgen om anders te leven, waarbij ze de oorzaak buiten zichzelf zoeken. Gaandeweg, ben ik m’n werk steeds vaker van die kant gaan bekijken. Wat is de motivatie van klanten? Wat van collega’s en medewerkers?”

Van diëtiste tot Tweede Kamer

Ze was pas 25 toen ze manager werd van een keuken met 50 personeelsleden onder haar hoede, terwijl ze nog nooit van ‘management’ had gehoord. “Ik probeerde op een of andere manier grip te krijgen op processen. Hoe krijg je het eten beter bij de patiënten, hoe krijg je het lekkerder? Hoe krijg je dat met de medewerkers voor elkaar?” Daarna verhuisde ze naar het ministerie van Landbouw en schreef mee aan het voedingsbeleid voor de Tweede Kamer. “Veel geleerd over hoe nota’s tot stand komen, hoe ministeries werken, hoe ambtenaren met elkaar werken. Dat vereist bijzondere vaardigheden. Maar; je past je aan of je vertrekt. Want, het is wél degelijk een kunst om een breed gedragen en goed onderbouwde beleidsnota voor elkaar te krijgen.”

Iets wat er nog niet is een kans geven

Maar Lidy was in een wereld terecht gekomen welke op termijn niet bij haar paste. Onderhandelen met partijen over compromisteksten en resultaten op de hele lange termijn: voor een vrouw die zichzelf pragmatisch noemt, gaat het leven dan te langzaam. “Daarna heb ik het onderhoud en beheer van het ministeriegebouw in Den Haag gedaan, want er kwam iemand vragen of ik dat wilde doen. Een kantoorgebouw met 1600 mensen en de inkoop voor landbouwvestigingen in Nederland. Op het laatst met bedrijfsinterne milieuzorg. Wat bij mij hoort is, dat als ik iets geleerd heb en snap, er dan vanzelf iets gebeurt, waardoor ik iets anders ga doen.” En zo kwam ze terecht bij een consultancybureau. Vier maanden later leidde Lidy een landelijk symposium voor milieuzorg in kantoorgebouwen. En ze had het nog nooit eerder gedaan. “Ik ben goed geworden in; iets nuttigs wat er nog niet is een kans geven. Dan maak ik het samen met anderen zover klaar, dat weer anderen het graag willen hebben en er verder mee willen. Daarna ga ik zelf weer met iets nieuws bezig. De ene keer komt het idee uit mezelf, een andere keer komt het op me af, ik zoekt het niet. Het heeft meer weg van dansen met kansen.”

Pittig belegen

“Een ongeluk zit in een klein hoekje. En het geluk ligt gewoon op straat” aldus onze gastvrouw. “Op de een of andere manier valt het gewoon voor de voeten. Het gebeurt zomaar en dat is heel apart.” Dit maakte, dat Lidy zo’n twintig jaren geleden als ZZP’er haar BV ’t Hoge Land oprichtte. “Op een gegeven ogenblik ontdek je steeds meer mensen om je heen die al stopen met werken. ‘Ik hoef nog maar drie jaar’ of ‘dit houd ik nog wel even vol’. Toen en nu had ik een totaal ander gevoel, namelijk dat ik rijper begin te worden. Ik heb brede ervaring en blijf pittig. Van alles wat ik samen met anderen aanpak, krijg ik energie en daadkracht. Als ik met mensen werk kan ik ze heel enthousiast krijgen en tegelijkertijd ben ik ook wel pittig in de zin van; confronterend, ook voor mezelf. Naar grenzen van tijd en kwaliteit toewerken, nieuwe grenzen verkennen en er overheen gaan om méér te ontdekken. Ik ben iemand, die óók in coachend werk wel functioneel de confrontatie zoekt met mensen. Daarom heette mijn website ‘Pittig Belegen’. Ik voel me niet oud en dat het allemaal een beetje op is, maar fit, geïnspireerd en nog steeds leergierig”

Werken voor de lol en koninklijk onderscheiden

De BV heeft de inmiddels 70-jarige opgeheven. “Ik werk nu voor de lol en doe af en toe zakelijke opdrachten. Bijvoorbeeld als procesbegeleider, waarbij ik als een buitenstaander vooral luister, kijk en vragen stel.” Zo’n 75% van haar dagelijkse werkzaamheden bestaat uit vrijwilligerswerk. Zo werd de dorpskerk van Wilp een prachtige gemeenschapsruimte voor iedereen en stond Lidy aan de wieg van het podium Jonge Meesters Wilp. De allesdoener werd in 2019 Koninklijk onderscheiden. “Hoe het precies werkte weet ik niet, maar ik denk dat mijn werk voor de Wilpse kerk de aangever is geweest.” aldus de gedecoreerde. Wanneer ze een opsomming maakt, is de werking wel duidelijk. Lidy is voorzitter Raad van Advies IJssellandschap, lid van de Raad van Advies van Geldersch Landschap en Kastelen en het comité van aanbeveling van de Stoomhoutzagerij Wilpsche Dijk. Ze leidde de formatie van een voormalig college van B&W Deventer. Ze was bezoekvrijwilliger bij Zozijn, bestuurder van De Leeuwekuil in Deventer en had in diverse commissariaten zitting.

Leren houden van het onbekende

“Ooit ben ik begonnen vol onzekerheid. Onzekerheid die mij afremde. Gaandeweg ging ik houden van het onbekende. Ik heb ontdekt, dat als ik iets niet weet en nieuwsgierig word, mijn onzekerheid plaats maakt voor zin in het avontuur van de ontdekkingsreis. Aan het begin van zo’n reis staan al mijn zintuigen op scherp. Open en aan. Die ontdekkingstocht maakt mij alert, creatief. Op die tocht ga ik niet alleen, anderen sluiten aan. Weer anderen slaan na een poos een andere weg in. Wisselingen van de wacht, onderweg, als dat nodig is.

Zeventig en een beetje

Ik vind het nu een heerlijke leeftijd. Vroeger dacht ik: Je zal 50 worden. Dat je het dan wel hebt gehad! Maar uit de grond van m’n hart; het wordt daarna steeds leuker! Ik verwonder mij nog steeds.” En op de vraag wat er dan zo leuk is in haar leven en het ouder worden, kan Lidy stellig antwoorden. “Dat je energie hebt, ervaring, rust. Ik kan gewoon meer open staan voor de ander en bekijk de wereld vaker puur zoals die is. Daarvoor moest ik ouder worden, denk ik, en dat is zo lekker”.

De nabije toekomst

“Ik ben ook heel erg benieuwd hoe het verder gaat. Ik weet niet precies hoe ‘nóg ouder worden’ gaat. Ik ben heel gelukkig met mijn man, maar ik weet niet hoe het moet om elkaar een keer te gaan missen en om steeds meer andere dierbaren aan de dood te verliezen. Er komt toch een fase met wellicht meer ongemakken, maar je weet niet wanneer en hoe dat komt. Mooi oud worden en gelukkig verslijten, daar ben ik wel benieuwd naar. Dat is iets nieuws, maar ik zie er nog niet tegenop.”